Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

Średniowieczne wzorce osobowe na przykładzie „Pieśni o Rolandzie”

Autor: Karolina Marl�ga

W życiu codziennym oraz na wojnie kierował się zasadą bezwarunkowego honoru, niepohamowanego męstwa, bezgranicznej wierności wobec wyznawanych wartości (miłość do ojczyzny i wiara w Boga). Wiarołomstwa dopuszczał się tylko, gdy miał romans z żoną seniora lub zhańbił inną kobietę z domu swego pana. Wiesław Solecki pisze: „Kobieta w średniowiecznym kodeksie etycznym zajmuje miejsce szczególne. Choć to może brzmi dziwnie, do obowiązków rycerza należało być zakochanym. Miał więc swoją damę serca, której musiał być wierny, a ponieważ przebywał zazwyczaj z dala od niej walcząc bądź szukając szlachetnych przygód, przeto miłość – odwzajemniona – wystawiana była na długą próbę, która nie zawsze kończyła się szczęśliwie. Literatura średniowieczna mnoży przykłady zdrady Miłość musiała być czysta, stanowiła czynnik uszlachetniający. Rycerz idealizował wybrankę serca i dla niej dokonywał czynów narażających go na śmiertelne niebezpieczeństwo. (…) Dama, otoczona dwórkami czy przyjaciółkami, oczekiwała cierpliwie powrotu rycerza. Jego śmierć przecinała często i jej życie (taj jest w przypadku Rolanda i Ody). Często też umierali razem”.

Literatura średniowieczna dała kulturze wzorce takich idealnych wojowników, jak Roland, Oliwier, Tristan, rycerze Okrągłego Stołu.

Ideał doskonałego władcy

Kolejnym popularnym średniowiecznym wzorem parenetycznym jest ideał władcy. W Pieśni o Rolandzie przykładem jego realizacji jest król Franków - Karol Wielki.

Idealny władca musiał posiadać nie tylko cechy doskonałego rycerza (między innymi „szlachetne urodzenie”, dobre wychowanie, honor, męstwo, wiara w Boga, gotowość oddanie życia w walce o ojczyznę, szacunek dla dam, majestatyczność i dostojność wyglądu), lecz także interesować się losem poddanych, bronić państwa, być jego doskonałą wizytówkę. Jakby tego było mało, władca stał jeszcze na czele wojska, przez co był odpowiedzialny na ludzi, którzy mu zaufali i gotowi byli spełnić każde jego polecenie. Był więc nie tylko dobrym panem, troskliwym opiekunem, gospodarzem swych ziem, mądrym sędzią, lecz również silnym wodzem, prowadzącym swe oddziały do zwycięstwa.

Władza średniowiecznego króla, realizującego rozkazy Stwórcy, pochodziła od Boga, z którym nawiązywał kontakt poprzez prorocze wizje czy wieszcze sny. W konsekwencji tego panujący łączył w swym ręku władzę duchową i świecką.

Podczas podejmowania wszystkich decyzji, tych ważnych i mniej istotnych, władca winien kierować się honorem, rozwagą, roztropnością, zasadą sprawiedliwości, troską o swoich poddanych, dobrem ojczyzny. Powinien szerzyć wiarę katolicką wśród pogan, cały czas mając na uwadze, że jako osoba pełniąca tak ważne funkcje – musi dawać przykład innym. Przed ogłoszeniem do publicznej wiadomości często konsultował swe rozporządzenia z osobami z najbliższego otoczenia, dzięki czemu możemy przypuszczać, że nie mógł być despotą. Wśród swych poddanych cieszył się sympatią i poparciem. Nikt nigdy nie śmiał zarzucić mu czegokolwiek, ponieważ każdy traktował go jak ideał.

Prócz Karola Wielkiego, średniowiecze podarowało nam jeszcze inne wzory parenetyczne władcy. Są nimi postaci: króla Marka opisana w Dziejach Tristana i Izoldy, Bolesław Chrobry i Bolesław Krzywousty w Kronice polskiej Galla Anonima.

strona: 1 2

Zobacz inne artykuły:

Inne

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies