Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Ramzes to jedyny syn królowej Nikotris i faraona, Ramzesa XII. W wieku dwudziestu dwóch lat, dzięki szczęśliwym dla niego zbiegom okoliczności (choroba starszych braci), został mianowany następcą tronu i w półtora roku później objął władzę w Egipcie. Był to według opinii ludu młodzieniec „silny jak wół Apis, odważny jak lew, mądry jak kapłani”. Od najmłodszych lat uczył się w szkołach kapłańskich, później zainteresował się wojskiem. Był przystojnym mężczyzną: „piękny młodzieniec, z twarzą prawie kobiecą, której gniew i opalenizna dodawały wdzięku. Miał na sobie obcisły kaftan w pasy niebieskie i białe, tegoż koloru chustkę pod hełmem, złoty łańcuch na szyi i kosztowny miecz pod lewym ramieniem.”
Wykazywał zamiłowanie do skromnego, wojskowego życia, jadał jak żołnierz i nie interesował się modą, czym zasmucał największych elegantów w państwie. Zawsze marzył o byciu faraonem i pragnął, aby jego imię stało się sławne: „Gdyby bogowie, zamiast młodszym synem królewskim, uczynili mnie faraonem, podbiłbym, jak Ramzes Wielki, dziewięć narodów, o których nigdy w Egipcie nie słyszano, zbudowałbym świątynię większą aniżeli całe Teby, a dla siebie wzniósłbym piramidę, przy której grób Cheopsa wyglądałby jak krzak róży obok dojrzałej palmy”.
Ramzes niewątpliwie był człowiekiem inteligentnym, o gwałtownym charakterze i szlachetnym sercu. Dostrzegał niesprawiedliwość i biedę poddanych i zastanawiał się, jak mógłby im pomóc. Rozwiązanie problemów finansowych i ubożenia państwa widział w wygranej wojnie. Wiedział, że kapłani mają nieograniczoną władzę w Egipcie i wpływają na nadmiernie pobożnego i rozmodlonego władcę. Sam odczuł potęgę arcykapłanów, kiedy Herhor wpływał na kolejne decyzje faraona, dotyczące przyszłości tronu. Z czasem niechęć do kapłanów w sercu Ramzesa zmieniła się w nienawiść i postanowienie obalenia ich stanu. Wynikało to w dużej mierze z poczucia niezależności i pragnienia nieograniczonych i samowładnych rządów.
Przy wszystkich zaletach charakteru, takich jak: dojrzałość, wyrozumiałość, dobroć, szlachetność, bardzo często kierował się emocjami i wpadał w gniew. Duma i wiara we własną potęgę jako faraona sprawiła, że nie potrafił zrozumieć w pełni zagrożenia ze strony kapłanów. Choć był człowiekiem sprytnym i udało mu się przez jakiś czas zmylić czujność arcykapłanów, łatwo ulegał wpływom innych (Fenicjan, Samentu), którzy potrafili umiejętnie siać niepokój w jego sercu i ukierunkować podejrzenia. W chwilach największej bezsilności, widząc swoją niemoc wobec kapłanów i ich potęgi, płakał i rozpaczał. Był także wspaniałym ojcem – maleńki syn stał się powodem jego ojcowskiej dumy i sprawiał, że w zabawach z nim Ramzes odnajdował radość i spokój.Ramzes (później Ramzes XIII) – szczegółowa charakterystyka
Autor: Dorota BlednickaRamzes to jedyny syn królowej Nikotris i faraona, Ramzesa XII. W wieku dwudziestu dwóch lat, dzięki szczęśliwym dla niego zbiegom okoliczności (choroba starszych braci), został mianowany następcą tronu i w półtora roku później objął władzę w Egipcie. Był to według opinii ludu młodzieniec „silny jak wół Apis, odważny jak lew, mądry jak kapłani”. Od najmłodszych lat uczył się w szkołach kapłańskich, później zainteresował się wojskiem. Był przystojnym mężczyzną: „piękny młodzieniec, z twarzą prawie kobiecą, której gniew i opalenizna dodawały wdzięku. Miał na sobie obcisły kaftan w pasy niebieskie i białe, tegoż koloru chustkę pod hełmem, złoty łańcuch na szyi i kosztowny miecz pod lewym ramieniem.”
Wykazywał zamiłowanie do skromnego, wojskowego życia, jadał jak żołnierz i nie interesował się modą, czym zasmucał największych elegantów w państwie. Zawsze marzył o byciu faraonem i pragnął, aby jego imię stało się sławne: „Gdyby bogowie, zamiast młodszym synem królewskim, uczynili mnie faraonem, podbiłbym, jak Ramzes Wielki, dziewięć narodów, o których nigdy w Egipcie nie słyszano, zbudowałbym świątynię większą aniżeli całe Teby, a dla siebie wzniósłbym piramidę, przy której grób Cheopsa wyglądałby jak krzak róży obok dojrzałej palmy”.
Ramzes niewątpliwie był człowiekiem inteligentnym, o gwałtownym charakterze i szlachetnym sercu. Dostrzegał niesprawiedliwość i biedę poddanych i zastanawiał się, jak mógłby im pomóc. Rozwiązanie problemów finansowych i ubożenia państwa widział w wygranej wojnie. Wiedział, że kapłani mają nieograniczoną władzę w Egipcie i wpływają na nadmiernie pobożnego i rozmodlonego władcę. Sam odczuł potęgę arcykapłanów, kiedy Herhor wpływał na kolejne decyzje faraona, dotyczące przyszłości tronu. Z czasem niechęć do kapłanów w sercu Ramzesa zmieniła się w nienawiść i postanowienie obalenia ich stanu. Wynikało to w dużej mierze z poczucia niezależności i pragnienia nieograniczonych i samowładnych rządów.
Był wiernym poddanym swojego pana i ojca, choć często krytykował jego rządy i dostrzegał błędy. Zawsze wypełniał jego wolę. Nawet, jeśli odczuwał wewnętrzny bunt przeciwko rozkazom i rozumiał szkodliwość danych decyzji dla państwa.
Rozsądek, waleczność, odwaga i umiejętność dowodzenia Ramzesa sprawiły, że wojsko kochało go i widziało w nim prawdziwego wodza. Lud z kolei ujrzał w nim władcę, który zamierza polepszyć jego życie. Poddani miłowali go instynktownie. Także Ramzes wiedział doskonale, jak powinien przypodobać się najbiedniejszym, o czym świadczy to, że w świątyni Amona wysiadł przed bramą dla ludu i pieszo przeszedł całą drogę. Był hojnym dla swoich żołnierzy i potrafił naprawiać wyrządzone przez siebie krzywdy (starał się uwolnić oskarżonych o napad na folwark Sary, a później doprowadził do zakończenia sprawy w sądzie).
Największą słabością Ramzesa były kobiety. Szybko stracił zainteresowanie Sarą, choć początkowo walczył o dziewczynę i nie chciał z niej zrezygnować, kiedy matka kazała mu odsunąć od siebie Żydówkę. Kamy pożądał, ponieważ była dla niego niedostępna jako kapłanka świątyni Astoreth. Hebron zaintrygowała go swoim charakterem.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies