Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

Charakterystyka pozostałych bohaterów „Pieśni o Rolandzie”

Autor: Karolina Marl�ga

„Ogier duński najwaleczniejszy jest ze wszystkich” na polu walki zgładził między innymi Ambora, który niósł sztandar królewski. To wydarzenie sprawiło, iż Baligant, widząc upadek podobizny Mahometa uznał, że „nie ma słuszności, a prawo jest z Karolem”.

Bazan i Bazyli – zanim doszło do wydarzeń opisanych w Pieśni o Rolandzie, król Marsylla wysłał do Karola Wielkiego posłów z propozycją zawarcia pokoju. Gdy cesarz wysłał w odpowiedzi swoich emisariuszy, Bazana i Bazylego, aby negocjowali pokój, król pogan rozkazał ściąć im głowy. Wydarzenie to odegrało ważną rolę, ponieważ uniemożliwiło rozejm pomiędzy Francuzami a Hiszpanami. Śmierć Bazana i Bazylego była również powodem, dla którego Ganelon uważał, iż Roland pragnął jego śmierci, wyznaczając go na posła do króla Marsyla.

Oda – siostra Oliwiera oraz narzeczona Rolanda. Owa „piękna panienka”, która oczekiwała na powrót swojego ukochanego w pałacu w Akwizgranie, umarła na wieść o jego śmierci. Chociaż Karol Wielki proponował jej swojego syna – Ludwika, dziewczyna nie przyjmowała do świadomości, iż nie ujrzy już nigdy Rolanda żywego, padła do nóg cesarza i zmarła. Władca Franków rozkazał pochować piękną niewiastę pod ołtarzem w klasztorze mniszek, co uważano wówczas za wielkie wyróżnienie.

Baligant – „był to emir, starzec brzemienny laty, który żył dłużej od Wergilego i Homera”. Król Marsyl zwrócił się do niego z prośbą o wsparcie w kampanii przeciwko Karolowi Wielkiemu. Człowiek ten był emirem Babilonu, najszlachetniejszym wojownikiem islamu. Gdy jego armia wreszcie przypłynęła do Hiszpanii w niesłychanie pokaźnej liczbie doszło do wielkiej walki pomiędzy Arabami a wojskami Karola Wielkiego na hiszpańskiej równinie. Emir doczekał się pojedynku z samym cesarzem. Walczyli ze sobą jak równy z równym, lecz Baligant musiał przegrać, dzięki boskiej interwencji archanioła Gabriela.

Król Marsyl – to pogański władca Saragossy, który nie uznaje Boga, a swoje modły kieruje do Mahometa. Jego twierdza to ostatni bastion, którego nie podbiły wojska Karola Wielkiego. Władca jest przeciwieństwem wspaniałego cesarza. Często ucieka się do podstępu i oszustwa, aby osiągnąć swój cel. Nie jest tak zręcznym rycerzem jak Karol Wielki, co udowodnił podczas pojedynku z Rolandem, z którego cudem uszedł z życiem, ale bez dłoni. Jego nienawiść do Francuzów była tak wielka, że nie zawahał się oddać kluczy do miasta emirowi Baligantowi w zamian za jego pomoc w walce z wojskami cesarza. Osłabiony z powodu rany, król Marsilla zmarł z żalu, gdy dowiedział się o klęsce emira.

Bramimonda – małżonka króla Marsyla, królowa Saragossy. Ta piękna kobieta popadła w wielką rozpacz, gdy dowiedziała się o porażce męża w walce z Frankami. Przeczuwała, iż wartości, którym hołdowała wkrótce upadną. Przeklinała pogańskich bogów za to, że nie pomogli Marsylowi obronić islamu przed chrześcijaństwem, reprezentowanym przez Karola Wielkiego. Gdy Francuzi pojawiają się w Saragossie, ich cesarz postanowił pojmać kobietę jako swoją brankę, a po powrocie do ojczyzny ochrzcić. Tak też się stało, Brimamonda, po przyjęciu sakramentu siłą zmieniła imię na Julianna.

Blankandryn – „Ten-ci (…) najmędrszy był śród pogan; męstwem swym dzielny rycerz; rozumem dobry rajca swego pana”. To on uknuł plan, jak pozbyć się Karola Wielkiego z Hiszpanii: „Prześlij Karolowi (…) słowa powolnej służby i wielkiej przyjaźni. Dasz mu niedźwiedzie i lwy, i psy; i siedemset wielbłądów, i tysiąc wypierzonych sokołów; czterysta mułów ładownych złotem i srebrem i pięćdziesiąt wozów, z których on złoży tabor; i daj mu szczerego złota tyle, aby mógł hojnie opłacić swoich najemników. Przekaż mu, że dość długo wojował już w tej ziemi; że powinien by wracać do Francji, do Akwizgranu, że pośpieszysz tam za nim na święty Michał, że przyjmiesz i tam prawo chrześcijan i zostaniesz jego wiernym lennikiem. A zechce zakładników, to poślij mu ich, dziesięciu albo dwudziestu, aby go natchnąć ufnością. Poślijmy mu synów naszych żon; ja poślę mego, choćby miał i zginąć. Lepiej, by tam potracili swoje głowy, a my żebyśmy nie stracili naszej swobody i państwa i nie przyszli do torby żebraczej!” – doradzał Marsylowi. Najmądrzejszy wasal i doradca pogańskiego króla porozumiał się następnie z Ganelonem w sprawie zaplanowania zasadzki na tylną straż wojsk Karola Wielkiego.

strona: 1 2 3

Zobacz inne artykuły:

Inne

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies