Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Faraon Bolesława Prusa jest powieścią, która wprowadza czytelnika w świat starożytnego Egiptu. Ukazując meandry walki o władzę wraz z wnikliwą analizą postaw postaci, przekazuje odbiorcy ogólne prawdy. Utwór staje się przez to swoistym wyrazem założeń pozytywizmu i poglądów autora. Poglądy te koncentrują się przede wszystkim na idei państwa oraz postaw życiowych i stosunku człowieka do rzeczywistości.
Jeżeli chodzi o poglądy na temat państwa, Prus, wykorzystując metaforykę, ukazuje Egipt, chylący się ku upadkowi, moment wewnętrznego rozkładu państwa. Starożytny kraj odzwierciedla obraz państwowości współczesny pisarzowi. Podstawą państwa według autora jest lud, który dzierży na swych barkach ciężar utrzymania organizacji państwowej. To właśnie w poprawie losu ludu Prus widzi metodę na uzdrowienie państwa, jego odnowę. Ciekawe jest także prusowskie podejście do kształtu władzy politycznej. Nieważna jest dla niego postać władzy, liczy się jedynie to, ażeby poprawiła los ludu. Kolejne władze zmieniają się, państwo ma chwile wzlotów i upadków, a lud trwa, pomimo zmieniających się okoliczności historycznych. Pisarz jest również przeciwnikiem wszelkiej gwałtowności zmian. Reformy powinny być rozmyślne, systematyczne i długoterminowe.
Kolejnym ważnym zagadnieniem, jakie porusza Faraon, jest określona postawa życiowa i stosunek do rzeczywistości. Autor promuje obraz człowieka, który podchodzi do życia aktywnie. Ta czynna postawa nie ma w sobie nic z impulsywności i intuicyjności. Prus uważa bowiem, że życie człowieka powinno być podporządkowane pewnemu celowi. Realizacja planów ma być systematyczna, uparta i ostateczna. Cel ma być osiągnięty dzięki planowi, który powstaje w wyniku wnikliwej analizy rzeczywistości. Analiza otaczającego świata polega na dostrzeżeniu wszystkich elementów składowych i precyzyjnemu określeniu zamierzeń.
W powieści głosem Prusa – publicysty jest Pentuer. W rzeczywistości w dziele to właśnie Pentuer jest zwycięzcą. Ramzes nie zrealizował swojego celu i planu, ponieważ kierował się impulsywnym i pobudliwym charakterem. Herhor, aby zrealizować swój cel – utrzymanie władzy – musiał zrezygnować ze swojego planu i zrealizować reformy swego poprzednika. Pentuer zwyciężył, ponieważ poprawił się los ludu.
Faraon stanowi także dzieło uniwersalne, odpowiadające swoim przesłaniem każdej epoce i każdemu miejscu. Wszędzie mamy do czynienia z odwiecznym problemem walki o władzę, egoizmem rządzących oraz bezwzględnymi metodami zdobywania i utrzymania władzy. Właśnie to decyduje o tym, że powieść jest dziełem ponadczasowym i kosmopolitycznym.Uniwersalna wymowa „Faraona”
Autor: Dorota BlednickaFaraon Bolesława Prusa jest powieścią, która wprowadza czytelnika w świat starożytnego Egiptu. Ukazując meandry walki o władzę wraz z wnikliwą analizą postaw postaci, przekazuje odbiorcy ogólne prawdy. Utwór staje się przez to swoistym wyrazem założeń pozytywizmu i poglądów autora. Poglądy te koncentrują się przede wszystkim na idei państwa oraz postaw życiowych i stosunku człowieka do rzeczywistości.
Jeżeli chodzi o poglądy na temat państwa, Prus, wykorzystując metaforykę, ukazuje Egipt, chylący się ku upadkowi, moment wewnętrznego rozkładu państwa. Starożytny kraj odzwierciedla obraz państwowości współczesny pisarzowi. Podstawą państwa według autora jest lud, który dzierży na swych barkach ciężar utrzymania organizacji państwowej. To właśnie w poprawie losu ludu Prus widzi metodę na uzdrowienie państwa, jego odnowę. Ciekawe jest także prusowskie podejście do kształtu władzy politycznej. Nieważna jest dla niego postać władzy, liczy się jedynie to, ażeby poprawiła los ludu. Kolejne władze zmieniają się, państwo ma chwile wzlotów i upadków, a lud trwa, pomimo zmieniających się okoliczności historycznych. Pisarz jest również przeciwnikiem wszelkiej gwałtowności zmian. Reformy powinny być rozmyślne, systematyczne i długoterminowe.
Kolejnym ważnym zagadnieniem, jakie porusza Faraon, jest określona postawa życiowa i stosunek do rzeczywistości. Autor promuje obraz człowieka, który podchodzi do życia aktywnie. Ta czynna postawa nie ma w sobie nic z impulsywności i intuicyjności. Prus uważa bowiem, że życie człowieka powinno być podporządkowane pewnemu celowi. Realizacja planów ma być systematyczna, uparta i ostateczna. Cel ma być osiągnięty dzięki planowi, który powstaje w wyniku wnikliwej analizy rzeczywistości. Analiza otaczającego świata polega na dostrzeżeniu wszystkich elementów składowych i precyzyjnemu określeniu zamierzeń.
W powieści głosem Prusa – publicysty jest Pentuer. W rzeczywistości w dziele to właśnie Pentuer jest zwycięzcą. Ramzes nie zrealizował swojego celu i planu, ponieważ kierował się impulsywnym i pobudliwym charakterem. Herhor, aby zrealizować swój cel – utrzymanie władzy – musiał zrezygnować ze swojego planu i zrealizować reformy swego poprzednika. Pentuer zwyciężył, ponieważ poprawił się los ludu.
Szybki test:
W powieści głosem Prusa – publicysty jest:a) Herhor
b) Ramzes XIII
c) Mefres
d) Pentuer
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies