Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Na zachód od Egiptu ciągnęła się jednostajna i bezkresna dla ludzkich oczu pustynia Libijska. Wśród piaszczystego morza mieścił się kraj o martwym krajobrazie, urozmaiconym gdzieniegdzie dolinami, porośniętymi tamaryndusem. Czasami można tam było odnaleźć zielone oazy, z palmami, jeziorami, gdzie ludzie wypasali owce. Za panowania faraonów takich miejsc było kilkadziesiąt. Zamieszkiwała je ludność złożona z potomków awanturników, którzy przez laty uciekli z kopalń, przestępców, chłopów oraz robotników.
Między pustynią a Morzem Śródziemnym ciągnął się długi pas żyznej ziemi, zamieszkany przez różne plemiona, które Egipcjanie nazywali Libijczykami. Jedni zajmowali się rolnictwem, rybołówstwem lub morską żeglugą, inni woleli kradzież, wojny i rozbój.
Libia stykała się z zachodnią granicą Egiptu i barbarzyńcy często grabili ziemie faraona. Początkowo byli za to karceni, lecz z czasem kapłani zmienili politykę wobec plemion. Pozwolili osiedlać się rodzinom libijskim na nadmorskich bagnach Dolnego Egiptu, zaś bandytów i awanturników werbowali do wojska. W ten sposób państwo zagwarantowało sobie na zachodzie spokój. Taki stan rzeczy trwał sto osiemdziesiąt lat. Ostatnią wojnę z Libijczykami prowadził Ramzes III. Dopiero po wielu latach działania kapłanów, za panowania Ramzesa XII, doprowadzono do konfliktu zbrojnego.
Herhorowi nie udało się wpłynąć na faraona, który nie zgodził się na podział Azji w zawartym traktacie z Asyrią. Aby jednak uspokoić Sargona i złożyć mu dowody życzliwości, wydano rozkaz natychmiastowego zwolnienia dwudziestu tysięcy najemnych wojsk. Groziło to wojną z Libią, lecz przyniosło także korzyści. Poseł asyryjski podpisał dziesięcioletni układ z Egiptem. Wypędzenie najemników wzbogaciło skarb o cztery tysiące talentów. Poza tym wyprawa przeciwko Libii umożliwiła realizację wojennych planów następcy tronu i odwracała jego uwagę od spraw azjatyckich. Najwyżsi kapłanowi mieli nadzieję, że upłynie kilka lat zanim Libia poprosi o pokój. Nie wzięli pod uwagę jednego – że młody Ramzes był doskonałym wojownikiem i strategiem.
Rozpuszczone pułki libijskie szybko dotarły do ojczyzny. Żołnierze opowiadali, że Egipt jest osłabiony i stanowi łatwy cel. Wieści te obiegły Libię i cały kraj ogarnął zapał. Uchwalono świętą wojnę z państwem Ramzesa XII, a książę libijski Musawasa entuzjastycznie zgodził się na podbój, przekonany przez tajemniczych dygnitarzy, którzy przybyli od strony morza i naciskali na atak. Zapewniali, że Libijczycy znajdą tam ogromny skarbiec. Władca dowództwo nad pierwszym korpusem powierzył dwudziestoletniemu synowi, Tehennie. Młodzieniec miał przygotować zapasy dla właściwej armii, która zbierała się pod przewodnictwem księcia libijskiego. Musawasa był przekonany, że syn, zanim zderzy się z siłami egipskimi, zrabuje kilkaset wiosek i miasteczek. Do Libii dotarły także wieści, że z huty szklanej uciekali ludzie, a wrogie wojsko zajmujące fortecę w Sochet-Heman nad Jeziorami Sodowymi, cofnęło się. „Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaNa zachód od Egiptu ciągnęła się jednostajna i bezkresna dla ludzkich oczu pustynia Libijska. Wśród piaszczystego morza mieścił się kraj o martwym krajobrazie, urozmaiconym gdzieniegdzie dolinami, porośniętymi tamaryndusem. Czasami można tam było odnaleźć zielone oazy, z palmami, jeziorami, gdzie ludzie wypasali owce. Za panowania faraonów takich miejsc było kilkadziesiąt. Zamieszkiwała je ludność złożona z potomków awanturników, którzy przez laty uciekli z kopalń, przestępców, chłopów oraz robotników.
Między pustynią a Morzem Śródziemnym ciągnął się długi pas żyznej ziemi, zamieszkany przez różne plemiona, które Egipcjanie nazywali Libijczykami. Jedni zajmowali się rolnictwem, rybołówstwem lub morską żeglugą, inni woleli kradzież, wojny i rozbój.
Libia stykała się z zachodnią granicą Egiptu i barbarzyńcy często grabili ziemie faraona. Początkowo byli za to karceni, lecz z czasem kapłani zmienili politykę wobec plemion. Pozwolili osiedlać się rodzinom libijskim na nadmorskich bagnach Dolnego Egiptu, zaś bandytów i awanturników werbowali do wojska. W ten sposób państwo zagwarantowało sobie na zachodzie spokój. Taki stan rzeczy trwał sto osiemdziesiąt lat. Ostatnią wojnę z Libijczykami prowadził Ramzes III. Dopiero po wielu latach działania kapłanów, za panowania Ramzesa XII, doprowadzono do konfliktu zbrojnego.
Herhorowi nie udało się wpłynąć na faraona, który nie zgodził się na podział Azji w zawartym traktacie z Asyrią. Aby jednak uspokoić Sargona i złożyć mu dowody życzliwości, wydano rozkaz natychmiastowego zwolnienia dwudziestu tysięcy najemnych wojsk. Groziło to wojną z Libią, lecz przyniosło także korzyści. Poseł asyryjski podpisał dziesięcioletni układ z Egiptem. Wypędzenie najemników wzbogaciło skarb o cztery tysiące talentów. Poza tym wyprawa przeciwko Libii umożliwiła realizację wojennych planów następcy tronu i odwracała jego uwagę od spraw azjatyckich. Najwyżsi kapłanowi mieli nadzieję, że upłynie kilka lat zanim Libia poprosi o pokój. Nie wzięli pod uwagę jednego – że młody Ramzes był doskonałym wojownikiem i strategiem.
Również i Musawasa nie docenił wojennego geniuszu Ramzesa. Kiedy pierwszy korpus libijski dotarł do okolicy Jezior Sodowych, czekała już tam dwa razy liczniejsza armia następcy tronu. Nadciągający Tehenna nie przeczuwał, że między górami kryją się żołnierze egipscy i lada chwila jego korpus zostanie otoczony.
Rozdział czwarty
Do oddziałów Ramzesa dołącza Pentuer. Rozpoczyna się bitwa z Libijczykami. Ramzes odnosi zwycięstwo. Ucieka wódz przeciwników - Tehenna i następca tronu rusza za nim w pościg.
Od czasu, kiedy wojska Dolnego Egiptu wyruszyły z Pi-Bast, Mentezufis wysyłał i odbierał po kilka depesz każdego dnia. Ministra wojny informował o ruchach armii i działaniach następcy, dla którego nie ukrywał podziwu. Herhor nakazywał, aby pozostawić pełną swobodę księciu. Liczył na jego porażkę, która byłaby nauką pokory dla pełnego dumy Ramzesa. Łudził się, że wojna z Libią na wiele lat zajmie uwagę erpatre.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38
Szybki test:
Samentu:a) zostaje skazany na śmierć za zdradę interesów państwa
b) umiera otruty
c) zostaje zasztyletowany
d) popełnia samobójstwo
Rozwiązanie
Grób Ramzesa XII znajdował się w:
a) Tebach
b) Gizie
c) Memphis
d) Numbii
Rozwiązanie
Arcykapłan świątyni Seta zalecił staremu i schorowanemu władcy, żeby każdego dnia pił:
a) puchar wina
b) miksturę ze specjalnych ziół
c) krew z niewinnych dzieci
d) kobyle mleko
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies