Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Ramzes z podziwem wysłuchał opowieści Samentu. Obawiał się jednak, czy poradzi on sobie w Labiryncie i na wszelki wypadek postanowił zwołać zgromadzenie, które upoważni go do korzystania z bogactw skarbca.
Kapłan był pewien powodzenia swojej misji. Wyznał, że gdyby został schwytany, popełni samobójstwo. Pragnął zająć miejsce Herhora, co faraon mu obiecał. W razie śmierci, Ramzes miał zatroszczyć się o los jego dzieci.
Rozdział dziewiętnasty
Ramzes zwiedza kolejne miasta. W szkole przy świątyni Hator słyszy o zaćmieniu słońca. Odbywa się pogrzeb faraona.
Po opuszczeniu Abydos, Ramzes popłynął do miast Tan-ta-ren i Kaneh. W pierwszej miejscowości była słynna sadzawka, w której hodowano krokodyle i świątynia Hator, posiadająca wyższą szkołę.
Faraon zirytował się, kiedy nakazano mu zapalić kadzidła przed świętymi krokodylami, które uważał za głupie i śmierdzące. Arcykapłan wyjaśnił mu, że nie należy posądzać wyznawców Jedynego Boga o wiarę w świętość zwierząt. Te wierzenia są wyłącznie dla pospólstwa. Byk Apis utrzymuje doskonałą rasę bydła w Egipcie. Ibisy i bociany zjadają padlinę z pól, koty tępią myszy, a krokodyle oczyszczają wodę w Nilu. Ceremonie religijne ku czci zwierząt, chronią je przed wytępieniem.
W świątyni Hator Ramzes bez większego entuzjazmu wysłuchał wróżb, jakie postawili mu astrologowie. Kapłani wyjaśnili, że znają budowę sklepienia niebieskiego i ruchy gwiazd. Ta wiedza ma wpływ na wznoszenie budowli, trasy okrętów. Układają również kalendarze i przewidują różne zjawiska przyrodnicze. Powiedział, że niedługo będzie zaćmienie słońca. Władca, znudzony wykładem, już tego nie słuchał.
Następnie dwór Ramzesa XIII przeprawił się do miasta Kaneh, które słynęło z wyrobów garncarskich i handlu. Tam zabawił tylko jeden dzień, ponieważ z Teb przysłano wiadomość, że mumia Ramzesa XII znajduje się już w pałacu Luksor i oczekuje na pogrzeb.
W tamtych czasach Teby były miastem ogromnym. Nazywano je miastem „stubramowym”, gdyż każda świątynia i pałac miały własną bramę z pylonami. Swoją wspaniałość Teby zawdzięczały dwóm faraonom: Amenofisowi III, czyli Memnonowi, który zastał „miasto gliniane a zostawił kamienne” oraz Ramzesowi II, który ukończył i uzupełnił gmachy, rozpoczęte przez poprzednika.
Kiedy Ramzes XIII przyjechał, ludność Teb wyległa, by powitać władcę. Po raz pierwszy lud wyprzągł konia z królewskiego wozu i ciągnął go sam, po raz pierwszy faraon usłyszał okrzyki i złorzeczenia przeciwko kapłanom, co ucieszyło go. Usłyszał również wołania, aby każdy siódmy dzień był świętem, co zastanowiło go, gdyż nie przypuszczał, że jego zamiary stały się już znane i naród oczekiwał na ich spełnienie. „Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaRamzes z podziwem wysłuchał opowieści Samentu. Obawiał się jednak, czy poradzi on sobie w Labiryncie i na wszelki wypadek postanowił zwołać zgromadzenie, które upoważni go do korzystania z bogactw skarbca.
Kapłan był pewien powodzenia swojej misji. Wyznał, że gdyby został schwytany, popełni samobójstwo. Pragnął zająć miejsce Herhora, co faraon mu obiecał. W razie śmierci, Ramzes miał zatroszczyć się o los jego dzieci.
Rozdział dziewiętnasty
Ramzes zwiedza kolejne miasta. W szkole przy świątyni Hator słyszy o zaćmieniu słońca. Odbywa się pogrzeb faraona.
Po opuszczeniu Abydos, Ramzes popłynął do miast Tan-ta-ren i Kaneh. W pierwszej miejscowości była słynna sadzawka, w której hodowano krokodyle i świątynia Hator, posiadająca wyższą szkołę.
Faraon zirytował się, kiedy nakazano mu zapalić kadzidła przed świętymi krokodylami, które uważał za głupie i śmierdzące. Arcykapłan wyjaśnił mu, że nie należy posądzać wyznawców Jedynego Boga o wiarę w świętość zwierząt. Te wierzenia są wyłącznie dla pospólstwa. Byk Apis utrzymuje doskonałą rasę bydła w Egipcie. Ibisy i bociany zjadają padlinę z pól, koty tępią myszy, a krokodyle oczyszczają wodę w Nilu. Ceremonie religijne ku czci zwierząt, chronią je przed wytępieniem.
W świątyni Hator Ramzes bez większego entuzjazmu wysłuchał wróżb, jakie postawili mu astrologowie. Kapłani wyjaśnili, że znają budowę sklepienia niebieskiego i ruchy gwiazd. Ta wiedza ma wpływ na wznoszenie budowli, trasy okrętów. Układają również kalendarze i przewidują różne zjawiska przyrodnicze. Powiedział, że niedługo będzie zaćmienie słońca. Władca, znudzony wykładem, już tego nie słuchał.
Następnie dwór Ramzesa XIII przeprawił się do miasta Kaneh, które słynęło z wyrobów garncarskich i handlu. Tam zabawił tylko jeden dzień, ponieważ z Teb przysłano wiadomość, że mumia Ramzesa XII znajduje się już w pałacu Luksor i oczekuje na pogrzeb.
W tamtych czasach Teby były miastem ogromnym. Nazywano je miastem „stubramowym”, gdyż każda świątynia i pałac miały własną bramę z pylonami. Swoją wspaniałość Teby zawdzięczały dwóm faraonom: Amenofisowi III, czyli Memnonowi, który zastał „miasto gliniane a zostawił kamienne” oraz Ramzesowi II, który ukończył i uzupełnił gmachy, rozpoczęte przez poprzednika.
Na drugi dzień spalił kadzidła przed mumią ojca i oznajmił Herhorowi, że można już przeprowadzić zwłoki do grobowca. Z pałacu ciało zmarłego przewieziono do świątyni Ramzesa, gdzie „wypoczywało” przez dobę. Następnie z ogromnym przepychem wyprowadzono Ramzesa XII do świątyni Amona-Ra. Do budynku wiodła długa aleja, wysadzona ogromnymi drzewami. Znajdował się tam również podwójny rząd sfinksów. Po obu stronach cisnęły się niezliczone tłumy poddanych, a środkiem gościńca posuwał się orszak pogrzebowy. Mumia jechała w złotej łodzi. Dopiero, gdy nieboszczyka wniesiono do świątyni, z pałacu na złotym wozie wyjechał Ramzes XIII. Tłum, widząc ukochanego pana, wydał radosny okrzyk.
W olbrzymiej bramie czekał na faraona minister Herhor z kapłanami. Na środku hipostylu stała łódź z mumią zmarłego władcy, a po obu jej stronach dwa jednakowo wysokie trony. Na jednym otoczony generałami i nomarchami zasiadł Ramzes, na drugim – Herhor w towarzystwie arcykapłanów. Mefres podał mu infułę Amenhotepa, a młody faraon po raz drugi na głowie znienawidzonego ministra ujrzał węża, symbol władzy królewskiej. Pobladł z gniewu, lecz zrozumiał, że w tej świątyni Herhor jest równy bogom. Podziwiał ogrom budowli i odczuł potęgę stanu kapłańskiego. Z zamyślenia wyrwały go słowa Mefresa, który wzywał Herhora i dostojników do osądzenia ziemskich czynów zmarłego władcy. Mieli odmówić mu lub przyznać prawo do pogrzebu. Ramzes XIII poczuł się zlekceważony. Uspokoił się jednak, wiedząc, że była to jedynie formalność.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38
Szybki test:
Herhor w pierwszym dniu panowania młodego faraona poinformował Ramzesa XIII, że ma do dyspozycji:a) sześćdziesiąt tysięcy żołnierzy
b) sto dwadzieścia tysięcy żołnierzy
c) dwieście tysięcy żołnierzy
d) dziewięćdziesiąt tysięcy żołnierzy
Rozwiązanie
Herhor, pogratulował władcy zwycięstwa nad Libijczykami oraz przekazał wolę najwyższej rady, która prosiła, aby faraon przekazał dziesięć talentów dla pułków i proponowała, by przy jego imieniu był przydomek:
a) „mężny”
b) „niezwyciężony”
c) „bohaterski”
d) „zwycięski”
Rozwiązanie
Faraon wynoszony był w lektyce i ukazywał się na dziedzińcu swojej gwardii w godzinach:
a) popołudniowych
b) wieczornych
c) południowych
d) porannych
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies