JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Mloda Polska
Nazywany „kultowym poetÄ… surrealistów”, Jean Arthur Rimbaud zdaniem krytyków i badaczy jego twórczoÅ›ci: „chciaÅ‚ poÅ‚Ä…czyć bunt przeciw dotychczasowym reguÅ‚om tworzenia – gÅ‚oszÄ…c konieczność innowacji w poezji, okreÅ›lanej jako jÄ™zyk radykalnie wyzwolonej wyobraźni – z rewolucjÄ… spoÅ‚ecznÄ…, najlepiej permanentnÄ…” („Historia literatury francuskiej”, Katarzyna DybeÅ‚, Barbara Marczuk, Jan Prokop, Warszawa 2005).
Jego dzieÅ‚a wyrastaÅ‚y na zdecydowanym gruncie sprzeciwu przeciw wszystkiemu, co otaczaÅ‚o mÅ‚odego artystÄ™: „prowincjonalnej, mieszczaÅ„skiej, sytej i przyziemnej Francji II Cesarstwa i pierwszych lat po wojnie 1870/1r. i Komunie Paryskiej (wiosna 1871), lat represji przeciw komunardom (rozstrzelano ich, wziÄ™tych do niewoli, w pierwszym rzucie kilkanaÅ›cie tysiÄ™cy, sporo też wysÅ‚ano na ciężkie roboty do kolonii)” (dz. cyt.).
Podejmowane przez kraj próby podniesienia się z klęski i odbudowania moralnego porządku spotkały się jednak z wieloma przeszkodami, dotyczącymi przede wszystkim problemów wynikających z prowadzonej pospiesznie i w nieprzemyślany sposób industrializacji. W takie aurze zbliżającego się przełomu kilkunastoletni Rimbaud zaczynał formułować swój poetycki manifest, postulując nieograniczoną wolność, zrywającą wszelkie zastane schematy bariery, układy.
„Poeta robi z siebie jasnowidza przez dÅ‚ugie, bezmierne i wyrozumowane rozregulowanie wszystkich zmysłów. Wszystkie postacie miÅ‚oÅ›ci, cierpienia, szaleÅ„stwa; sam znajduje i wyczerpuje wszelkie trucizny, aby zachować z nich kwintesencjÄ™. NiewysÅ‚owiona tortura, do której potrzeba mu caÅ‚ej wiary, caÅ‚ej nadludzkiej siÅ‚y i od której staje siÄ™ wielkim chorym, wielkim przestÄ™pcÄ…, wielkim potÄ™pionym − i najwyższym MÄ™drcem! − Bo dochodzi do nieznanego! KultywowaÅ‚ przecież swojÄ… duszÄ™ bardziej niż ktokolwiek inny! Dochodzi do nieznanego i kiedy, oszalaÅ‚y, traci na koniec rozeznanie swoich wizji, wtedy je zobaczyÅ‚! Niech siÄ™ na Å›mierć zamÄ™czy skaczÄ…c przez rzeczy niesÅ‚ychane i nie nazwane; przyjdÄ… inni straszliwi pracownicy; zacznÄ… od horyzontów, gdzie tamten straciÅ‚ siÅ‚y” (List Arthura Rimbauda do Paula Demny'ego z 15 maja 1871, nazywanego powszechnie „Listem Jasnowidza”).
Jednym z ważniejszych utworów Rimbaud, okrzykniÄ™tym mianem najbardziej znanego z wierszy regularnych artysty, jest napisany latem 1871 roku, w rodzinnym domu zaledwie siedemnastoletniego wówczas poety w Charleville, stu wersowy wiersz „Statek pijany”.Statek pijany - wiadomosci wstÄ™pne
Autor: Karolina MarlêgaNazywany „kultowym poetÄ… surrealistów”, Jean Arthur Rimbaud zdaniem krytyków i badaczy jego twórczoÅ›ci: „chciaÅ‚ poÅ‚Ä…czyć bunt przeciw dotychczasowym reguÅ‚om tworzenia – gÅ‚oszÄ…c konieczność innowacji w poezji, okreÅ›lanej jako jÄ™zyk radykalnie wyzwolonej wyobraźni – z rewolucjÄ… spoÅ‚ecznÄ…, najlepiej permanentnÄ…” („Historia literatury francuskiej”, Katarzyna DybeÅ‚, Barbara Marczuk, Jan Prokop, Warszawa 2005).
Jego dzieÅ‚a wyrastaÅ‚y na zdecydowanym gruncie sprzeciwu przeciw wszystkiemu, co otaczaÅ‚o mÅ‚odego artystÄ™: „prowincjonalnej, mieszczaÅ„skiej, sytej i przyziemnej Francji II Cesarstwa i pierwszych lat po wojnie 1870/1r. i Komunie Paryskiej (wiosna 1871), lat represji przeciw komunardom (rozstrzelano ich, wziÄ™tych do niewoli, w pierwszym rzucie kilkanaÅ›cie tysiÄ™cy, sporo też wysÅ‚ano na ciężkie roboty do kolonii)” (dz. cyt.).
Podejmowane przez kraj próby podniesienia się z klęski i odbudowania moralnego porządku spotkały się jednak z wieloma przeszkodami, dotyczącymi przede wszystkim problemów wynikających z prowadzonej pospiesznie i w nieprzemyślany sposób industrializacji. W takie aurze zbliżającego się przełomu kilkunastoletni Rimbaud zaczynał formułować swój poetycki manifest, postulując nieograniczoną wolność, zrywającą wszelkie zastane schematy bariery, układy.
„Poeta robi z siebie jasnowidza przez dÅ‚ugie, bezmierne i wyrozumowane rozregulowanie wszystkich zmysłów. Wszystkie postacie miÅ‚oÅ›ci, cierpienia, szaleÅ„stwa; sam znajduje i wyczerpuje wszelkie trucizny, aby zachować z nich kwintesencjÄ™. NiewysÅ‚owiona tortura, do której potrzeba mu caÅ‚ej wiary, caÅ‚ej nadludzkiej siÅ‚y i od której staje siÄ™ wielkim chorym, wielkim przestÄ™pcÄ…, wielkim potÄ™pionym − i najwyższym MÄ™drcem! − Bo dochodzi do nieznanego! KultywowaÅ‚ przecież swojÄ… duszÄ™ bardziej niż ktokolwiek inny! Dochodzi do nieznanego i kiedy, oszalaÅ‚y, traci na koniec rozeznanie swoich wizji, wtedy je zobaczyÅ‚! Niech siÄ™ na Å›mierć zamÄ™czy skaczÄ…c przez rzeczy niesÅ‚ychane i nie nazwane; przyjdÄ… inni straszliwi pracownicy; zacznÄ… od horyzontów, gdzie tamten straciÅ‚ siÅ‚y” (List Arthura Rimbauda do Paula Demny'ego z 15 maja 1871, nazywanego powszechnie „Listem Jasnowidza”).
Jeszcze w tym samym roku bÄ™dÄ…cy poematem narracyjnym tekst zostaÅ‚ wysÅ‚any w liÅ›cie do Paula Verline’a, późniejszego wieloletniego partnera Rimbaud.
Wszystkich miÅ‚oÅ›ników twórczoÅ›ci oraz biografii obu poetów należy odesÅ‚ać do filmu Agnieszki Holland „CaÅ‚kowite zaćmienie”. NakrÄ™cony w drugiej poÅ‚owie lat 90. (28 marca 1996 premiera polska, Å›wiatowa zaÅ› 3 listopada 1995) obraz z Leonardo DiCaprio w roli Arthura Rimbaud i Davida Thewlisa jako Paula Verlaine'a po dziÅ› dzieÅ„ pozostaje jednym z najpeÅ‚niejszych zapisów wiÄ™zi Å‚Ä…czÄ…cej prekursorów francuskiego symbolizmu i wolnoÅ›ci w sztuce.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies