Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Druga żona Ramzesa XII, matka Ramzesa XIII, późniejsza żona Herhora. Była córką arcykapłana Amenhotepa i największą panią w Egipcie: „Bogowie nie omylili się, powołując ją na rodzicielkę króla. Była to osoba wysoka, dość pełna i pomimo czterdziestu lat, jeszcze piękna. Nade wszystko w oczach, twarzy i całej postaci jej był taki majestat, że nawet gdy szła samotna w skromnej szacie kapłanki, ludzie schylali przed nią głowy.”
Nikotris była pobożną kobietą, szanowała męża i syna, którego miłowała z całego serca. Nie ingerowała w rządy męża, później z podziwem patrzyła na miłość, jaką żołnierze otaczali jej syna. Za wszelką cenę chciała uchronić Ramzesa przed błędami, często modliła do bogów, aby chronili jej zapalczywe dziecko.
Tutmozis
Krewny, przyjaciel i najbardziej zaufany człowiek Ramzesa XIII. Był to: „młody człowiek dziwnej powierzchowności. Miał na sobie muślinową koszulę, bogato haftowany fartuszek i złotą szarfę przez ramię. Nade wszystko jednak odznaczała się jego ogromna peruka, składająca się z mnóstwa warkoczyków, i sztuczna bródka, podobna do kociego ogona. […] pierwszy elegant w Memfis, który nawet podczas marszu stroił się i oblewał perfumami.”
Tutmozis był wierny Ramzesowi, choć często ubolewał nad jego brakiem szacunku do panującej mody. Stał się jego powiernikiem i załatwiał poufne sprawy. Zawsze gotowy, aby spełniać rozkazy pana. Chętnie bawił się i ucztował, otaczał pięknymi kobietami. Wolał życie dworskie niż żołnierskie koszary. Z czasem zaczął odważniej występować przeciwko kapłanom, wiedząc, że podobnie myśli faraon i cała arystokracja. Ożenił się z córką monarchy tebańskiego, Hebron, choć dziewczyna powiedziała mu, że nie będzie spełniała obowiązków żony. Małżeństwo zagwarantowało mu posag i odziedziczenie majątku. Zawsze wspierał i służył radą Ramzesowi. Zginął z ręki Eunany, kiedy chciał aresztować Herhora.
Mefres
Arcykapłan i bliski współpracownik Herhora. Uczestniczył w tajnych zgromadzeniach i podejmowaniu najważniejszych decyzji w państwie. Osoba pełna nienawiści i zawiści, zdziecinniała. Po tym, jak ujrzał lewitującego w powietrzu Beroesa, zapragnął również unieść się nad ziemią. Zaczął modlić się do bogów, a jego służba zapewniała go, że rzeczywiście mu się to udaje. Praktyki te uczyniły go pośmiewiskiem dworu. Człowiek przebiegły, bezwzględny, sprytny i mściwy, bardzo często działał w sposób przemyślany i okrutny. Ośmieszony przez Ramzesa, znienawidził go i zapragnął zemsty. Wykorzystywał Lykona, aby przekonać wszystkich, że młody faraon oszalał. Kierował się żądzą odwetu i urażoną dumą. Chciał zostać głównym dozorcą Labiryntu i wprowadzić Greka na tron, wykorzystując jego podobieństwo do władcy. Zginął na mocy wyroku dozorców Labiryntu.
MentezufisCharakterystyka pozostałych bohaterów
Autor: Dorota BlednickaDruga żona Ramzesa XII, matka Ramzesa XIII, późniejsza żona Herhora. Była córką arcykapłana Amenhotepa i największą panią w Egipcie: „Bogowie nie omylili się, powołując ją na rodzicielkę króla. Była to osoba wysoka, dość pełna i pomimo czterdziestu lat, jeszcze piękna. Nade wszystko w oczach, twarzy i całej postaci jej był taki majestat, że nawet gdy szła samotna w skromnej szacie kapłanki, ludzie schylali przed nią głowy.”
Nikotris była pobożną kobietą, szanowała męża i syna, którego miłowała z całego serca. Nie ingerowała w rządy męża, później z podziwem patrzyła na miłość, jaką żołnierze otaczali jej syna. Za wszelką cenę chciała uchronić Ramzesa przed błędami, często modliła do bogów, aby chronili jej zapalczywe dziecko.
Tutmozis
Krewny, przyjaciel i najbardziej zaufany człowiek Ramzesa XIII. Był to: „młody człowiek dziwnej powierzchowności. Miał na sobie muślinową koszulę, bogato haftowany fartuszek i złotą szarfę przez ramię. Nade wszystko jednak odznaczała się jego ogromna peruka, składająca się z mnóstwa warkoczyków, i sztuczna bródka, podobna do kociego ogona. […] pierwszy elegant w Memfis, który nawet podczas marszu stroił się i oblewał perfumami.”
Tutmozis był wierny Ramzesowi, choć często ubolewał nad jego brakiem szacunku do panującej mody. Stał się jego powiernikiem i załatwiał poufne sprawy. Zawsze gotowy, aby spełniać rozkazy pana. Chętnie bawił się i ucztował, otaczał pięknymi kobietami. Wolał życie dworskie niż żołnierskie koszary. Z czasem zaczął odważniej występować przeciwko kapłanom, wiedząc, że podobnie myśli faraon i cała arystokracja. Ożenił się z córką monarchy tebańskiego, Hebron, choć dziewczyna powiedziała mu, że nie będzie spełniała obowiązków żony. Małżeństwo zagwarantowało mu posag i odziedziczenie majątku. Zawsze wspierał i służył radą Ramzesowi. Zginął z ręki Eunany, kiedy chciał aresztować Herhora.
Mefres
Arcykapłan i bliski współpracownik Herhora. Uczestniczył w tajnych zgromadzeniach i podejmowaniu najważniejszych decyzji w państwie. Osoba pełna nienawiści i zawiści, zdziecinniała. Po tym, jak ujrzał lewitującego w powietrzu Beroesa, zapragnął również unieść się nad ziemią. Zaczął modlić się do bogów, a jego służba zapewniała go, że rzeczywiście mu się to udaje. Praktyki te uczyniły go pośmiewiskiem dworu. Człowiek przebiegły, bezwzględny, sprytny i mściwy, bardzo często działał w sposób przemyślany i okrutny. Ośmieszony przez Ramzesa, znienawidził go i zapragnął zemsty. Wykorzystywał Lykona, aby przekonać wszystkich, że młody faraon oszalał. Kierował się żądzą odwetu i urażoną dumą. Chciał zostać głównym dozorcą Labiryntu i wprowadzić Greka na tron, wykorzystując jego podobieństwo do władcy. Zginął na mocy wyroku dozorców Labiryntu.
Współpracownik Herhora, kapłan. Przebywanie w pobliżu Ramzesa umożliwiało mu dyskretnie i sprytnie działać na szkodę księcia (wbrew jego rozkazom kazał zabić jeńców libijskich). Był wtajemniczany we wszystkie sprawy państwa i kapłanów. Wielokrotnie wykazywał się przebiegłością, stojąc na uboczu, lecz obserwując i wykorzystując swoją wiedzę do udaremnienia działań następcy.
Sara
Żydówka, córka Gedeona, kochanka Ramzesa i matka jego pierworodnego syna, Seti – Izaaka. Było to: „piękne dziewczę z greckimi rysami twarzy i cerą słoniowej kości. Spod welonu na głowie wyglądały ogromne czarne włosy, skręcone w węzeł. Miała na sobie białą szatę powłóczystą, którą z jednej strony unosiła ręką; pod przejrzystą zasłoną widać było dziewicze piersi z kształtu podobne do jabłek.”
Sara zachwyciła swoją urodą Ramzesa, który wykupił ją od ojca. Sama również była oczarowana pięknym młodzieńcem i zdecydowała się zamieszkać w jego folwarku, choć było to niezgodne z religijnymi i obyczajowymi nakazami jej ludu. Początkowo bała się ludzi i wstydziła swojej pozycji. Spokojna i cicha, dobra dla służby, zyskała powszechną sympatię. Ramzes także doceniał jej cierpliwość i delikatność. Bardzo kochała swojego synka i samodzielnie się nim zajmowała. Z pokorą zniosła wypędzenie przez Ramzesa z pałacu i poniżające służenie Kamie. Z czasem książę przywrócił ją do łask jako matkę swojego syna. Przestrzegała Ramzesa przed wpływem Fenicjanki, która według przepowiedni miała zgubić ją i dziecko. Ogrom miłości Sary do następcy uwidacznia się w chwili, kiedy myśli, że zamordował ich dziecko. Wtedy wzięła winę na siebie. Zmarła w chwili, gdy dowiedziała się, że Ramzes jest niewinny, a ona pozwoliła obcemu człowiekowi zabić chłopca.
strona: 1 2 3 4
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies