Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Faraon
Ważniejsza dla arcykapłana była korespondencja z Mefresem. W listach otwarcie oskarżał Ramzesa o dzieciobójstwo pod wpływem fenickiej kochanki. Nawet po tym, jak sprawa się wyjaśniła, nienawistny kapłan twierdził, że książę jest zdolny do wszystkiego i nazywał go nieprzyjacielem ojczystych bogów i sprzymierzeńcem Fenicjan.
Czternastego dnia miesiąca Hator armia egipska dotarła na południe do miasta Terenuthis. Dołączył do niej Patrokles z greckimi pułkami, a wraz z nimi przybył również wysłany przez Herhora, Pentuer. Obecność kapłanów nie zachwycała Ramzesa, lecz starał się nie zwracać na nich uwagi, a podczas narad wojennych nie pytał o ich opinię.
Za pośrednictwem agentów erpatre rozpuścił po wsiach granicznych pogłoskę, że Libijczycy posuwają się w ogromnych masach, mordują ludzi i wszystko niszczą. Uciekająca ludność wpadła wprost na egipskie pułki. Wówczas książę wykorzystał mężczyzn do dźwigania ciężarów za armią, a dzieci i kobiety wysłał w głąb kraju. Następnie szpiedzy egipscy ruszyli, aby zbadać liczbę i organizację szeregów wroga. Wkrótce Ramzes zebrał niezbędne informacje. Przekonany był, że na czele band idzie Musawasa w towarzystwie syna. Ucieszyło go to i był zadowolony, że w pierwszej wojnie zmierzy się z doświadczonym przeciwnikiem.
Podstępnie posłał najbardziej zaufanych ludzi, żeby przedostali się do obozu nieprzyjaciela i namówili żołnierzy libijskich do przejścia na stronę wojsk egipskich. Obiecywał im przyjęcie do armii i wypłatę zaległego żołdu.
Jeziora Sodowe były doliną, ciągnącą się między dwoma pasmami wzgórz. W połowie kotliny mieściły się huty szklane i forteca. Młody Tehenna, z rozkazu ojca, miał zająć te punkty i zabezpieczyć w ten sposób drogę do Egiptu. Libijczycy powoli posuwali się od miasta Glaukus i czternastego dnia miesiąca Hator znaleźli się u wejścia do doliny. Byli pewni, że przejdą przez ten teren bez większych przeszkód. Armia egipska w tym samym czasie zajęła północne wzgórze. Ramzes zamierzał odciąć wrogie wojska od ich ojczyzny, a następnie zepchnąć je na południe, na pustynię, gdzie gorąco i głód zniszczyłyby rozproszonych przeciwników. W tym celu podzielił swoje oddziały na trzy korpusy. Prawym skrzydłem dowodził Patrokles, lewym – Mentezufis, a środkowym – następca tronu razem z Pentuerem.
Piętnastego dnia Hator, około siódmej rano, kilkudziesięciu Libijczyków kłusem przejechało przez dolinę i nie zauważywszy nic podejrzanego, wróciło do swoich pułków. O dziesiątej pierwsze szeregi wroga minęły oddział Patroklesa. Zaskoczony książę obserwował jak kapłani przekazują sobie znaki o ruchach armii libijskiej. „Faraon” - TOM II – szczegółowe streszczenie
Autor: Dorota BlednickaWażniejsza dla arcykapłana była korespondencja z Mefresem. W listach otwarcie oskarżał Ramzesa o dzieciobójstwo pod wpływem fenickiej kochanki. Nawet po tym, jak sprawa się wyjaśniła, nienawistny kapłan twierdził, że książę jest zdolny do wszystkiego i nazywał go nieprzyjacielem ojczystych bogów i sprzymierzeńcem Fenicjan.
Czternastego dnia miesiąca Hator armia egipska dotarła na południe do miasta Terenuthis. Dołączył do niej Patrokles z greckimi pułkami, a wraz z nimi przybył również wysłany przez Herhora, Pentuer. Obecność kapłanów nie zachwycała Ramzesa, lecz starał się nie zwracać na nich uwagi, a podczas narad wojennych nie pytał o ich opinię.
Za pośrednictwem agentów erpatre rozpuścił po wsiach granicznych pogłoskę, że Libijczycy posuwają się w ogromnych masach, mordują ludzi i wszystko niszczą. Uciekająca ludność wpadła wprost na egipskie pułki. Wówczas książę wykorzystał mężczyzn do dźwigania ciężarów za armią, a dzieci i kobiety wysłał w głąb kraju. Następnie szpiedzy egipscy ruszyli, aby zbadać liczbę i organizację szeregów wroga. Wkrótce Ramzes zebrał niezbędne informacje. Przekonany był, że na czele band idzie Musawasa w towarzystwie syna. Ucieszyło go to i był zadowolony, że w pierwszej wojnie zmierzy się z doświadczonym przeciwnikiem.
Podstępnie posłał najbardziej zaufanych ludzi, żeby przedostali się do obozu nieprzyjaciela i namówili żołnierzy libijskich do przejścia na stronę wojsk egipskich. Obiecywał im przyjęcie do armii i wypłatę zaległego żołdu.
Jeziora Sodowe były doliną, ciągnącą się między dwoma pasmami wzgórz. W połowie kotliny mieściły się huty szklane i forteca. Młody Tehenna, z rozkazu ojca, miał zająć te punkty i zabezpieczyć w ten sposób drogę do Egiptu. Libijczycy powoli posuwali się od miasta Glaukus i czternastego dnia miesiąca Hator znaleźli się u wejścia do doliny. Byli pewni, że przejdą przez ten teren bez większych przeszkód. Armia egipska w tym samym czasie zajęła północne wzgórze. Ramzes zamierzał odciąć wrogie wojska od ich ojczyzny, a następnie zepchnąć je na południe, na pustynię, gdzie gorąco i głód zniszczyłyby rozproszonych przeciwników. W tym celu podzielił swoje oddziały na trzy korpusy. Prawym skrzydłem dowodził Patrokles, lewym – Mentezufis, a środkowym – następca tronu razem z Pentuerem.
Ramzes, przypatrując się nieprzyjacielowi, przez chwilę poczuł przejmujący strach. Z odrętwienia wyrwał go Pentuer, mówiąc, że wojsko czeka na jego rozkazy. Około południa rozpoczęła się bitwa. Następca stał na pagórku, obserwując działania swojej armii. Egipscy żołnierze bezbłędnie wykonywali polecenia i rozkazy księcia. Libijczycy stopniowo cofali się pod naporem wojska erpatre. Po jakimś czasie wódz dosiadł konia. Ciągle oczekiwano na nadejście korpusu, dowodzonego przez Mentezufisa. Sytuacja stawała się groźna. Egipcjanie byli o kilkadziesiąt kroków od libijskich kolumn. Jednakże powoli, dzięki roztropności Ramzesa, szala zwycięstwa przechyliła się na stronę jego wojsk. Patrokles odciął drogę nieprzyjaciołom, którzy zaczęli w popłochu uciekać. Pojawił się w końcu oddział Mentezufisa i Libijczycy zostali otoczeni z trzech stron. Starcie trwało zaledwie dwie godziny. Oficerowie gratulowali oszołomionemu księciu triumfu, a żołnierze wznosili okrzyki na cześć ukochanego dowódcy. Ramzes był tak zaskoczony zwycięstwem, że nie wiedział, jak je osiągnął. Pentuer pochwalił rozsądne rozstawienie korpusów, co w dużej mierze przyczyniło się do sukcesu wojsk egipskich.
Ramzes zjechał na opuszczone pole bitwy. Jeńcy padali przed nim na twarz i błagali o litość. Następca rozkazał, żeby zapowiedziano okazanie łaski dla pokonanych – ranni i niewolnicy nie mieli zostać zabici. W tym samym czasie dwie największe gromady Libijczyków złożyły broń przed greckimi pułkami. Wtedy książę dowiedział się, że wódz przeciwników uciekł. Dostrzegł grupę jeźdźców na koniach, posuwającą się w głąb pustyni. Nakazał ścigać uciekinierów. Pentuer próbował go powstrzymać, lecz Ramzes uznał, że skoro przez całą bitwę biernie obserwował działania wojsk, to chce chociaż schwytać przywódcę Libijczyków. Zostawił swoje oddziały pod dowództwem Tutmozisa i Patroklesa, a sam ruszył za zbiegami z Pentuerem i dwudziestoma ludźmi. Zaskoczony obecnością kapłana, usłyszał, że z rozkazu najwyższej rady ma on nie odstępować następcy na krok.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38
Szybki test:
Po ilu latach panowania nad Dolnym i Górnym Egiptem zmarł faraon Mer-amen-Ramzes XII?a) 34
b) 32
c) 30
d) 36
Rozwiązanie
Obok faraona Ramzesa XII najpotężniejszą osobą w państwie egipskim był:
a) Mefres
b) Pentuer
c) Mentezufis
d) Herhor
Rozwiązanie
Hebron była córką nomarchy:
a) tebańskiego
b) fenickiego
c) libijskiego
d) trackiego
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies