JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Mloda Polska
Pierwsza z roÅ›lin to rosnÄ…ca samotnie na skalnym podÅ‚ożu (Ciemne Smreczyny to kraina w Tatrach), podróżujÄ…ca miÄ™dzy jawÄ… a snem, obawiajÄ…ca siÄ™ burzy i poszukujÄ…ca schronienia przed niesprzyjajÄ…cymi warunkami atmosferycznymi miÄ™dzy drzewami róża. Ttuli siÄ™ do zimnych skaÅ‚, w koÅ„cu usypia, okryta porannÄ… rosÄ… – jest nie tylko roÅ›linnym elementem krajobrazu, ale także symbolem. Kasprowicz na jej przykÅ‚adzie dokonaÅ‚ personifikacji żywotnoÅ›ci oraz eterycznoÅ›ci istnienia, w poetycki sposób oddaÅ‚ strach czÅ‚owieka przed przeszkodami, rzucanymi mu przez los pod nogi. Już sam tytuÅ‚ wskazuje na ciężkie poÅ‚ożenie róży: roÅ›nie samotnie, dziko w Ciemnych Smreczynach. Nie może dostosować siÄ™ do górskich warunków, ciężko jej rosnąć na maÅ‚o żyznej glebie, w niskiej temperaturze i ekstremalnych warunkach.
Z kolei rosnÄ…ca obok róży limba – drugi bohater sonetów, spróchniaÅ‚a, pleÅ›niejÄ…ca i poÅ‚amana przez powiew wiatru podczas burzy – to symbol Å›mierci, pokonania czÅ‚owieka przez nieuniknione prawa natury. Jej powolne umieranie widać w każdym z sonetów:
Sonet I: „A tylko limba próchniajÄ…ca”
Sonet II: „A obok limbÄ™ toczÄ… pleÅ›nie”
Sonet III: „Czerwonym próchnem limba Å›wieci”
Sonet IV: „Na limbÄ™, co tam próchniejÄ…ca”
Opisana sytuacja liryczna, czyli koniec istnienia wielkiej i potężnej limby, a przetrwanie burzy przez uginającą się pod najmniejszym podmuchem różę, nasuwa jasną, filozoficzną interpretację. Warunkiem pokonania przeciwności losu jest nie tężyzna fizyczna, lecz siła ducha, świadomość o kruchości istnienia i radość z każdej chwili. Ukazana w naturalistyczny sposób chęć przeżycia oraz impresjonistyczna ulotność chwili są jednymi z najpiękniejszych wrażeń poetyckich, dostarczonych czytelnikowi przez polską poezję.
Analiza
„Krzak dzikiej róży” jest przykÅ‚adem liryki poÅ›redniej – podmiot liryczny wypowiada siÄ™ w trzeciej osobie, nie ujawniajÄ…c siÄ™ wprost opisuje – jak przystaÅ‚o na mÅ‚odopolskiego twórcÄ™ - pejzaże i krajobrazy Tatr o różnej porze dnia.
Zrelacjonowanie sytuacji róży i powalonej limby umożliwia mu wplecenie w ich historię filozoficznych refleksji i wewnętrznych przeżyć. Rozpoczynając medytacyjnym i spokojnym tonem, stopniowo sięga po bardziej dynamiczny, a miejscami wręcz patetyczny, bardziej demonstracyjny styl, czego dowodzą liczne wykrzyknienia w III i IV sonecie. Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach - analiza i interpretacja
Autor: Karolina MarlêgaPierwsza z roÅ›lin to rosnÄ…ca samotnie na skalnym podÅ‚ożu (Ciemne Smreczyny to kraina w Tatrach), podróżujÄ…ca miÄ™dzy jawÄ… a snem, obawiajÄ…ca siÄ™ burzy i poszukujÄ…ca schronienia przed niesprzyjajÄ…cymi warunkami atmosferycznymi miÄ™dzy drzewami róża. Ttuli siÄ™ do zimnych skaÅ‚, w koÅ„cu usypia, okryta porannÄ… rosÄ… – jest nie tylko roÅ›linnym elementem krajobrazu, ale także symbolem. Kasprowicz na jej przykÅ‚adzie dokonaÅ‚ personifikacji żywotnoÅ›ci oraz eterycznoÅ›ci istnienia, w poetycki sposób oddaÅ‚ strach czÅ‚owieka przed przeszkodami, rzucanymi mu przez los pod nogi. Już sam tytuÅ‚ wskazuje na ciężkie poÅ‚ożenie róży: roÅ›nie samotnie, dziko w Ciemnych Smreczynach. Nie może dostosować siÄ™ do górskich warunków, ciężko jej rosnąć na maÅ‚o żyznej glebie, w niskiej temperaturze i ekstremalnych warunkach.
Z kolei rosnÄ…ca obok róży limba – drugi bohater sonetów, spróchniaÅ‚a, pleÅ›niejÄ…ca i poÅ‚amana przez powiew wiatru podczas burzy – to symbol Å›mierci, pokonania czÅ‚owieka przez nieuniknione prawa natury. Jej powolne umieranie widać w każdym z sonetów:
Sonet I: „A tylko limba próchniajÄ…ca”
Sonet II: „A obok limbÄ™ toczÄ… pleÅ›nie”
Sonet III: „Czerwonym próchnem limba Å›wieci”
Sonet IV: „Na limbÄ™, co tam próchniejÄ…ca”
Opisana sytuacja liryczna, czyli koniec istnienia wielkiej i potężnej limby, a przetrwanie burzy przez uginającą się pod najmniejszym podmuchem różę, nasuwa jasną, filozoficzną interpretację. Warunkiem pokonania przeciwności losu jest nie tężyzna fizyczna, lecz siła ducha, świadomość o kruchości istnienia i radość z każdej chwili. Ukazana w naturalistyczny sposób chęć przeżycia oraz impresjonistyczna ulotność chwili są jednymi z najpiękniejszych wrażeń poetyckich, dostarczonych czytelnikowi przez polską poezję.
Analiza
„Krzak dzikiej róży” jest przykÅ‚adem liryki poÅ›redniej – podmiot liryczny wypowiada siÄ™ w trzeciej osobie, nie ujawniajÄ…c siÄ™ wprost opisuje – jak przystaÅ‚o na mÅ‚odopolskiego twórcÄ™ - pejzaże i krajobrazy Tatr o różnej porze dnia.
Jak przystaÅ‚o na klasyczny sonet, każdy z czterech uÅ‚ożonych przez Kasprowicza dzieli siÄ™ na część opisowÄ… (dwa pierwsze o górskim pejzażu) oraz refleksyjnÄ… (dwa ostatnie – dotyczÄ…ce losów limby i róży), wypeÅ‚nionÄ… symbolami. PrzykÅ‚adem tego może być ukazanie losów próchniejÄ…cej limby jako analogii do powolnego umierania.
Wiersz jest hołdem dla impresjonizmu. Ukazując eteryczność górskiego krajobrazu, Kasprowicz oddał niepowtarzalną grę świateł, uchwycił przezroczystość i rozmycie konturu roślin rosnących na Smreczyńskich zboczach czy promieni słońca, próbujących się przedostać przez poranną mgłę:
„Szumna siklawa mknie po skale,
Pas rozwijajÄ…c srebrnolity (...)
Åšwistak gdzieÅ› Å›wiszcze spod kamienia”.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies