Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
Trylogia przyniosła Sienkiewiczowi ogromną sławę. Pisarz postanowił spróbować sił w powieści współczesnej i w lipcu 1889 roku, na niewielkiej wyspie na Morzu Północnym, zaczął pisać Bez dogmatu. W wigilię roku 1890 wyruszył do Egiptu, w podróż sfinansowaną przez redakcję Słowa, do którego miał napisać szereg relacji. Choroba Henryka przyspieszyła powrót do kraju, a Listy z Afryki w dużej mierze powstały w Zakopanem. Pod koniec 1892 roku podpisał umowę z czasopismem Biblioteki Warszawskiej na druk nowej powieści Rodzina Połanieckich, po której ukazaniu wielu krytyków wróżyło mu koniec pisarskiej kariery. Do tego dołączyły problemy w życiu osobistym. 11 listopada 1893 roku Sienkiewicz poślubił w Krakowie Marię Romanowską. Małżeństwo przetrwało zaledwie dwa tygodnie, a młodsza o prawie trzydzieści lat żona uciekła z podróży poślubnej do rodziców. Ich związek został unieważniony trzy lata później.
W 1893 roku Sienkiewicz udał się w kolejną podróż do Rzymu i podczas spacerów po mieście narodził się pomysł napisania Quo vadis. Powieść przyniosła mu ogólnoświatową sławę. Od lutego 1897 roku do lipca 1900 roku udzielał się publicznie. W 1899 rok, podczas odsłony pomnika Juliana Słowackiego w Mirosławiu, poznał Marię Radziejewską. Panna, dużo młodsza od pisarza, odrzuciła jego zaloty, potem jednak starała się odzyskać jego względy. W tym samym roku rozpoczął pracę nad Krzyżakami.
Na prośbę Sienkiewicza przyjaciele odsunęli jego jubileusz pisarski o kilka lat. Pisarz w ten sposób chciał dać pierwszeństwo obchodom setnej rocznicy urodzin Adama Mickiewicza. Stanął na czele komitetu, który podjął starania o postawienie pomnika wieszcza w Warszawie. W wigilię 1898 roku nastąpiło uroczyste odsłonięcie popiersia na Krakowskim Przedmieściu, podczas którego towarzyszył córce Mickiewicza, Marii Goreckiej.
Pod koniec 1899 roku rozpoczęły się przygotowania do uczczenia jubileuszu Henryka Sienkiewicza. W 1900 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a 22 grudnia w Warszawie wręczono mu akt własności Oblęgorka, majątku ziemskiego w darze od narodu. W tym czasie pisarz prowadził intensywną działalność filantropijną i pomagał młodym pisarzom. W 1901 roku wystąpił w obronie dzieci wrzesińskich. Zaczął również udzielać się politycznie i społecznie.
W 1903 roku warszawski Kurier Teatralny ogłosił ankietę na temat współczesnej modernistycznej dramaturgii. Sienkiewicz, zapytany o zdanie, odparł zwięźle: „ruja i porubstwo”, czym wywołał trwającą przez kilka lat antysienkiewiczowską kampanię młodych. Biografia Henryka Sienkiewicza
Autor: Dorota BlednickaTrylogia przyniosła Sienkiewiczowi ogromną sławę. Pisarz postanowił spróbować sił w powieści współczesnej i w lipcu 1889 roku, na niewielkiej wyspie na Morzu Północnym, zaczął pisać Bez dogmatu. W wigilię roku 1890 wyruszył do Egiptu, w podróż sfinansowaną przez redakcję Słowa, do którego miał napisać szereg relacji. Choroba Henryka przyspieszyła powrót do kraju, a Listy z Afryki w dużej mierze powstały w Zakopanem. Pod koniec 1892 roku podpisał umowę z czasopismem Biblioteki Warszawskiej na druk nowej powieści Rodzina Połanieckich, po której ukazaniu wielu krytyków wróżyło mu koniec pisarskiej kariery. Do tego dołączyły problemy w życiu osobistym. 11 listopada 1893 roku Sienkiewicz poślubił w Krakowie Marię Romanowską. Małżeństwo przetrwało zaledwie dwa tygodnie, a młodsza o prawie trzydzieści lat żona uciekła z podróży poślubnej do rodziców. Ich związek został unieważniony trzy lata później.
W 1893 roku Sienkiewicz udał się w kolejną podróż do Rzymu i podczas spacerów po mieście narodził się pomysł napisania Quo vadis. Powieść przyniosła mu ogólnoświatową sławę. Od lutego 1897 roku do lipca 1900 roku udzielał się publicznie. W 1899 rok, podczas odsłony pomnika Juliana Słowackiego w Mirosławiu, poznał Marię Radziejewską. Panna, dużo młodsza od pisarza, odrzuciła jego zaloty, potem jednak starała się odzyskać jego względy. W tym samym roku rozpoczął pracę nad Krzyżakami.
Na prośbę Sienkiewicza przyjaciele odsunęli jego jubileusz pisarski o kilka lat. Pisarz w ten sposób chciał dać pierwszeństwo obchodom setnej rocznicy urodzin Adama Mickiewicza. Stanął na czele komitetu, który podjął starania o postawienie pomnika wieszcza w Warszawie. W wigilię 1898 roku nastąpiło uroczyste odsłonięcie popiersia na Krakowskim Przedmieściu, podczas którego towarzyszył córce Mickiewicza, Marii Goreckiej.
Pod koniec 1899 roku rozpoczęły się przygotowania do uczczenia jubileuszu Henryka Sienkiewicza. W 1900 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a 22 grudnia w Warszawie wręczono mu akt własności Oblęgorka, majątku ziemskiego w darze od narodu. W tym czasie pisarz prowadził intensywną działalność filantropijną i pomagał młodym pisarzom. W 1901 roku wystąpił w obronie dzieci wrzesińskich. Zaczął również udzielać się politycznie i społecznie.
W dniu 58 urodzin pojął za żonę daleką kuzynkę, Marię Babską, z którą w 1888 roku zerwał, tłumacząc się złym stanem zdrowia. 10 grudnia 1905 roku odebrał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Po otrzymaniu Nagrody Nobla, w przemówieniu Sienkiewicz podkreślał ogromne znaczenie nagrody dla syna Polski: „Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że żyje. Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać” Od tego roku zaangażował się politycznie, wspierając prace tajnej Macierzy Szkolnej, organizacji troszczącej się o polskie szkoły. Zdecydował się również kandydować na posła do rosyjskiej Dumy, lecz ostatecznie wycofał się, by poświęcić się całkowicie pisarstwu. W ostatnich dziesięciu latach życia ukończył dwie powieści Wiry i W pustyni i w puszczy, oraz rozpoczął pracę nad powieścią dla młodzieży Legiony. Lato 1916 roku spędził w Oblęgorku, a po wybuchu wojny wyjechał do Krakowa, następnie do Wiednia, ostatecznie na początku października osiedlił się w neutralnej Szwajcarii, w Vevey nad Lozanną. Siedemdziesięcioletni pisarz stanął na czele Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Zmarł 15 listopada, a 25 listopada 1916 roku w Tygodniku Ilustrowanym ukazał się ostatni utwór Sienkiewicza Wspomnienie.
strona: 1 2 3 4
Szybki test:
W wigilię roku 1890 Sienkiewicz wyruszył do:a) Tunezji
b) Kenii
c) Egiptu
d) Maroka
Rozwiązanie
11 listopada 1893 roku Sienkiewicz poślubił Marię Romanowską w:
a) Warszawie
b) Lwowie
c) Krakowie
d) Lublinie
Rozwiązanie
Ostatni utwór Sienkiewicza, który ukazał się 25 listopada 1916 roku w „Tygodniku Ilustrowanym” to:
a) W pustyni i w puszczy
b) Wiry
c) Wspomnienie
d) Legiony
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies