JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Mloda Polska
Wśród środków poetyckiego wyrazu na pierwszy plan wysuwają się nasuwające ponure skojarzenia i podkreślające smutny, melancholijny nastrój epitety, np.:
„wieczorny mrok”,
„mgÅ‚a ciemna”,
„cmentarz ciemny”,
„zbożnym Å‚anie”,
„ciche cienie”,
„szare dymy”.
WażnÄ… rolÄ™ peÅ‚niÄ… także czasowniki, potÄ™gujÄ…ce wrażenie ciÄ…gÅ‚ej pÅ‚ynnoÅ›ci, zwolnionego tempa i zatracenia konturów przez opisywanÄ… rzeczywistość, takie jak „włóczyć siÄ™”, „snuć”, „pÅ‚ynąć”, „wlec siÄ™”, „tracić siÄ™”.
CzÄ™sto wystÄ™pujÄ…cym Å›rodkiem sÄ… poza tym wielokropki – „zaduma polna, osmÄ™tnica...”, „w niebiosach kÄ™dyÅ› gÅ‚os ich kona...”, „na niebie oparÅ‚ siÄ™ ponury...”. WprowadzajÄ… one swego rodzaju niedomówienia i Å›cieżki interpretacyjne, podkreÅ›lajÄ… dominujÄ…cÄ… w utworze atmosferÄ™ niepewnoÅ›ci.
Poeta stosuje również porównania, np. „smutek sieje, jako szron biaÅ‚y do księżyca” czy „idzie jak widmo potÄ™pione”. Ich rolÄ… jest uplastycznienie opisywanych wydarzeÅ„.
Przerwa-Tetmajer, jak czÄ™sto to czyniÅ‚ w swoich dzieÅ‚ach, pokusiÅ‚ siÄ™ także o stworzenie nowych wyrazów. PrzykÅ‚adów neologizmów w „Aniele” jest mnóstwo, wystarczy wymienić chociażby „tÄ™sknica” czy „osmÄ™tnica”.
Na zakoÅ„czenie warto podkreÅ›lić, iż wszystkie użyte w liryku Å›rodki artystycznego wyrazu, symbole, alegorie czy znaki interpunkcyjne majÄ… wprowadzić wrażliwego czytelnika w nastrój opisywanego wieczoru, zdominowanego przez uczucia przygnÄ™bienia i smutku – motyw dominujÄ…cy w MÅ‚odej Polsce.
strona: 1 2 3
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Anioł Pański - interpretacja i analiza
Autor: Karolina MarlêgaWÅ›ród Å›rodków poetyckiego wyrazu na pierwszy plan wysuwajÄ… siÄ™ nasuwajÄ…ce ponure skojarzenia i podkreÅ›lajÄ…ce smutny, melancholijny nastrój epitety, np.:
„wieczorny mrok”,
„mgÅ‚a ciemna”,
„cmentarz ciemny”,
„zbożnym Å‚anie”,
„ciche cienie”,
„szare dymy”.
WażnÄ… rolÄ™ peÅ‚niÄ… także czasowniki, potÄ™gujÄ…ce wrażenie ciÄ…gÅ‚ej pÅ‚ynnoÅ›ci, zwolnionego tempa i zatracenia konturów przez opisywanÄ… rzeczywistość, takie jak „włóczyć siÄ™”, „snuć”, „pÅ‚ynąć”, „wlec siÄ™”, „tracić siÄ™”.
CzÄ™sto wystÄ™pujÄ…cym Å›rodkiem sÄ… poza tym wielokropki – „zaduma polna, osmÄ™tnica...”, „w niebiosach kÄ™dyÅ› gÅ‚os ich kona...”, „na niebie oparÅ‚ siÄ™ ponury...”. WprowadzajÄ… one swego rodzaju niedomówienia i Å›cieżki interpretacyjne, podkreÅ›lajÄ… dominujÄ…cÄ… w utworze atmosferÄ™ niepewnoÅ›ci.
Poeta stosuje również porównania, np. „smutek sieje, jako szron biaÅ‚y do księżyca” czy „idzie jak widmo potÄ™pione”. Ich rolÄ… jest uplastycznienie opisywanych wydarzeÅ„.
Przerwa-Tetmajer, jak czÄ™sto to czyniÅ‚ w swoich dzieÅ‚ach, pokusiÅ‚ siÄ™ także o stworzenie nowych wyrazów. PrzykÅ‚adów neologizmów w „Aniele” jest mnóstwo, wystarczy wymienić chociażby „tÄ™sknica” czy „osmÄ™tnica”.
Na zakoÅ„czenie warto podkreÅ›lić, iż wszystkie użyte w liryku Å›rodki artystycznego wyrazu, symbole, alegorie czy znaki interpunkcyjne majÄ… wprowadzić wrażliwego czytelnika w nastrój opisywanego wieczoru, zdominowanego przez uczucia przygnÄ™bienia i smutku – motyw dominujÄ…cy w MÅ‚odej Polsce.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies