Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Tymczasem po wyjeździe Tutmozisa, królowa Nikotris opuściła syna. Pożegnała się, mając nadzieję, że następnego dnia powita go jeszcze jako faraona, ponieważ zwątpiła w niego, kiedy przekonała się, że słuchał rad szaleńców i zdrajców. Rozstali się zagniewani. Wkrótce władca odzyskał dobry nastrój i czekał na wieści od swojego ulubieńca. Od godziny szóstej zaczął jednak coraz bardziej się niepokoić. Zniknął także kapłan, wysłannik Samentu, co przygnębiło go bardziej.
O zachodzie słońca do Ramzesa przyszedł służący z prośbą od Hebron, która zachorowała i błagała, aby ją odwiedził. Wyszedł do dziewczyny, a dostojnicy zaczęli rozmawiać o zajściach, martwiąc się, że wszystko potoczyło się niekorzystnie.
Ramzes wszedł do komnaty Hebron, która z płaczem rzuciła mu się na szyję. Powiedziała, że boi się o niego. Młodzieniec wyjaśnił, że jeśli Tutmozisowi nie uda się opanować świątyń, sam stanie na czele wojsk i opanuje bunt. Był pewien, że kiedy przybędą nowe pułki, uda mu się pokonać przeciwników. W ramionach kochanki zapomniał o wszystkich troskach.
W godzinę po zachodzie słońca opuścił dom Hebron i wracał do swojego pałacu. Nagle, spomiędzy drzew, wysunął się jakiś człowiek i zastąpił mu drogę. Ramzes rozpoznał Lykona i chwycił go za kark. Jednocześnie poczuł piekący ból z lewej strony brzucha. Z całej siły ścisnął szyję Greka i udusił go.
Odszedł parę kroków dalej i poczuł, że słabnie. Z boku wydobył sztylet. Pod pałacykiem spotkał jednego z oficerów, który przekazał mu wiadomość o śmierci Tutmozisa i zdradzie Eunany. Faraon rozkazał przyprowadzić konia i poczuł, że traci siły. Upadł na ręce żołnierza, prosząc, aby podano mu hełm i miecz. Z pałacu wybiegli oficerowie i służba. Młody Ramzes zmarł wśród ogólnej ciszy.
Rozdział dwudziesty ósmy
Rządy Herhora w Egipcie po śmierci Ramzesa XIII. Ślub arcykapłana z królową Nikotris. Wybór arcykapłana na faraona. Pentuer odchodzi do kapłana Menesa.
Od śmierci Ramzesa XIII aż do dnia jego pogrzebu państwem rządził najdostojniejszy San-amen-Herhor. Jego kilkumiesięczna władza przyniosła Egiptowi spokój. Stłumił bunty pospólstwa i pozwolił chłopom wypoczywać co siódmy dzień. Zaprowadził porządek między kapłanami, otoczył opieką cudzoziemców i zawarł traktat z Asyrią, nie odstępując jednak Fenicji. Zajął się również spłatą długów, obciążających majątki faraona i państwa. Skłonił w tym celu Fenicjan do zrzeczenia się pewnej części sum, a na pokrycie reszty wziął z Labiryntu ogromną kwotę trzydziestu tysięcy talentów. Dzięki tym zabiegom w ciągu trzech miesięcy w państwie zapanował dobrobyt, a ludzie błogosławili rządy Herhora, który uwolnił kraj od klęsk, zadanych mu przez Ramzesa XIII, lekkoducha i łowcę kobiet. Naród zapomniał bardzo szybko, że wszystkie dzieła Herhora były tylko spełnieniem zamiarów młodego, tragicznie zmarłego faraona.
W miesiącu Tobi (październik – listopad) w królewskich pieczarach złożono mumię Ramzesa XIII. Po pogrzebie w świątyni tebańskiego Amona zebrało się zgromadzenie najdostojniejszych osób w Egipcie. Mieli oni rozstrzygnąć najważniejszą sprawę państwową – wybór nowego faraona, który zapoczątkuje nową dynastię. W samo południe dwudziestego piątego dnia Tobi Herhor, ubrany w infułę Amenhotepa, zasiadł na tronie w sali kolumnowej i rozpoczął naradę. Ogłosił, że wraz ze śmiercią Ramzesa XIII zgasła dynastia dwudziesta. Nomarcha memfijski powiedział wówczas, że tron należy do królowej Nikotris. „Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaTymczasem po wyjeździe Tutmozisa, królowa Nikotris opuściła syna. Pożegnała się, mając nadzieję, że następnego dnia powita go jeszcze jako faraona, ponieważ zwątpiła w niego, kiedy przekonała się, że słuchał rad szaleńców i zdrajców. Rozstali się zagniewani. Wkrótce władca odzyskał dobry nastrój i czekał na wieści od swojego ulubieńca. Od godziny szóstej zaczął jednak coraz bardziej się niepokoić. Zniknął także kapłan, wysłannik Samentu, co przygnębiło go bardziej.
O zachodzie słońca do Ramzesa przyszedł służący z prośbą od Hebron, która zachorowała i błagała, aby ją odwiedził. Wyszedł do dziewczyny, a dostojnicy zaczęli rozmawiać o zajściach, martwiąc się, że wszystko potoczyło się niekorzystnie.
Ramzes wszedł do komnaty Hebron, która z płaczem rzuciła mu się na szyję. Powiedziała, że boi się o niego. Młodzieniec wyjaśnił, że jeśli Tutmozisowi nie uda się opanować świątyń, sam stanie na czele wojsk i opanuje bunt. Był pewien, że kiedy przybędą nowe pułki, uda mu się pokonać przeciwników. W ramionach kochanki zapomniał o wszystkich troskach.
W godzinę po zachodzie słońca opuścił dom Hebron i wracał do swojego pałacu. Nagle, spomiędzy drzew, wysunął się jakiś człowiek i zastąpił mu drogę. Ramzes rozpoznał Lykona i chwycił go za kark. Jednocześnie poczuł piekący ból z lewej strony brzucha. Z całej siły ścisnął szyję Greka i udusił go.
Odszedł parę kroków dalej i poczuł, że słabnie. Z boku wydobył sztylet. Pod pałacykiem spotkał jednego z oficerów, który przekazał mu wiadomość o śmierci Tutmozisa i zdradzie Eunany. Faraon rozkazał przyprowadzić konia i poczuł, że traci siły. Upadł na ręce żołnierza, prosząc, aby podano mu hełm i miecz. Z pałacu wybiegli oficerowie i służba. Młody Ramzes zmarł wśród ogólnej ciszy.
Rozdział dwudziesty ósmy
Rządy Herhora w Egipcie po śmierci Ramzesa XIII. Ślub arcykapłana z królową Nikotris. Wybór arcykapłana na faraona. Pentuer odchodzi do kapłana Menesa.
Od śmierci Ramzesa XIII aż do dnia jego pogrzebu państwem rządził najdostojniejszy San-amen-Herhor. Jego kilkumiesięczna władza przyniosła Egiptowi spokój. Stłumił bunty pospólstwa i pozwolił chłopom wypoczywać co siódmy dzień. Zaprowadził porządek między kapłanami, otoczył opieką cudzoziemców i zawarł traktat z Asyrią, nie odstępując jednak Fenicji. Zajął się również spłatą długów, obciążających majątki faraona i państwa. Skłonił w tym celu Fenicjan do zrzeczenia się pewnej części sum, a na pokrycie reszty wziął z Labiryntu ogromną kwotę trzydziestu tysięcy talentów. Dzięki tym zabiegom w ciągu trzech miesięcy w państwie zapanował dobrobyt, a ludzie błogosławili rządy Herhora, który uwolnił kraj od klęsk, zadanych mu przez Ramzesa XIII, lekkoducha i łowcę kobiet. Naród zapomniał bardzo szybko, że wszystkie dzieła Herhora były tylko spełnieniem zamiarów młodego, tragicznie zmarłego faraona.
Po chwili milczenia Herhor oznajmił, że jego małżonka, królowa Nikotris, zrzekła się po śmierci syna, praw do tronu. Nieoczekiwana wiadomość wywołała wrzawę i zamieszanie. Na znak namiestnika, najwyższy sędzia tebański odczytał akt ślubu, zawartego przed dwoma dniami między arcykapłanem Herhorem a królową Nikotris.
Zapadła grobowa cisza. Herhor powiedział, że na nowego władcę należy wybrać człowieka energicznego, dojrzałego i biegłego w sprawowaniu rządów. Zaproponował, aby rządy w państwie objął Nitager, wódz armii wschodniej. Nitager wstał i zrezygnował z korony na rzecz Herhora, po czym wzniósł okrzyk na cześć San-Amen-Herhora, pierwszego faraona dynastii dwudziestej pierwszej.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38
Szybki test:
Ostatnią wojnę z Libijczykami, przed walką za panowania Ramzesa XII prowadził Ramzes:a) VII
b) IX
c) III
d) V
Rozwiązanie
Syn Sary został zabity przez:
a) Lykona
b) Ramzesa
c) Herhora
d) Kamę
Rozwiązanie
Anibis, bożek pogrzebu, miał głowę:
a) ibisa
b) skarabeusza
c) lwa
d) szakala
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies