Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Ten pozornie uległy władca, rozmodlony i pozostający pod przemożnym wpływem kapłanów, faktycznie martwi się o stan swojego kraju i pragnie oddać władzę w młode, sprawniejsze i silne ręce. Przygotowuje Ramzesa do tego, z czym będzie musiał zderzyć się na wstępie – do biedy i braku funduszy.
Młody książę zaczyna rozumieć, że należy uleczyć państwo od podstaw, od klas najbiedniejszych, a kiedy poprawi ich byt, wzniesie się również potężny Egipt. Napotyka jednak opór tych, którzy za wszelką cenę pragną utrzymać panujący porządek, który przede wszystkim zaspokaja ich potrzeby – kapłanów. Nie chcą oni początkowo zniszczyć faraona, pragną jedynie, aby pozostawał władcą pozornym, nie sięgającym po swoje prawa. Ramzes rozumie to doskonale, lecz nie zamierza być marionetkowym faraonem jak jego ojciec.
Pragnie nade wszystko silnej władzy i dzierżenia jej wyłącznie w swoich rękach. Aby to osiągnąć, musi zmierzyć się z kapłanami i pokonać ich. Wie doskonale, że jest to walka na śmierć i życie, ponieważ nigdy nie potrafiłby ugiąć się przed znienawidzonym stanem. Chce całkowitej władzy nad swoim państwem. Zaślepiony dumą i pewny zwycięstwa nie zauważa, że jego sprzymierzeńcy – Fenicjanie, kierują się własnymi interesami. Dbają przede wszystkim o to, aby traktat z Asyrią nie doszedł do skutku, ponieważ zagroziłoby to ich ojczyźnie.
Państwo to naród, a naród szybko odwrócił się od nowego władcy. Ramzes był przekonany, że może liczyć na miłujący go lud i oddanych mu żołnierzy. Początkowo pospólstwo i stronnicy księcia z entuzjazmem i radością przyjęli go jako faraona. Widzieli w nim tego, który zamierza zgnieść znienawidzony przez wszystkich stan kapłański i poważnie myśli o poprawie losu najbiedniejszych. Kiedy jednak obiecane zmiany nie nastąpiły, lud odwrócił się od Ramzesa i uwierzył w pogłoski, że faraon jest obłąkany. Lud okazał się ciemną, bierną i podatną na wpływy masą.
Zderzenie się dwóch stron konfliktu, przechyla szalę zwycięstwa na stronę kapłanów. Zaślepiony dumą i wiarą w swoją potęgę Ramzes XIII nie docenia przeciwnika. Sam staje się narzędziem wielkiej gry politycznej, która ma udowodnić, że nie jest godny tronu, na którym zasiada. Wyłącznymi władcami Egiptu okazują się kapłani. Państwo ma nowego władcę – Herhora, który realizuje w rzeczywistości reformy poprzednika. Lud szybko zapomina o Ramzesie XIII i błogosławi arcykapłana za spokój i dobrobyt. Państwo trwa, a jednostka ponosi klęskę.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Państwo i jego problemy w „Faraonie”
Autor: Dorota BlednickaTen pozornie uległy władca, rozmodlony i pozostający pod przemożnym wpływem kapłanów, faktycznie martwi się o stan swojego kraju i pragnie oddać władzę w młode, sprawniejsze i silne ręce. Przygotowuje Ramzesa do tego, z czym będzie musiał zderzyć się na wstępie – do biedy i braku funduszy.
Młody książę zaczyna rozumieć, że należy uleczyć państwo od podstaw, od klas najbiedniejszych, a kiedy poprawi ich byt, wzniesie się również potężny Egipt. Napotyka jednak opór tych, którzy za wszelką cenę pragną utrzymać panujący porządek, który przede wszystkim zaspokaja ich potrzeby – kapłanów. Nie chcą oni początkowo zniszczyć faraona, pragną jedynie, aby pozostawał władcą pozornym, nie sięgającym po swoje prawa. Ramzes rozumie to doskonale, lecz nie zamierza być marionetkowym faraonem jak jego ojciec.
Pragnie nade wszystko silnej władzy i dzierżenia jej wyłącznie w swoich rękach. Aby to osiągnąć, musi zmierzyć się z kapłanami i pokonać ich. Wie doskonale, że jest to walka na śmierć i życie, ponieważ nigdy nie potrafiłby ugiąć się przed znienawidzonym stanem. Chce całkowitej władzy nad swoim państwem. Zaślepiony dumą i pewny zwycięstwa nie zauważa, że jego sprzymierzeńcy – Fenicjanie, kierują się własnymi interesami. Dbają przede wszystkim o to, aby traktat z Asyrią nie doszedł do skutku, ponieważ zagroziłoby to ich ojczyźnie.
Państwo to naród, a naród szybko odwrócił się od nowego władcy. Ramzes był przekonany, że może liczyć na miłujący go lud i oddanych mu żołnierzy. Początkowo pospólstwo i stronnicy księcia z entuzjazmem i radością przyjęli go jako faraona. Widzieli w nim tego, który zamierza zgnieść znienawidzony przez wszystkich stan kapłański i poważnie myśli o poprawie losu najbiedniejszych. Kiedy jednak obiecane zmiany nie nastąpiły, lud odwrócił się od Ramzesa i uwierzył w pogłoski, że faraon jest obłąkany. Lud okazał się ciemną, bierną i podatną na wpływy masą.
Zderzenie się dwóch stron konfliktu, przechyla szalę zwycięstwa na stronę kapłanów. Zaślepiony dumą i wiarą w swoją potęgę Ramzes XIII nie docenia przeciwnika. Sam staje się narzędziem wielkiej gry politycznej, która ma udowodnić, że nie jest godny tronu, na którym zasiada. Wyłącznymi władcami Egiptu okazują się kapłani. Państwo ma nowego władcę – Herhora, który realizuje w rzeczywistości reformy poprzednika. Lud szybko zapomina o Ramzesie XIII i błogosławi arcykapłana za spokój i dobrobyt. Państwo trwa, a jednostka ponosi klęskę.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies