Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Pochód przez zaułki Labiryntu trwał prawie godzinę. W końcu dotarli do niskiej sali, wspartej na słupach. Trzej kapłani, otaczający Ramzesa, zniknęli, a on dostrzegł, że jeden z nich przytulił się do jednej z kolumn, jakby przenikając do jej wnętrza. Po chwili w ścianie ukazał się wąski otwór. Wtedy kapłani wrócili na swoje miejsca i zapalili pochodnie. Faraon ujrzał szereg ogromnych komnat, wypełnionych bezcennymi wyrobami. Między nimi zauważył również srebrny model asyryjskiego pałacu, ofiarowany Ramzesowi XII przez Sargona.
Władca zapytał jaka jest korzyść z zamkniętych w ciemnicy bogactw. Ponownie usłyszał, że to zabezpieczenie Egiptu. Arcykapłan kazał otworzyć skarbiec i Ramzes wszedł do właściwej komnaty. Była ona wypełniona klejnotami, złotem i srebrem. Faraon chciał się dowiedzieć, czy obecna sytuacja państwa nie jest zagrożona, skoro lud jest biedny, szlachta zadłużona, armia zmniejszona, a faraon nie ma pieniędzy. Kapłan wyjaśnił, że gdyby nieprzyjaciel chciał zdobyć Labirynt, to zniknąłby on bez śladu, razem z dozorcami.
Ramzes zrozumiał, że miał przed sobą fanatyków, którzy nigdy nie dopuszczą do zawładnięcia skarbcem. Zapytał, kto jest w stanie przekonać dozorców Labiryntu, że nadeszły ciężkie czasy dla Egiptu. W odpowiedzi usłyszał, że należy wówczas zwołać zgromadzenie złożone z faraona i trzynastu przedstawicieli każdego stanu: kapłanów wyższego rzędu, nomarchów, szlachciców, oficerów, kupców, rzemieślników i chłopów. Kiedy uznają oni jednogłośnie, że państwo jest zagrożone, a posąg Amona w Tebach zatwierdzi tę uchwałę, z Labiryntu zostanie wydana potrzebna suma.
Młody faraon z trudem ukrył zadowolenie. Miał już plan ratowania Egiptu. Potrafił zgromadzić wymaganych ludzi i skłonić ich do jednomyślności. Podziękował kapłanom za pokazanie mu skarbca i zażartował, że chciałby zrozumieć wszystkie tajemnice drogi, którą właśnie przebył. Kapłan odparł, że nikt nie wie jak dojść do skarbca i aby tam dotrzeć korzystają z licznych wskazówek, lecz wystarczyłoby, że jedna by zaginęła, to umarliby z głodu.
Ramzes zapytał, czy może udzielić strażnikom jakiejś łaski. Kapłani odparli, że mają wszystko i znacznie więcej niż wszyscy królowie. Młody władca zrozumiał, że tych ludzi sobie nie zjedna.„Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaPochód przez zaułki Labiryntu trwał prawie godzinę. W końcu dotarli do niskiej sali, wspartej na słupach. Trzej kapłani, otaczający Ramzesa, zniknęli, a on dostrzegł, że jeden z nich przytulił się do jednej z kolumn, jakby przenikając do jej wnętrza. Po chwili w ścianie ukazał się wąski otwór. Wtedy kapłani wrócili na swoje miejsca i zapalili pochodnie. Faraon ujrzał szereg ogromnych komnat, wypełnionych bezcennymi wyrobami. Między nimi zauważył również srebrny model asyryjskiego pałacu, ofiarowany Ramzesowi XII przez Sargona.
Władca zapytał jaka jest korzyść z zamkniętych w ciemnicy bogactw. Ponownie usłyszał, że to zabezpieczenie Egiptu. Arcykapłan kazał otworzyć skarbiec i Ramzes wszedł do właściwej komnaty. Była ona wypełniona klejnotami, złotem i srebrem. Faraon chciał się dowiedzieć, czy obecna sytuacja państwa nie jest zagrożona, skoro lud jest biedny, szlachta zadłużona, armia zmniejszona, a faraon nie ma pieniędzy. Kapłan wyjaśnił, że gdyby nieprzyjaciel chciał zdobyć Labirynt, to zniknąłby on bez śladu, razem z dozorcami.
Ramzes zrozumiał, że miał przed sobą fanatyków, którzy nigdy nie dopuszczą do zawładnięcia skarbcem. Zapytał, kto jest w stanie przekonać dozorców Labiryntu, że nadeszły ciężkie czasy dla Egiptu. W odpowiedzi usłyszał, że należy wówczas zwołać zgromadzenie złożone z faraona i trzynastu przedstawicieli każdego stanu: kapłanów wyższego rzędu, nomarchów, szlachciców, oficerów, kupców, rzemieślników i chłopów. Kiedy uznają oni jednogłośnie, że państwo jest zagrożone, a posąg Amona w Tebach zatwierdzi tę uchwałę, z Labiryntu zostanie wydana potrzebna suma.
Młody faraon z trudem ukrył zadowolenie. Miał już plan ratowania Egiptu. Potrafił zgromadzić wymaganych ludzi i skłonić ich do jednomyślności. Podziękował kapłanom za pokazanie mu skarbca i zażartował, że chciałby zrozumieć wszystkie tajemnice drogi, którą właśnie przebył. Kapłan odparł, że nikt nie wie jak dojść do skarbca i aby tam dotrzeć korzystają z licznych wskazówek, lecz wystarczyłoby, że jedna by zaginęła, to umarliby z głodu.
Rozdział osiemnasty
Ramzes postanawia zwołać zgromadzenie, które wyrazi zgodę na podjęcie funduszy z Labiryntu. Odwiedza świątynię Seta. Przyjmuje Eunanę do swojej gwardii. Samentu podejmuje się odnalezienia drogi do skarbca Labiryntu.
Po opuszczeniu Piomu faraon i jego orszak przez kilkanaście dni płynęli na południe w górę Nilu. Odpoczęli jakiś czas w Siut, jednym z najbogatszych miast górnego Egiptu. W tym czasie mumia Ramzesa XII przebywała w Abydos, gdzie przy grobie Ozirisa odprawiano uroczyste modły. Siut słynęło z wyrobu naczyń i płótna oraz olbrzymiego targowiska i świątyni Anubisa.
Drugiego dnia pobytu w mieście u faraona zjawił się Pentuer, naczelnik komisji badającej sytuację ludu. Przywiózł wieści, że cały Egipt błogosławi nowego władcę a ludzie są pełni nadziei i wiary w to, że jego panowanie odrodzi upadające państwo. Ramzes odzyskał spokój, ponieważ znalazł sposób na wydobycie potrzebnych mu funduszy z Labiryntu. Wyjawił doradcy, że zamierza zgromadzić w tym celu po trzynastu przedstawicieli każdego stanu.
Pentuer prosił, aby nie łudził się, ponieważ kapłani znajdą sposób, aby mu to uniemożliwić w obawie, że raz naruszony skarbiec szybko zostanie opróżniony. Ramzes odparł, że w końcu zrozumiał, w jakim celu Amon ustanowił władzę faraona – żeby stu choćby najdostojniejszych łotrów nie mogło zgubić całego narodu.
Piętnaście mil od Siut były dwa miasta: Tinis i Abydos. Tam właśnie urodził się Menes, pierwszy władca Egiptu i tam przed stu tysiącami lat złożono do grobu święte zwłoki bożka Ozirisa, którego w zdradziecki sposób zamordował brat Tyfon. Na pamiątkę tych zdarzeń faraon Seti wybudował świątynię, do której podążali pielgrzymi z całego kraju. Do budynku prowadziła aleja sfinksów. Dalej mieściły się dwa obeliski, na których wypisano historię faraona. Za nim znajdowała się potężna brama świątyni, mająca po bokach pylony. Nie mogli jej przekraczać chłopi. Dalej szli bogaci mieszczanie i klasy uprzywilejowane. Przez nią wchodziło się do perystylu. Z dziedzińca osoby stanu szlacheckiego mogły przejść do pierwszej sali hipostylu. Zasłonięty posąg boga wznosił się w sali „boskiego objawienia”, za którą leżała komnata „stołów ofiarnych”, gdzie kapłani składali bogom dary przynoszone przez wiernych. Następny był pokój odpoczynku, gdzie „wypoczywał” bożek powracający lub idący na procesje. Ostatnie pomieszczenie stanowiła kaplica, czyli sanktuarium, gdzie mieszkał bożek. Mogli tam wchodzić wyłącznie arcykapłan i panujący faraon, o ile otrzymał odpowiednie święcenia. Zwykły śmiertelnik, gdyby się tam przedostał, mógł stracić życie. Ściany i kolumny każdej sali pokryte były objaśniającymi napisami i malowidłami. W korytarzu, otaczającym perystyl, były nazwiska i portrety wszystkich faraonów: od Menesa do Ramzesa XII.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38
Szybki test:
Sament to kapłan świątyni:a) Ozyrysa
b) Amona
c) Sema
d) Seta
Rozwiązanie
Tyfon to:
a) nazwa egipska miesiąca
b) choroba
c) wylew Nilu
d) burza piaskowa
Rozwiązanie
Oficerowie greccy pod dowództwem Kaliposa prosili euterpe, aby ciało Patroklesa zostało zgodnie z greckim obyczajem:
a) pochowane w ziemi
b) spalone
c) zatopione w rzece
d) zmumifikowane
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies