Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
Jan Skrzetuski
Był mężem Heleny i ojcem trzech synów – pięcioletniego Jeremka, czteroletniego Longinka i trzylatka. Zajmował stanowisko rotmistrza królewskiej husarskiej chorągwi. Sławę zdobył podczas bitwy pod Zbarażem. Na wieść o zdradzie w Wielkopolsce wyruszył z panem Zagłobą i swoim stryjecznym bratem Stanisławem Skrzetuskim bronić kraju. Przyjaźnił się z Michałem Wołodyjowskim, któremu towarzyszył w wojnie ze Szwedami (od momentu przybycia do Kiejdan). To właśnie „mały rycerz” postawił Kmicicowi tego bohatera za wzór do naśladowania.
Stanisław Skrzetuski
Rotmistrz kaliski ze Skrzetuszewa i stryjeczny brat Jana Skrzetuskiego. Brał udział w pospolitym ruszeniu, gdzie jako jeden z nielicznych sprzeciwił się umowie ze Szwedami, zawartej w Wielkopolsce. Po tej zdradzie Stanisław wyruszył do Jana, by wraz z nim, Wołodyjowskim i Zagłobą walczyć ofiarnie i bezinteresownie za ojczyznę.
Helena Skrzetuska
Pochodziła z rodziny Bułyhów-Kurcewiczów, mieszkającej na Zadnieprzu w dawnym państwie wiśniowieckim. Była żoną Jana i matką trzech synów – pięcioletniego Jeremka, czteroletniego Longinka i trzylatka. Była kobietą niezwykłej urody: wysoka, tęga, ciemnowłosa, z ciemnymi rumieńcami na twarzy i oczyma jak aksamit. Do Zagłoby zwracała się per „ojcze”, choć nie byli krewnymi (on nazywał ją „córuchną”).
Charłamp
Porucznik piatyhorskiej chorągwi litewskiej i dowódca dragonów Janusza Radziwiłła. Był dobrym i wiernym żołnierzem o „potężnym” nosie. Czuwał przy poniżonym, przegranym i biednym księciu do chwili jego śmierci, chociaż wolałby walczyć po drugiej stronie. W dalszej części powieści opowiedział Kmicicowi o losach Oleńki i przystąpił w szeregi obrońców ojczyzny.
Jerzy Michał Wołodyjowski
Pierwowzorem tej postaci był pułkownik Jerzy Wołodyjowski. Żołnierz był wsławiony w bitwach, zwany z racji swego małego wzrostu „małym rycerzem”. Dowodząc chorągwią laudańską, dawał swym żołnierzom wzór posługiwania się szablą. Szczęście w boju nie oznaczało dla niego jednak szczęścia w miłości. Obiekty jego uczuć ulegały ciągłej zmianie. W końcu pod koniec powieści zaręczył się z Anusią Borzobohatą-Krasieńską, która zmarła na początku trzeciej części cyklu na kilka dni przed ślubem (gdy kawaler wreszcie uzyskał pozwolenie na ślub od jej opiekunki).
O szlachetności i sprawiedliwości jego charakteru świadczy fakt, iż po pokonaniu Kmicica darował rycerzowi życie. Nie bał się wypowiedzieć posłuszeństwa Januszowi Radziwiłłowi, gdy książę podpisał ugodę ze Szwedami. Od tej chwili Wołodyjowski walczył o wolność ojczyzny. Sienkiewicz wykreował Wołodyjowskiego na wzór polskiego sarmaty, który przede wszystkim ma bronić ojczyzny, być cnotliwym, odważnym, gotowym do największego poświęcenia. Wołodyjowski jest bohaterem Trylogii oraz główną postacią wiersza i piosenki Jacka Kaczmarskiego Pan Wołodyjowski, w której każda zwrotka kończy się słynnym credo Wołodyjowskiego „nic to”. W pierwszej części cyklu Sienkiewicza - Ogniem i mieczem – służył z Janem Skrzetuskim w wojskach Jeremiego Wiśniowieckiego. Nie wysunął się w tej powieści na pierwszy plan, pozostając postacią drugoplanową, mimo iż pokonał w pojedynku Bohuna czy dowodził dragonią podczas oblężenia Zbaraża. Z kolei w ostatniej, Sienkiewicz uczynił z „małego rycerza” bohatera tytułowego. Poznajemy go wówczas jako mieszkańca klasztoru kamedułów, cierpiącego po śmierci ukochanej Anusi. Na szczęście dzięki pomocy Jana Onufrego Zagłoby, Michał opuścił zgromadzenie i podczas wielu przygód znalazł dziewczynę, która go pokochała – Baśkę Jeziorkowską. Bohaterowie fikcyjni oraz znani z historii, a nieobecni we współczesnych podręcznikach
Jan Skrzetuski
Był mężem Heleny i ojcem trzech synów – pięcioletniego Jeremka, czteroletniego Longinka i trzylatka. Zajmował stanowisko rotmistrza królewskiej husarskiej chorągwi. Sławę zdobył podczas bitwy pod Zbarażem. Na wieść o zdradzie w Wielkopolsce wyruszył z panem Zagłobą i swoim stryjecznym bratem Stanisławem Skrzetuskim bronić kraju. Przyjaźnił się z Michałem Wołodyjowskim, któremu towarzyszył w wojnie ze Szwedami (od momentu przybycia do Kiejdan). To właśnie „mały rycerz” postawił Kmicicowi tego bohatera za wzór do naśladowania.
Stanisław Skrzetuski
Rotmistrz kaliski ze Skrzetuszewa i stryjeczny brat Jana Skrzetuskiego. Brał udział w pospolitym ruszeniu, gdzie jako jeden z nielicznych sprzeciwił się umowie ze Szwedami, zawartej w Wielkopolsce. Po tej zdradzie Stanisław wyruszył do Jana, by wraz z nim, Wołodyjowskim i Zagłobą walczyć ofiarnie i bezinteresownie za ojczyznę.
Helena Skrzetuska
Pochodziła z rodziny Bułyhów-Kurcewiczów, mieszkającej na Zadnieprzu w dawnym państwie wiśniowieckim. Była żoną Jana i matką trzech synów – pięcioletniego Jeremka, czteroletniego Longinka i trzylatka. Była kobietą niezwykłej urody: wysoka, tęga, ciemnowłosa, z ciemnymi rumieńcami na twarzy i oczyma jak aksamit. Do Zagłoby zwracała się per „ojcze”, choć nie byli krewnymi (on nazywał ją „córuchną”).
Charłamp
Porucznik piatyhorskiej chorągwi litewskiej i dowódca dragonów Janusza Radziwiłła. Był dobrym i wiernym żołnierzem o „potężnym” nosie. Czuwał przy poniżonym, przegranym i biednym księciu do chwili jego śmierci, chociaż wolałby walczyć po drugiej stronie. W dalszej części powieści opowiedział Kmicicowi o losach Oleńki i przystąpił w szeregi obrońców ojczyzny.
Jerzy Michał Wołodyjowski
Pierwowzorem tej postaci był pułkownik Jerzy Wołodyjowski. Żołnierz był wsławiony w bitwach, zwany z racji swego małego wzrostu „małym rycerzem”. Dowodząc chorągwią laudańską, dawał swym żołnierzom wzór posługiwania się szablą. Szczęście w boju nie oznaczało dla niego jednak szczęścia w miłości. Obiekty jego uczuć ulegały ciągłej zmianie. W końcu pod koniec powieści zaręczył się z Anusią Borzobohatą-Krasieńską, która zmarła na początku trzeciej części cyklu na kilka dni przed ślubem (gdy kawaler wreszcie uzyskał pozwolenie na ślub od jej opiekunki).
Stabrawski
Był łowczym królewskim. Ten stary kawaler mieszkał w Białowieży, gdzie zarządzał gospodarstwem myśliwskim i wszystkimi smolarniami w puszczy.
strona: 1 2 3 4 5 6
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies