Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon

Charakterystyka pozostałych bohaterów

Autor: Dorota Blednicka

Druga żona Ramzesa XII, matka Ramzesa XIII, późniejsza żona Herhora. Była córką arcykapłana Amenhotepa i największą panią w Egipcie: „Bogowie nie omylili się, powołując ją na rodzicielkę króla. Była to osoba wysoka, dość pełna i pomimo czterdziestu lat, jeszcze piękna. Nade wszystko w oczach, twarzy i całej postaci jej był taki majestat, że nawet gdy szła samotna w skromnej szacie kapłanki, ludzie schylali przed nią głowy.”

Nikotris była pobożną kobietą, szanowała męża i syna, którego miłowała z całego serca. Nie ingerowała w rządy męża, później z podziwem patrzyła na miłość, jaką żołnierze otaczali jej syna. Za wszelką cenę chciała uchronić Ramzesa przed błędami, często modliła do bogów, aby chronili jej zapalczywe dziecko.

Tutmozis

Krewny, przyjaciel i najbardziej zaufany człowiek Ramzesa XIII. Był to: „młody człowiek dziwnej powierzchowności. Miał na sobie muślinową koszulę, bogato haftowany fartuszek i złotą szarfę przez ramię. Nade wszystko jednak odznaczała się jego ogromna peruka, składająca się z mnóstwa warkoczyków, i sztuczna bródka, podobna do kociego ogona. […] pierwszy elegant w Memfis, który nawet podczas marszu stroił się i oblewał perfumami.”

Tutmozis był wierny Ramzesowi, choć często ubolewał nad jego brakiem szacunku do panującej mody. Stał się jego powiernikiem i załatwiał poufne sprawy. Zawsze gotowy, aby spełniać rozkazy pana. Chętnie bawił się i ucztował, otaczał pięknymi kobietami. Wolał życie dworskie niż żołnierskie koszary. Z czasem zaczął odważniej występować przeciwko kapłanom, wiedząc, że podobnie myśli faraon i cała arystokracja. Ożenił się z córką monarchy tebańskiego, Hebron, choć dziewczyna powiedziała mu, że nie będzie spełniała obowiązków żony. Małżeństwo zagwarantowało mu posag i odziedziczenie majątku. Zawsze wspierał i służył radą Ramzesowi. Zginął z ręki Eunany, kiedy chciał aresztować Herhora.

Mefres

Arcykapłan i bliski współpracownik Herhora. Uczestniczył w tajnych zgromadzeniach i podejmowaniu najważniejszych decyzji w państwie. Osoba pełna nienawiści i zawiści, zdziecinniała. Po tym, jak ujrzał lewitującego w powietrzu Beroesa, zapragnął również unieść się nad ziemią. Zaczął modlić się do bogów, a jego służba zapewniała go, że rzeczywiście mu się to udaje. Praktyki te uczyniły go pośmiewiskiem dworu. Człowiek przebiegły, bezwzględny, sprytny i mściwy, bardzo często działał w sposób przemyślany i okrutny. Ośmieszony przez Ramzesa, znienawidził go i zapragnął zemsty. Wykorzystywał Lykona, aby przekonać wszystkich, że młody faraon oszalał. Kierował się żądzą odwetu i urażoną dumą. Chciał zostać głównym dozorcą Labiryntu i wprowadzić Greka na tron, wykorzystując jego podobieństwo do władcy. Zginął na mocy wyroku dozorców Labiryntu.
Mentezufis

Współpracownik Herhora, kapłan. Przebywanie w pobliżu Ramzesa umożliwiało mu dyskretnie i sprytnie działać na szkodę księcia (wbrew jego rozkazom kazał zabić jeńców libijskich). Był wtajemniczany we wszystkie sprawy państwa i kapłanów. Wielokrotnie wykazywał się przebiegłością, stojąc na uboczu, lecz obserwując i wykorzystując swoją wiedzę do udaremnienia działań następcy.

Sara

Żydówka, córka Gedeona, kochanka Ramzesa i matka jego pierworodnego syna, Seti – Izaaka. Było to: „piękne dziewczę z greckimi rysami twarzy i cerą słoniowej kości. Spod welonu na głowie wyglądały ogromne czarne włosy, skręcone w węzeł. Miała na sobie białą szatę powłóczystą, którą z jednej strony unosiła ręką; pod przejrzystą zasłoną widać było dziewicze piersi z kształtu podobne do jabłek.”

Sara zachwyciła swoją urodą Ramzesa, który wykupił ją od ojca. Sama również była oczarowana pięknym młodzieńcem i zdecydowała się zamieszkać w jego folwarku, choć było to niezgodne z religijnymi i obyczajowymi nakazami jej ludu. Początkowo bała się ludzi i wstydziła swojej pozycji. Spokojna i cicha, dobra dla służby, zyskała powszechną sympatię. Ramzes także doceniał jej cierpliwość i delikatność. Bardzo kochała swojego synka i samodzielnie się nim zajmowała. Z pokorą zniosła wypędzenie przez Ramzesa z pałacu i poniżające służenie Kamie. Z czasem książę przywrócił ją do łask jako matkę swojego syna. Przestrzegała Ramzesa przed wpływem Fenicjanki, która według przepowiedni miała zgubić ją i dziecko. Ogrom miłości Sary do następcy uwidacznia się w chwili, kiedy myśli, że zamordował ich dziecko. Wtedy wzięła winę na siebie. Zmarła w chwili, gdy dowiedziała się, że Ramzes jest niewinny, a ona pozwoliła obcemu człowiekowi zabić chłopca.

strona:    1    2    3    4  

Zobacz inne artykuły:

Inne
„Faraon” - TOM I – szczegółowe streszczenie
„Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
„Faraon” - streszczenie w pigułce
Czas i miejsce akcji „Faraona”
Geneza „Faraona”
Życiorys Bolesława Prusa
„Faraon” jako powieść historyczna
Tragizm postaci Ramzesa XIII
Walka o władzę w Egipcie – konflikt między Ramzesem XIII a kapłanami
Obraz społeczeństwa egipskiego w „Faraonie” Prusa
Kompozycja utworu i narrator w „Faraonie”
Główne wątki „Faraona” Bolesława Prusa
Plan wydarzeń „Faraona”
Motywy literackie w „Faraonie”
Prawda historyczna a fikcja literacka w „Faraonie”
Realizm „Faraona”
Przyczyny kryzysu państwa egipskiego
Państwo i jego problemy w „Faraonie”
Charakterystyka pozostałych bohaterów
Ramzes (później Ramzes XIII) – szczegółowa charakterystyka
Uniwersalna wymowa „Faraona”
Rola kapłanów w Egipcie
„Faraon” na szklanym ekranie
Plan reform Ramzesa XIII i rządy Herhora
Kalendarium twórczości Bolesława Prusa
Kalendarium życia Bolesława Prusa
Słowniczek pojęć egipskich
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies