Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
W ciągu kilku miesięcy, kiedy Ramzes pełnił obowiązki namiestnika Dolnego Egiptu, faraon coraz bardziej podupadał na zdrowiu. Trzydziestokilkuletnie rządy tak bardzo zmęczyły władcę, że pragnął odpocząć i opuścić ciało, aby przenieść się do krainy wieczności. Jeszcze pół roku temu spełniał wszystkie obowiązki. Rankiem, gdy zapiał pierwszy kur, kapłani budzili go hymnem na cześć wschodzącego słońca. Faraon kąpał się w wodzie różanej, a potem jego ciało nacierane było wonnościami. Następnie szedł do kaplicy, odrywał glinianą pieczęć od drzwi i sam wchodził do sanktuarium, gdzie na łożu z kości słoniowej spoczywał cudowny posąg bożka Ozirisa. Posążek ów posiadał magiczną właściwość – każdej nocy odpadały mu ręce, nogi i głowa, a po modlitwie faraona wszystkie członki zrastały się na nowo. Wówczas władca kąpał figurę, ubierał ją w drogocenne szaty, sadzał na tronie i okadzał wonnościami. Czynność ta miała ogromne znaczenie dla Egiptu. Gdyby zdarzyło się tak, że członki Ozirisa nie zrosły się, to oznaczałoby to, że państwu grozi niebezpieczeństwo.
Po nabożeństwie Ramzes XII szedł do sali jadalnej, gdzie spożywał posiłek w obecności dziewiętnastu posągów, symbolizujących dziewiętnaście poprzednich dynastii. Kapłan dozorujący kosztował jadło i dopiero potem faraon mógł jeść. Po opuszczeniu sali przez władcę, potrawy przeznaczone dla przodków mogli zjadać kapłani lub książęta.
Następnie udawał się do sali audiencyjnej, a dostojnicy składali mu raporty, dotyczące spraw państwowych. Po audiencji odbywał krótką drzemkę w gabinecie, a po niej składał ofiary z wina i kadzideł bogom i opowiadał kapłanom swoje sny.
W godzinach popołudniowych faraon wynoszony był w lektyce i ukazywał się na dziedzińcu swojej gwardii. Potem wstępował na taras i spoglądał ku czterem stronom świata, udzielając błogosławieństwa. W tej chwili rozlegały się trąby i nie wolno było uderzyć ani człowieka ani zwierząt.
Później władca Egiptu spędzał czas w ogrodzie, odbierając hołdy od żon i przypatrując się zabawom dzieci. Na obiad szedł do drugiej sali jadalnej i dzielił się posiłkiem z posągami, symbolizującymi bogów wszystkich nomesów, które stały wzdłuż ścian. Wieczorem przyjmował wizytę królowej Nikotris, patrzył na religijne tańce i wysłuchiwał koncertów. Następnie brał kąpiel i oczyszczony wstępował do kaplicy Ozirisa, aby rozebrać cudowne bóstwo i ułożyć je do snu. Zamykał drzwi do kaplicy, pieczętował je i otoczony procesją szedł do sypialni. Do wschodu słońca kapłani odprawiali w sąsiedniej izbie ciche modły do duszy faraona, która podczas snu znajdowała się między bogami. Spoczynek Ramzesa XII przerywany był o północy. O tej godzinie budzili go astrologowie i zawiadamiali o układzie planet.
Od pół roku jednak faraon był coraz bardziej zmęczony. Bywały dni, że nic nie jadł i noce, kiedy nie mógł zasnąć. Niekiedy na jego twarzy pojawiał się wyraz głębokiej boleści i coraz częściej zdarzało się, że omdlewał. Pogarszający się stan zdrowia władcy niepokoił królową Nikotris, dostojnego Herhora i kapłanów. Dworscy lekarze podsuwali mu najmocniejsze środki, aby przywrócić siły, lecz leki nie wywoływały pożądanego skutku. Utraty przytomności były już tak częste, że zaprzestano odczytywać faraonowi raporty. „Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaW ciągu kilku miesięcy, kiedy Ramzes pełnił obowiązki namiestnika Dolnego Egiptu, faraon coraz bardziej podupadał na zdrowiu. Trzydziestokilkuletnie rządy tak bardzo zmęczyły władcę, że pragnął odpocząć i opuścić ciało, aby przenieść się do krainy wieczności. Jeszcze pół roku temu spełniał wszystkie obowiązki. Rankiem, gdy zapiał pierwszy kur, kapłani budzili go hymnem na cześć wschodzącego słońca. Faraon kąpał się w wodzie różanej, a potem jego ciało nacierane było wonnościami. Następnie szedł do kaplicy, odrywał glinianą pieczęć od drzwi i sam wchodził do sanktuarium, gdzie na łożu z kości słoniowej spoczywał cudowny posąg bożka Ozirisa. Posążek ów posiadał magiczną właściwość – każdej nocy odpadały mu ręce, nogi i głowa, a po modlitwie faraona wszystkie członki zrastały się na nowo. Wówczas władca kąpał figurę, ubierał ją w drogocenne szaty, sadzał na tronie i okadzał wonnościami. Czynność ta miała ogromne znaczenie dla Egiptu. Gdyby zdarzyło się tak, że członki Ozirisa nie zrosły się, to oznaczałoby to, że państwu grozi niebezpieczeństwo.
Po nabożeństwie Ramzes XII szedł do sali jadalnej, gdzie spożywał posiłek w obecności dziewiętnastu posągów, symbolizujących dziewiętnaście poprzednich dynastii. Kapłan dozorujący kosztował jadło i dopiero potem faraon mógł jeść. Po opuszczeniu sali przez władcę, potrawy przeznaczone dla przodków mogli zjadać kapłani lub książęta.
Następnie udawał się do sali audiencyjnej, a dostojnicy składali mu raporty, dotyczące spraw państwowych. Po audiencji odbywał krótką drzemkę w gabinecie, a po niej składał ofiary z wina i kadzideł bogom i opowiadał kapłanom swoje sny.
W godzinach popołudniowych faraon wynoszony był w lektyce i ukazywał się na dziedzińcu swojej gwardii. Potem wstępował na taras i spoglądał ku czterem stronom świata, udzielając błogosławieństwa. W tej chwili rozlegały się trąby i nie wolno było uderzyć ani człowieka ani zwierząt.
Później władca Egiptu spędzał czas w ogrodzie, odbierając hołdy od żon i przypatrując się zabawom dzieci. Na obiad szedł do drugiej sali jadalnej i dzielił się posiłkiem z posągami, symbolizującymi bogów wszystkich nomesów, które stały wzdłuż ścian. Wieczorem przyjmował wizytę królowej Nikotris, patrzył na religijne tańce i wysłuchiwał koncertów. Następnie brał kąpiel i oczyszczony wstępował do kaplicy Ozirisa, aby rozebrać cudowne bóstwo i ułożyć je do snu. Zamykał drzwi do kaplicy, pieczętował je i otoczony procesją szedł do sypialni. Do wschodu słońca kapłani odprawiali w sąsiedniej izbie ciche modły do duszy faraona, która podczas snu znajdowała się między bogami. Spoczynek Ramzesa XII przerywany był o północy. O tej godzinie budzili go astrologowie i zawiadamiali o układzie planet.
Pewnego dnia Herhor i królowa przebłagali Ramzesa XII, żeby pozwolił mędrcom zbadać swoje boskie ciało. Lekarze, poza wychudnięciem, nie znaleźli nic poważniejszego. Faraon oświadczył, że nadeszła już pora, aby powrócił do swojego słonecznego ojca. Pozostawi po sobie syna, który stanie się najsławniejszym władcą i odbuduje państwo.
Słowa Ramzesa XII zmroziły kapłanów. Woleli łaskawego i pobożnego pana od groźnego następcy, którego musieliby przecież słuchać. Wszyscy padli przed władcą, błagając tak długo, dopóki nie zgodził się na leczenie. Przez cały dzień medykowie karmili faraona surowym mięsem, rosołami i winem, lecz ta kuracja tylko na tydzień wzmocniła starca. Nie pomogła nawet świeża krew cieląt, pochodzących od Apisa.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38
Szybki test:
Władca Libijczyków dowództwo nad pierwszym korpusem powierzył Tehennie:a) doświadczonemu dowódcy armii
b) ministrowi wojny
c) dwudziestoletniemu synowi
d) bratu
Rozwiązanie
Hebron była córką nomarchy:
a) tebańskiego
b) trackiego
c) libijskiego
d) fenickiego
Rozwiązanie
Arcykapłan świątyni Seta zalecił staremu i schorowanemu władcy, żeby każdego dnia pił:
a) miksturę ze specjalnych ziół
b) krew z niewinnych dzieci
c) puchar wina
d) kobyle mleko
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies