Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Dzień wesela Tutmozisa i Hebron zakończył się widowiskiem i wielką ucztą, podczas której Hebron nie odstępowała faraona, a Tutmozis trzymał się z dala od niej i zajmował się gośćmi.
O północy w podziemiach świątyni Amona spotkali się: Herhor, Mefres i Mentezufis, najwyższy sędzia Teb i naczelnicy nomesów Abs, Horti i Emsuch. Rozmawiali o rządach nowego władcy, które zaczynały być niebezpieczne dla państwa. Asyria zaczęła upominać się o podpisanie ostatecznego traktatu pokojowego, zaniepokojona zbrojeniem Egiptu. Młody Ramzes chciał naruszyć skarbiec Labiryntu i czynił obietnice, które mogły zachwiać dochodami kraju. Nomarcha Horti zaproponował, żeby ustąpić i dać władcy jakieś fundusze, lecz Herhor sprzeciwił się. Według niego to Ramzes XIII był w niebezpieczeństwie a nie państwo, nie zaistniało więc konieczne zagrożenie do naruszenia praw Labiryntu. Wyjawił, że ma sposób na powstrzymanie buntów. Należało przekonać lud, że faraon jest równie obłąkany jak jego bracia. Mefres stwierdził, że wszystkie poczynania władcy wskazują na jego szaleństwo. Oskarżył młodzieńca o nocne odwiedzanie fenickiej kapłanki i przyczynienie się do śmierci Sary i dziecka. Minister wojny nazwał Ramzesa zdrajcą, który szuka szpiegów i złodziei, aby odkryli drogę do skarbca Labiryntu i odmawia podpisania układu z Asyrią, którego Egipt potrzebuje. Wspomniał, że władca dąży do umowy z Fenicją, który zagrozi państwu.
Zebrani dostojnicy w obliczu takich oskarżeń uwierzyli, że faraon jest rzeczywiście chory. Spisano akt, na mocy którego z powodu niebezpieczeństw grożących Egiptowi, władza tajnej rady przeszła w ręce Herhora. Każdy z uczestników zobowiązał się do tego, że spełni wszystkie rozkazy arcykapłana i wciągnie do spisku po dziesięciu dygnitarzy. Minister wojny obiecał złożyć odpowiednie dowody, potwierdzające oskarżenia wobec faraona.
Po weselu Tutmozis spędził kilka dni z żoną w podarowanym im przez władcę pałacyku. Każdego wieczoru przychodził jednak do koszar gwardii, gdzie bawił się w towarzystwie oficerów i tancerek. Z jego zachowania jasno wynikało, że poślubił Hebron dla posagu i majątku, który miała odziedziczyć po ojcu. Po pięciu dniach wrócił do służby, a żonę widywał jedynie w dzień. Nocami czuwał przy komnacie pana.
Pewnego wieczoru faraon oznajmił ulubieńcowi, że w pałacu jest śledzony, a jego matka znów słyszała tajemnicze głosy, dlatego też musi naradzać się z oddanymi mu ludźmi w bezpiecznym miejscu. Rozkazał, aby pilnował drzwi do sypialni i nie wpuszczał nikogo. Potem wyszedł tylnymi drzwiami i udał się do ogrodu. Po kilku minutach wpadł na Eunanę, który każdej nocy obchodził posiadłości władcy, aby przepędzać złodziei. Po kilkunastu minutach Ramzes dotarł do ukrytej w gąszczu altany, gdzie czekała na niego Hebron. Niosąc dziewczynę w ramionach, zgubił swój płaszcz.„Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaDzień wesela Tutmozisa i Hebron zakończył się widowiskiem i wielką ucztą, podczas której Hebron nie odstępowała faraona, a Tutmozis trzymał się z dala od niej i zajmował się gośćmi.
O północy w podziemiach świątyni Amona spotkali się: Herhor, Mefres i Mentezufis, najwyższy sędzia Teb i naczelnicy nomesów Abs, Horti i Emsuch. Rozmawiali o rządach nowego władcy, które zaczynały być niebezpieczne dla państwa. Asyria zaczęła upominać się o podpisanie ostatecznego traktatu pokojowego, zaniepokojona zbrojeniem Egiptu. Młody Ramzes chciał naruszyć skarbiec Labiryntu i czynił obietnice, które mogły zachwiać dochodami kraju. Nomarcha Horti zaproponował, żeby ustąpić i dać władcy jakieś fundusze, lecz Herhor sprzeciwił się. Według niego to Ramzes XIII był w niebezpieczeństwie a nie państwo, nie zaistniało więc konieczne zagrożenie do naruszenia praw Labiryntu. Wyjawił, że ma sposób na powstrzymanie buntów. Należało przekonać lud, że faraon jest równie obłąkany jak jego bracia. Mefres stwierdził, że wszystkie poczynania władcy wskazują na jego szaleństwo. Oskarżył młodzieńca o nocne odwiedzanie fenickiej kapłanki i przyczynienie się do śmierci Sary i dziecka. Minister wojny nazwał Ramzesa zdrajcą, który szuka szpiegów i złodziei, aby odkryli drogę do skarbca Labiryntu i odmawia podpisania układu z Asyrią, którego Egipt potrzebuje. Wspomniał, że władca dąży do umowy z Fenicją, który zagrozi państwu.
Zebrani dostojnicy w obliczu takich oskarżeń uwierzyli, że faraon jest rzeczywiście chory. Spisano akt, na mocy którego z powodu niebezpieczeństw grożących Egiptowi, władza tajnej rady przeszła w ręce Herhora. Każdy z uczestników zobowiązał się do tego, że spełni wszystkie rozkazy arcykapłana i wciągnie do spisku po dziesięciu dygnitarzy. Minister wojny obiecał złożyć odpowiednie dowody, potwierdzające oskarżenia wobec faraona.
Po weselu Tutmozis spędził kilka dni z żoną w podarowanym im przez władcę pałacyku. Każdego wieczoru przychodził jednak do koszar gwardii, gdzie bawił się w towarzystwie oficerów i tancerek. Z jego zachowania jasno wynikało, że poślubił Hebron dla posagu i majątku, który miała odziedziczyć po ojcu. Po pięciu dniach wrócił do służby, a żonę widywał jedynie w dzień. Nocami czuwał przy komnacie pana.
Nazajutrz królowa Nikotris wezwała Tutmozisa. Była blada i wyraźnie przygnębiona. Wyjawiła, że w nocy widziała na drzewie Ramzesa, który śmiał się dziko i rozmawiał z nią o tym, że potrafi latać. Wreszcie zsunął się na ziemię i uciekł. Tutmozis słuchał jej przerażony. Nagle uświadomił sobie, że to nie mógł być faraon, lecz Grek Lykon, który obecnie był przetrzymywany przez arcykapłanów. Podejrzewał, że za całą sprawą stoją Herhor i Mefres. Zapytany, czy władca spał tej nocy w domu, zmieszał się i skłamał. Wtedy królowa pokazała mu znaleziony pod drzewem płaszcz, a Tutmozis przypomniał sobie, że Ramzes wrócił po północy bez okrycia. Z uporem twierdził, że to Lykon udawał faraona, o czym trzeba jak najprędzej poinformować pana. Wiele rzeczy wskazywało, że mógł to być także Ramzes i Tutmozis po raz pierwszy zwątpił w swoje słowa. Królowa przekonała go, żeby nic nie mówił jej synowi, mając nadzieję, że nawet jeśli to był on, to jego szaleństwo mogło być chwilowe. Bała się gniewu władcy, obróconego przeciwko kapłanom. Nakazała, by adiutant ścigał Lykona i zabił go jak najszybciej.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38
Szybki test:
Anibis, bożek pogrzebu, miał głowę:a) ibisa
b) szakala
c) skarabeusza
d) lwa
Rozwiązanie
Stracie wojsk egipskich i libijskich trwało:
a) sześć godzin
b) dwie godziny
c) cały wieczór
d) cały dzień
Rozwiązanie
Faraon wynoszony był w lektyce i ukazywał się na dziedzińcu swojej gwardii w godzinach:
a) południowych
b) wieczornych
c) porannych
d) popołudniowych
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies