Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Rozdział osiemnasty
Ramzes skupia się na nowych obowiązkach. Herhor wyjaśnia mu jak działa struktura urzędników w Egipcie. Faraon wysyła syna w podróż do Dolnego Egiptu, aby znalazł odpowiedź na pytanie: dlaczego co roku skarb faraona ubożeje. Ramzes dowiaduje się, że Sara jest w ciąży.
Życie młodego księcia zmieniło się od dnia, w którym ojciec mianował go namiestnikiem Dolnego Egiptu. Każdego dnia przyjmował interesantów, należących do różnych klas, co było dla niego uciążliwe. Najpierw zjawiali się arcykapłani świątyń, ministrowie, posłowie. Później naczelnicy sąsiednich nomensów, sędziowie, oficerowie, pisarze i posiadacze ziemscy. Po nich przed obliczem następcy tronu stawali reprezentanci niższych klas z darami. Na końcu przychodzili ubodzy. Po dziesięciu dniach książę był wyczerpany, rozdrażniony i chwilami nie rozumiał, co inni do niego mówią.
Wtedy z pomocą przyszedł Herhor. Odesłał możnych, a zebrany lud kazał rozpędzić kijami. Książę poczuł pogardę do ludzi, którzy zawsze czegoś od niego wymagali i popadł w apatię. Dwa dni przeleżał w łóżku, zastanawiając się, jakim sposobem minister daje sobie radę ze wszystkim. Wezwał do siebie kapłana i opowiedział o swoich troskach. Herhor wyjaśnił, że książę chciał zrobić wszystko sam, a to przekraczało siły jednego człowieka. On jest w stanie wysłuchać dziennie dziesięciu interesantów, dlatego też ma do dyspozycji pisarzy, ministrów i nadzorców, którzy zdają mu raporty o tym, co dzieje się w państwie. Porównał porządek panujący w Egipcie do piramidy, której podstawę stanowią głazy symbolizujące lud, a na szczycie znajduje się jedna bryła oznaczająca osobę faraona. Taka organizacja państwa dawała przewagę nad innymi krajami. Książę zaproponował, żeby napaść na sąsiednie państwa, wykorzystując panujący tam nieład. Minister wojny oświadczył mu, że Egipt nie wyleczył się jeszcze z poprzednich zwycięstw.
Na parę dni przed wyjazdem do Dolnego Egiptu, następca tronu został wezwany przez ojca. Faraon wyjawił synowi, że skarbiec królewski każdego roku ubożeje, a wydatki zwiększają się. Kilkaset kobiet, które posiadał faraon, pochłaniało sporo pieniędzy, a tymczasem dochody w czasie jego panowania zmniejszyły się o połowę, szczególnie w Dolnym Egipcie. Kiedy władca starał się dowiedzieć, czemu tak się dzieje, wyjaśniano, że zmniejszyła się liczebność mieszkańców, a pustynia pochłonęła pola uprawne. Prosił więc erpatre, aby wyjaśnił sytuację i powołał komisję śledczą, której nie powinien ufać. Ramzes XII był również zaniepokojony sytuacją w Asyrii. Nakazał synowi zbadanie sprawy i obmyślenie środków zaradczych. Zasugerował, żeby nie opierał się wyłącznie na opinii rodowitych Egipcjan, lecz także wysłuchał Fenicjan, Żydów i Chetów. Ostrzegł jednocześnie, żeby nie ufał Grekom, którzy nie potrafią mówić prawdy. Fenicjanie według niego byli ludźmi mądrymi, ale zanadto skupiali się na handlu i zarobku. Żydów określił jako fanatyków i wrogów Egiptu.
Po pożegnaniu z ojcem, Ramzes udał się do królowej. Nikotris zauważyła, że ukochany syn stał się mężczyzną i bardzo się zmienił. Zapytała go, czy zamierza zabrać ze sobą Sarę i radziła, żeby zostawił ją na miejscu, ponieważ podróż może zaszkodzić jej i dziecku. Ramzes był zaskoczony wiadomością, że kochanka spodziewa się jego dziecka. Nie zamierzał jednak wprowadzać jej na swój dwór. „Faraon” - TOM I – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaRozdział osiemnasty
Ramzes skupia się na nowych obowiązkach. Herhor wyjaśnia mu jak działa struktura urzędników w Egipcie. Faraon wysyła syna w podróż do Dolnego Egiptu, aby znalazł odpowiedź na pytanie: dlaczego co roku skarb faraona ubożeje. Ramzes dowiaduje się, że Sara jest w ciąży.
Życie młodego księcia zmieniło się od dnia, w którym ojciec mianował go namiestnikiem Dolnego Egiptu. Każdego dnia przyjmował interesantów, należących do różnych klas, co było dla niego uciążliwe. Najpierw zjawiali się arcykapłani świątyń, ministrowie, posłowie. Później naczelnicy sąsiednich nomensów, sędziowie, oficerowie, pisarze i posiadacze ziemscy. Po nich przed obliczem następcy tronu stawali reprezentanci niższych klas z darami. Na końcu przychodzili ubodzy. Po dziesięciu dniach książę był wyczerpany, rozdrażniony i chwilami nie rozumiał, co inni do niego mówią.
Wtedy z pomocą przyszedł Herhor. Odesłał możnych, a zebrany lud kazał rozpędzić kijami. Książę poczuł pogardę do ludzi, którzy zawsze czegoś od niego wymagali i popadł w apatię. Dwa dni przeleżał w łóżku, zastanawiając się, jakim sposobem minister daje sobie radę ze wszystkim. Wezwał do siebie kapłana i opowiedział o swoich troskach. Herhor wyjaśnił, że książę chciał zrobić wszystko sam, a to przekraczało siły jednego człowieka. On jest w stanie wysłuchać dziennie dziesięciu interesantów, dlatego też ma do dyspozycji pisarzy, ministrów i nadzorców, którzy zdają mu raporty o tym, co dzieje się w państwie. Porównał porządek panujący w Egipcie do piramidy, której podstawę stanowią głazy symbolizujące lud, a na szczycie znajduje się jedna bryła oznaczająca osobę faraona. Taka organizacja państwa dawała przewagę nad innymi krajami. Książę zaproponował, żeby napaść na sąsiednie państwa, wykorzystując panujący tam nieład. Minister wojny oświadczył mu, że Egipt nie wyleczył się jeszcze z poprzednich zwycięstw.
Na parę dni przed wyjazdem do Dolnego Egiptu, następca tronu został wezwany przez ojca. Faraon wyjawił synowi, że skarbiec królewski każdego roku ubożeje, a wydatki zwiększają się. Kilkaset kobiet, które posiadał faraon, pochłaniało sporo pieniędzy, a tymczasem dochody w czasie jego panowania zmniejszyły się o połowę, szczególnie w Dolnym Egipcie. Kiedy władca starał się dowiedzieć, czemu tak się dzieje, wyjaśniano, że zmniejszyła się liczebność mieszkańców, a pustynia pochłonęła pola uprawne. Prosił więc erpatre, aby wyjaśnił sytuację i powołał komisję śledczą, której nie powinien ufać. Ramzes XII był również zaniepokojony sytuacją w Asyrii. Nakazał synowi zbadanie sprawy i obmyślenie środków zaradczych. Zasugerował, żeby nie opierał się wyłącznie na opinii rodowitych Egipcjan, lecz także wysłuchał Fenicjan, Żydów i Chetów. Ostrzegł jednocześnie, żeby nie ufał Grekom, którzy nie potrafią mówić prawdy. Fenicjanie według niego byli ludźmi mądrymi, ale zanadto skupiali się na handlu i zarobku. Żydów określił jako fanatyków i wrogów Egiptu.
Młody książę zamierzał jechać do Sary. Gniewał się na kochankę, że zataiła przed nim wiadomość o ciąży i jednocześnie odczuwał dumę, że zostanie ojcem. W pałacu zastał nomarchów z Dolnego Egiptu, którzy zdali mu raport o nomesach. Po ich wyjściu był tak zmęczony, że wezwał służącego i kazał wypuścić gołębia, którego podarowała mu Żydówka. W odpowiedzi usłyszał, że kucharz z ptaków przyrządził potrawy dla księcia. Rozgniewany książę wysłał do kochanki Tutmozisa z darami i prośbą, aby odsunęła od siebie część Żydów, a na ich miejsce przyjęła Egipcjan. Nie chciał, aby jego syn wychowywał się z żydowskimi dziećmi.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37
Szybki test:
Najpiękniejsza pora roku dla Egiptu to:a) wiosna
b) jesień
c) zima
d) lato
Rozwiązanie
Ludzie oskarżali Sarę o:
a) zdradę narodu żydowskiego
b) cudzołóstwo
c) opóźnienie się przypływu Nilu nieurodzaj
d) uwiedzenie młodego faraona w celach majątkowych
Rozwiązanie
Bakura to:
a) robotnik
b) kapłan
c) Grek
d) wojskowy
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies