Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie
Jak już wcześniej wspomniano, jego arogancja spowodowała śmierć tysięcy francuskich wojowników. Roland stanowczo odmawiał, gdy Oliwier prosił go, by ten zadął w róg na pomoc, argumentując to: „Chybabym oszalał! Postradałbym w słodkiej Francji moje imię. Wnet zacznę walić Durendalem, co wlezie. Brzeszczot zakrwawi się po złotą rękojeść. Zdrajcy poganie przyszli w ten wąwóz na swoje nieszczęście. Przysięgam ci, wszyscy naznaczeni są przez śmierć!”. Widzimy zatem, iż bohater wolałby umrzeć, aniżeli stracić dobre imię. Za wszelką cenę pragnął samodzielnie poradzić sobie w tej jakże trudnej sytuacji, czym ściągnął zagładę na całą tylną straż, którą dowodził. Dopiero gdy zrozumiał, że nie odeprze ataków nieprzyjaciela bez pomocy ze strony wojsk cesarza postanowił zadąć w róg, a wtedy Oliwier wytknął mu: „To byłby dla wszystkich twoich krewnych wielki wstyd i hańba i ten despekt ciążyłby na nich całe życie. Kiedy cię prosiłem, abyś to zrobił, nie chciałeś. Zróbże teraz; nie zrobisz tego z mojej rady. Trąbić w róg to by nie był czyn mężnego rycerza! Ale jak twoje ręce są zakrwawione!”.
W postaci Rolanda czytelnik dostrzega nie tylko iście ludzką pychę, co widać zwłaszcza, gdy odmawia wezwania pomocy, ale również prawdziwy rycerski honor: „Nie daj Bóg, aby przeze mnie hańbiono mój ród i aby słodka Francja miała iść w pogardę! Raczej będę walił Durendalem co sił, moim dobrym mieczem, który noszę przy boku. Ujrzycie brzeszczot jego cały zakrwawiony. Zdrajcy poganie zebrali się na swoje nieszczęście. Przysięgam wam, wszyscy skazani są na śmierć!”. Gdy został mianowany dowódcą tylnej straży, zwrócił się do Ganelona: „Panie ojczymie, winienem cię miłować, wybrałeś mnie na tylną straż. Karol, cesarz władający Francją, nie straci przy tym, jak mniemam, ani wierzchowca, ani rumaka, ani mulicy, ani muła pod siodło, nie straci ani wierzchowca, ani jucznego bydlęcia, o które by się wprzód nie walczyło mieczem”. Wcześniej wspomniana łatwowierność i prostolinijność Rolanda, która objawiała się głównie wobec postaci ojczyma. Bohater długo nie mógł uwierzyć, iż Ganelon zdradził Karola Wielkiego oraz, że był odpowiedzialny za zasadzkę. Podziękował mu nawet, gdy ten wyznaczył go na dowódcę tylnej straży. Chociaż Ganelon pragnął jego śmierci, to Roland nie pałał do ojczyma nienawiścią. Traktował go z należnym mu szacunkiem rodzica.
Wiesław Solecki zauważył, iż Roland „Ma w sobie coś z egotyzmu Achillesa – duma osobista prowadzi do katastrofalnych skutków wojny; ale jest o wiele sympatyczniejszy od Achilles. Nigdy się nie dąsa ani nie czuj do nikogo urazy. Wymówki Oliwiera znosi z życzliwością i łatwo mu je wybacza. Dziecięcą prostotą odznacza się miłość do Boga, cesarza, swoich rycerzy, przyjaciół, do konia, rogu i miecza”.Charakterystyka Rolanda
Autor: Karolina MarlgaJak już wcześniej wspomniano, jego arogancja spowodowała śmierć tysięcy francuskich wojowników. Roland stanowczo odmawiał, gdy Oliwier prosił go, by ten zadął w róg na pomoc, argumentując to: „Chybabym oszalał! Postradałbym w słodkiej Francji moje imię. Wnet zacznę walić Durendalem, co wlezie. Brzeszczot zakrwawi się po złotą rękojeść. Zdrajcy poganie przyszli w ten wąwóz na swoje nieszczęście. Przysięgam ci, wszyscy naznaczeni są przez śmierć!”. Widzimy zatem, iż bohater wolałby umrzeć, aniżeli stracić dobre imię. Za wszelką cenę pragnął samodzielnie poradzić sobie w tej jakże trudnej sytuacji, czym ściągnął zagładę na całą tylną straż, którą dowodził. Dopiero gdy zrozumiał, że nie odeprze ataków nieprzyjaciela bez pomocy ze strony wojsk cesarza postanowił zadąć w róg, a wtedy Oliwier wytknął mu: „To byłby dla wszystkich twoich krewnych wielki wstyd i hańba i ten despekt ciążyłby na nich całe życie. Kiedy cię prosiłem, abyś to zrobił, nie chciałeś. Zróbże teraz; nie zrobisz tego z mojej rady. Trąbić w róg to by nie był czyn mężnego rycerza! Ale jak twoje ręce są zakrwawione!”.
W postaci Rolanda czytelnik dostrzega nie tylko iście ludzką pychę, co widać zwłaszcza, gdy odmawia wezwania pomocy, ale również prawdziwy rycerski honor: „Nie daj Bóg, aby przeze mnie hańbiono mój ród i aby słodka Francja miała iść w pogardę! Raczej będę walił Durendalem co sił, moim dobrym mieczem, który noszę przy boku. Ujrzycie brzeszczot jego cały zakrwawiony. Zdrajcy poganie zebrali się na swoje nieszczęście. Przysięgam wam, wszyscy skazani są na śmierć!”. Gdy został mianowany dowódcą tylnej straży, zwrócił się do Ganelona: „Panie ojczymie, winienem cię miłować, wybrałeś mnie na tylną straż. Karol, cesarz władający Francją, nie straci przy tym, jak mniemam, ani wierzchowca, ani rumaka, ani mulicy, ani muła pod siodło, nie straci ani wierzchowca, ani jucznego bydlęcia, o które by się wprzód nie walczyło mieczem”. Wcześniej wspomniana łatwowierność i prostolinijność Rolanda, która objawiała się głównie wobec postaci ojczyma. Bohater długo nie mógł uwierzyć, iż Ganelon zdradził Karola Wielkiego oraz, że był odpowiedzialny za zasadzkę. Podziękował mu nawet, gdy ten wyznaczył go na dowódcę tylnej straży. Chociaż Ganelon pragnął jego śmierci, to Roland nie pałał do ojczyma nienawiścią. Traktował go z należnym mu szacunkiem rodzica.
Roland był człowiekiem z silnie ugruntowanym poczuciem hierarchii. Jego posłuszeństwo wobec Karola Wielkiego można nazwać wręcz ślepym. Bohater był gotów w każdej chwili oddać życie za swojego władcę: „Dla swego pana godzi się ścierpieć wielkie niedole i znosić wielkie gorąca i wielkie zimna, i trzeba postradać krew i ciało. Uderzaj włócznią, a ja Durendalem, moim dobrym mieczem, który mam od króla. Jeśli padnę, ten, kto go dostanie, będzie mógł powiedzieć: To był miecz szlachetnego wasala!”.
Na równi z sobą traktował Oliwiera, swojego najserdeczniejszego przyjaciela. Widać to we fragmencie, gdy bohater dowiaduje się o śmierci kompana: „Boże - powiada hrabia - nie wiem już, co robić! Cny towarzyszu, jakże mi żal twego męstwa. Nigdy nie znajdę równego tobie. Ach, słodka Francjo, zostaniesz i ty dziś sierotą po dobrych wasalach, upokorzona i uboga! Cesarz poniósł wielką szkodę”. Czuł się bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć Oliwiera.
Idealny rycerz dawał przykład nie tylko tym, jak żył, ale również tym, jak umierał. Scena śmierć Rolanda to jedna z najważniejszych scen w całej literaturze francuskiej. Fragmenty opisujące konanie bohatera i wszystkich czynności z tym związanych uważane są za kanon średniowiecznego rycerskiego etosu oraz akademicki przykład motywu ars moriendi: „Roland czuje, że śmierć jest blisko. Uszami mózg mu się wylewa. Modli się do Boga za swoich parów, aby ich przyjął do nieba; następnie prosi anioła Gabriela za samego siebie. Bierze róg, iżby mu nikt nie robił wyrzutu, i drugą ręką swój miecz zwany Durendalem. Nieco dalej niż na strzelanie z kuszy idzie ku Hiszpanii przez pole. Wstępuje na wzgórek. Tam, pod pięknym drzewem, są cztery głazy z marmuru. Na zielonej trawie upada na wznak (…) Hrabia Roland leży pod sosną. Ku Hiszpanii obrócił twarz. (…) prosi Boga o przebaczenie: «Prawdziwy Ojcze, któryś nigdy nie skłamał, ty, któryś przywołał świętego Łazarza spośród umarłych, ty, któryś ocalił Daniela spomiędzy lwów, ocal moją duszę od wszystkich niebezpieczeństw za grzechy, którem popełnił w życiu!» Ofiarował Bogu swą prawą rękawicę, święty Gabriel wziął ją z jego dłoni. Opuścił głowę na ramię; doszedł, ze złożonymi rękami, swego końca. Bóg zsyła mu swego anioła Cherubina i świętego Michała opiekuna; z nimi przyszedł i święty Gabriel, Niosą duszę hrabiego do raju”.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies