JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Potop
Henryk Sienkiewicz w rozmowie z Brandesem w 1887 roku, gdy koÅ„czyÅ‚ pisanie Trylogii, powiedziaÅ‚: „Czyż nie lepiej i zdrowiej, zamiast malować dzisiejszy stan umysłów i ludzi, dzisiejszÄ… ich nÄ™dzÄ™, sprzeczność z samymi sobÄ…, bezsilność i szamotanie siÄ™ – pokazać swemu spoÅ‚eczeÅ„stwu, że byÅ‚y chwile jeszcze gorsze, straszniejsze i bardziej rozpaczliwe i że pomimo tego ratunek i odrodzenie przyszÅ‚o. Tamto może do reszty zniechÄ™cić i zrozpaczyć – to siÅ‚ dodaje, nadziejÄ™ wlewa, ochotÄ™ do życia zagrzewa”.
Ostatnie zdanie Trylogii brzmi: „Na tym koÅ„czy siÄ™ ten szereg książek pisanych w ciÄ…gu kilku lat i w niemaÅ‚ym trudzie – dla pokrzepienia serc”. Temu pisarz podporzÄ…dkowaÅ‚ ksztaÅ‚t artystyczny i ideowy cyklu.
Społeczeństwo końca XIX wieku było zrezygnowane i pozbawione chęci do walki, co wynikało z wielu lat w niewoli. Wielu ludzi z optymizmem patrzyło na postulat lojalnej współpracy z zaborcą, ponieważ jedynie w takim wyjściu widziało szansę na poprawę swego losu. W szkołach Królestwa Kongresowego uczono historii z podręczników rosyjskich, służących rusyfikacyjnej polityce rządu carskiego. Przedstawiały one naszą przeszłość w sposób tendencyjny i fałszywy, by uśpić czujność Polaków i zniechęcić do walki.
Na taki grunt padÅ‚a druga część Trylogii. Jej autor, chcÄ…c spopularyzować znajomość czasów, gdy Polska byÅ‚a obiektem ataków silniejszych mocarstw, wyjaskrawiÅ‚ momenty bohaterstwa narodu polskiego (gÅ‚osiÅ‚ pochwaÅ‚Ä™ czynu zbrojnego oraz przekonanie, że naród może podnieść siÄ™ z najgÅ‚Ä™bszego upadku). Juliusz Kijas, badacz twórczoÅ›ci pisarza zauważa: „staÅ‚ siÄ™ przeto nieoficjalnym nauczycielem dziejów ojczystych, Å›wiadczÄ…cych o sile i żywotnoÅ›ci narodu polskiego oraz o jego zdolnoÅ›ci do odrodzenia siÄ™”.
Kierownik cenzury rosyjskiej w Warszawie oÅ›wiadczyÅ‚ Henrykowi Sienkiewiczowi po ogÅ‚oszeniu Trylogii – gÅ‚oszÄ…cej wiarÄ™ w niepodlegÅ‚ość, że nie pozwoli mu już nigdy na wydanie żadnej powieÅ›ci historycznej, malujÄ…cej przeszÅ‚ość Polski.
Czytelnictwo powieÅ›ci ulegaÅ‚o wzmożeniu w chwilach ciężkich i wymagajÄ…cych poÅ›wiÄ™cenia. SiÄ™gali po niÄ… na przykÅ‚ad okoÅ‚o 1905 roku mÅ‚odzi strzelcy marszaÅ‚ka Józefa PiÅ‚sudskiego. Choć pokrzepiajÄ…ca rola cyklu zakoÅ„czyÅ‚a siÄ™ z chwilÄ… odzyskania niepodlegÅ‚oÅ›ci w 1918 roku, to jednak po dwudziestu jeden latach ponownie staÅ‚a siÄ™ aktualna w okresie okupacji hitlerowskiej (tak bardzo przypominajÄ…cej lata najazdu szwedzkiego). Wówczas powieść podtrzymywaÅ‚a na duchu, budziÅ‚a nadziejÄ™, zachÄ™caÅ‚a do wstÄ™powania w szeregi ruchu oporu, do walki partyzanckiej o wolnÄ… PolskÄ™ („Kmicic” i „ZagÅ‚oba” to chyba najpopularniejsze partyzanckie pseudonimy w czasie II wojny Å›wiatowej).„Ku pokrzepieniu serc” - znaczenie utworu „Potop”
Autor: Karolina MarlêgaHenryk Sienkiewicz w rozmowie z Brandesem w 1887 roku, gdy koÅ„czyÅ‚ pisanie Trylogii, powiedziaÅ‚: „Czyż nie lepiej i zdrowiej, zamiast malować dzisiejszy stan umysłów i ludzi, dzisiejszÄ… ich nÄ™dzÄ™, sprzeczność z samymi sobÄ…, bezsilność i szamotanie siÄ™ – pokazać swemu spoÅ‚eczeÅ„stwu, że byÅ‚y chwile jeszcze gorsze, straszniejsze i bardziej rozpaczliwe i że pomimo tego ratunek i odrodzenie przyszÅ‚o. Tamto może do reszty zniechÄ™cić i zrozpaczyć – to siÅ‚ dodaje, nadziejÄ™ wlewa, ochotÄ™ do życia zagrzewa”.
Ostatnie zdanie Trylogii brzmi: „Na tym koÅ„czy siÄ™ ten szereg książek pisanych w ciÄ…gu kilku lat i w niemaÅ‚ym trudzie – dla pokrzepienia serc”. Temu pisarz podporzÄ…dkowaÅ‚ ksztaÅ‚t artystyczny i ideowy cyklu.
Społeczeństwo końca XIX wieku było zrezygnowane i pozbawione chęci do walki, co wynikało z wielu lat w niewoli. Wielu ludzi z optymizmem patrzyło na postulat lojalnej współpracy z zaborcą, ponieważ jedynie w takim wyjściu widziało szansę na poprawę swego losu. W szkołach Królestwa Kongresowego uczono historii z podręczników rosyjskich, służących rusyfikacyjnej polityce rządu carskiego. Przedstawiały one naszą przeszłość w sposób tendencyjny i fałszywy, by uśpić czujność Polaków i zniechęcić do walki.
Na taki grunt padÅ‚a druga część Trylogii. Jej autor, chcÄ…c spopularyzować znajomość czasów, gdy Polska byÅ‚a obiektem ataków silniejszych mocarstw, wyjaskrawiÅ‚ momenty bohaterstwa narodu polskiego (gÅ‚osiÅ‚ pochwaÅ‚Ä™ czynu zbrojnego oraz przekonanie, że naród może podnieść siÄ™ z najgÅ‚Ä™bszego upadku). Juliusz Kijas, badacz twórczoÅ›ci pisarza zauważa: „staÅ‚ siÄ™ przeto nieoficjalnym nauczycielem dziejów ojczystych, Å›wiadczÄ…cych o sile i żywotnoÅ›ci narodu polskiego oraz o jego zdolnoÅ›ci do odrodzenia siÄ™”.
Kierownik cenzury rosyjskiej w Warszawie oÅ›wiadczyÅ‚ Henrykowi Sienkiewiczowi po ogÅ‚oszeniu Trylogii – gÅ‚oszÄ…cej wiarÄ™ w niepodlegÅ‚ość, że nie pozwoli mu już nigdy na wydanie żadnej powieÅ›ci historycznej, malujÄ…cej przeszÅ‚ość Polski.
Wielu znakomitych malarzy podjęło się zilustrowania powieści. Osobny album, zatytułowany Potop w ilustracjach wydali w 1899 roku trzej malarze: Stanisław Batowski, Czesław Jankowski, Piotr Stachiewicz. Zygmunt Ajdukiewicz stworzył zaś obraz Przysięga Kmicica przed Radziwiłłem. Powojenne wydanie powieści ilustrowali Antoni Uniechowski i Jan Marcin Szancer.
Z tej dziewiÄ™tnastowiecznej powieÅ›ci, nazywanej powieÅ›ciÄ… „ku pokrzepieniu serc”, po dziÅ› dzieÅ„ możemy uczyć siÄ™ prawdziwego patriotyzmu i poÅ›wiÄ™cenie dla ojczyzny.
Szybki test:
„Kmicic” i „ZagÅ‚oba” to chyba najpopularniejsze:a) nazwy polskich wódek
b) partyzanckie pseudonimy
c) nazwy akcji powstańczych
d) polskie marki
RozwiÄ…zanie
Sienkiewicz nie twierdziÅ‚, że „Potop”:
a) ochotę do życia zagrzewa
b) ma zniechęcić i zrozpaczyć
c) sił dodaje
d) nadziejÄ™ wlewa
RozwiÄ…zanie
„Potop” nie miaÅ‚:
a) ukazać momentów bohaterstwa narodu polskiego
b) przybliżyć znajomość czasów, gdy Polska była obiektem ataków silniejszych mocarstw
c) oczernić polskich zaborców
d) zwiększyć znajomość historii Polski
RozwiÄ…zanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies