Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon

„Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie

Autor: Dorota Blednicka

Przekonany o swojej potędze kazał, żeby atak na świątynie odbył się następnego dnia. Tutmozisowi nie udało się go ubłagać, by poczekał na resztę wojsk i Hirama z listami, oskarżającymi Herhora i Mefresa o potajemne układy z Asyrią. W tej chwili przybył kurier z wiadomością, że lud zaczął napadać na cudzoziemców, wiele sklepów zrabowano a kilka osób zabito. Faraon postanowił, że najpierw należy aresztować arcykapłanów, a później dopiero zająć Labirynt. Doradcy uznali, że decyzja władcy jest mądra i stanowcza.

Była już noc, kiedy przybył goniec z wieścią, że policji udało się ochronić cudzoziemców. Od tej pory, co parę minut, pojawiali się kurierzy z nowymi informacjami. Lud, podążał do Memfisu z całej okolicy. Krążyły pogłoski, że nazajutrz ma nastąpić koniec świata. Hiram donosił, że wkrótce przybędzie do miasta. Nadeszły wieści, że z Górnego Egiptu podąża tłum, wrogo nastawiony do Fenicjan i władcy. Schwytano także przebranych kapłanów, którzy starali się przedostać do pałacu.

Około północy przyszła do syna królowa Nikotris, przynosząc złe wróżby. Posąg Izydy odwrócił się twarzą do ściany, a woda w misie zabarwiła się jak krew. Faraon był przekonany, że wewnątrz pałaców są zdrajcy i to kolejne sztuczki kapłanów. Królowa była pełna obaw i złych przeczuć. Błagała Ramzesa, ażeby okazał miłosierdzie arcykapłanom. Ramzes XIII odparł, że nie drażni go ich mądrość ani pobożność i nie zamierza ich krzywdzić, lecz chce dowieść, że jest panem swego dziedzictwa. Miał prawo upomnieć się o swoje królewskie przywileje. Po jej odejściu wezwał jednak Tutmozisa i rozkazał, ażeby wojsko nie niszczyło świątyń i nie podniosło ręki na żadnego kapłana. Wspomniał manewry w Pi-Bailos, od których minęły już dwa lata. Nie sądził wtedy, że tak szybko zrobi porządek ze znienawidzonymi arcykapłanami. Przypomniał sobie Sarę i małego synka i zapłakał z rozpaczy. Powiedział, że kapłani wiele razy go upokorzyli i wiele razy przez nich płakał.

Rozdział dwudziesty szósty
Bunty ludu i atak na świątynie. Kapłani wykorzystują zaćmienie słońca, aby powstrzymać pospólstwo. Klęska faraona. Tutmozis wyrusza do miasta, żeby aresztować arcykapłanów.
Dwudziestego dnia miesiąca Paofi ustały w Memfisie wszelkie zajęcia. Cały lud zebrał się na placach lub dookoła świątyń, gdzie stały w luźnym szyku wojska. Między pospólstwem krążyli przekupnie z koszami chleba i winem, częstując wszystkich za darmo. Byli to ludzie kapłanów. W tłum rozesłani zostali agenci. Jedni przekonywali, że kapłani buntują się przeciwko faraonowi i namawiali do ataków na świątynie, inni, że faraon zwariował i w państwie zdarzy się wielkie nieszczęście. Chaos powiększali bigoci, którzy nago przebiegali ulicami, ranili sobie ciało i wołali, że nadchodzi godzina sądu. Wojsko zachowywało się spokojnie, a tłum, zebrany w pobliżu świątyń wahał się, co robić dalej.

Około pierwszej w południe ku świątyni Ptah ruszyła pijana banda, uzbrojona w topory i drągi. Przewodniczył jej rosły robotnik, który zaczął podburzać tłum, przypominając zasługi i obietnice faraona. Ktoś zauważył, że bydło samo wraca z pastwisk, a ptaki siadają na ziemi. W tym samym czasie stała się rzecz nieoczekiwana. Na dworze, pomimo, że było dopiero południe, zaczął narastać mrok. W ogrodach świątyni Ptah zapiały koguty. Rozwścieczony tłum początkowo nie zwracał uwagi na te znaki i zaczął wdzierać się na mury budynku. Wtedy na tarasie ukazał się arcykapłan Herhor, otoczony orszakiem kapłanów i dygnitarzy świeckich. Miał na sobie złoty ornat i infułę Amenhotepa, otoczoną królewskim wężem. Jednocześnie z okna pylonu na olbrzymiego przywódcę bandy wypłynął cieniutki strumyk wody. Mężczyzna zachwiał się i upadł. Tłum zaczął ciskać kamienie w stronę ministra wojny. Ten podniósł do góry ręce i wezwał bogów, którym oddał pod opiekę świątynię. Rozległ się nadludzki głos, oznajmiający, że bóg odwraca swe oblicze od ludu i rzuca na ziemię ciemności.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    26    27    28    29    30    31    32    33    34    35    36    37    38  

Szybki test:

Ostatnią wojnę z Libijczykami, przed walką za panowania Ramzesa XII prowadził Ramzes:
a) VII
b) III
c) V
d) IX
Rozwiązanie

Samentu:
a) zostaje skazany na śmierć za zdradę interesów państwa
b) umiera otruty
c) popełnia samobójstwo
d) zostaje zasztyletowany
Rozwiązanie

Stracie wojsk egipskich i libijskich trwało:
a) sześć godzin
b) cały wieczór
c) dwie godziny
d) cały dzień
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Inne
„Faraon” - TOM I – szczegółowe streszczenie
„Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
„Faraon” - streszczenie w pigułce
Czas i miejsce akcji „Faraona”
Geneza „Faraona”
Życiorys Bolesława Prusa
„Faraon” jako powieść historyczna
Tragizm postaci Ramzesa XIII
Walka o władzę w Egipcie – konflikt między Ramzesem XIII a kapłanami
Obraz społeczeństwa egipskiego w „Faraonie” Prusa
Kompozycja utworu i narrator w „Faraonie”
Główne wątki „Faraona” Bolesława Prusa
Plan wydarzeń „Faraona”
Motywy literackie w „Faraonie”
Prawda historyczna a fikcja literacka w „Faraonie”
Realizm „Faraona”
Przyczyny kryzysu państwa egipskiego
Państwo i jego problemy w „Faraonie”
Charakterystyka pozostałych bohaterów
Ramzes (później Ramzes XIII) – szczegółowa charakterystyka
Uniwersalna wymowa „Faraona”
Rola kapłanów w Egipcie
„Faraon” na szklanym ekranie
Plan reform Ramzesa XIII i rządy Herhora
Kalendarium twórczości Bolesława Prusa
Kalendarium życia Bolesława Prusa
Słowniczek pojęć egipskich
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies