Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Śluby panieńskie

„Śluby panieńskie” – streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Gustaw opowiedział stryjowi o wydarzeniach ostatniej nocy. Był w przebraniu na miejskim balu odbywającym się w karczmie (gdzieś na przedmieściu Lublina, a więc możliwe, że w towarzystwie osób o podejrzanym autoramencie. Radost dobrze wiedział o miejscu zabaw Gucia, ponieważ bywał tam z nim zapewne wcześniej) „Pod złotą Papugą”. Kawaler bezskutecznie namawiał wuja, by wybrał się tam z nim. Postanowił w takim razie, że znowu pojedzie bawić się na całą noc: „na kasztana wsiądę...” (cytat ten dowodzi, że Gustaw i Radost przyjechali z wizytą własnym zaprzęgiem. Stryj miał do dyspozycji swą dorożkę, a młodzieniec wierzchowca).

Radost zaczął prosić: „Weź już moją doroszkę” (dorożka była zaprzężona do kobyły o dereszowatej maści), obiecując także pożyczyć swój płaszcz, by tylko się tylko Gucio nie przeziębił. Potem kazał mu przespać się i wypocząć, ponieważ był bardzo blady, na co ten odparł: „Blady? – to dobrze, to nic nie zaszkodzi: / Bladość niepokój miłosny dowodzi, / Bladości prędzej niż słowom się wierzy”.

W okresie sentymentalizmu bladość była pożądaną cechą, będącą symbolem czułości, wrażliwości i subtelności.

Stryj upominał kawalera, by nie popełnił wobec Anieli i jej matki gafy. Nim coś powie, miał pomyśleć kilka razy: „Ale, mój Guciu, Guciuniu serdeczny, / Staraj się zbliżyć, podobać Anieli (…) Dla matki bądź grzeczny (…) I na miłość Boga, / Jeśli ci jeszcze moja przyjaźń droga, / Nim się odezwiesz, pomyśl pierwej nieco, / Bo często słowa jakby z worka lecą, / Ale sensu w nich… no! – tego tam nie ma”. Gustaw obiecał posłuchać, po czym pocałował kochającego wuja w rękę.

Scena piąta
Radost, Albin

Rozmowa między Albinem – nieszczęśliwie zakochanym w Klarze, a Radostem, na temat różnych sposobów okazywania uczucia.

Albin, ocierający spływające łzy chusteczką, wyznał Radostowi, że jest zmęczony, niewyspany i zrozpaczony („Ach! Jakże nie mam wzdychać, kiedy w smutku tonę, / Kiedy nocne minuty – łzami przeliczone!”), na co starszy mężczyzna odparł: „A ja ci radzę, wypogódź twe czoło, / Nie bądź Gustawem - lecz kochaj wesoło / Te elegije i miłosne żale / Młodej dziewczyny nie podbiją wcale” (nie bądź lekkoduchem, lecz kochaj pogodnie). Nakazał, by był wesoły, ponieważ Klara – jego ukochana – jest młoda, gadatliwa i pełna życia: „Sprzeczna z układu” (skłonna sprzeczać się dla zasady), nie lubiła nudy i smutku.

Streszczenia	Opracowanie
„Śluby panieńskie” – streszczenie szczegółowe Streszczenie „Ślubów panieńskich” w pigułce	Życiorys Fredry Geneza „Ślubów panieńskich” Problematyka „Ślubów panieńskich” „Śluby panieńskie” jako komedia intrygi i charakteru Czas i miejsce akcji „Ślubów panieńskich” Język utworu i rodzaje komizmu w „Ślubach panieńskich” Kompozycja i struktura „Ślubów panieńskich” Tytuł komedii Fredry Aleksander Fredro – kalendarium życia Motywy w „Ślubach panieńskich” „Śluby panieńskie” - komedia romantyczna czy antyromantyczna? Szczegółowy plan wydarzeń „Ślubów panieńskich” Szlachecka obyczajowość w „Ślubach panieńskich” Motto „Ślubów panieńskich” Twórczość Aleksandra Fredry Słynne cytaty z utworów Aleksandra Fredry Najważniejsze cytaty w „Ślubach panieńskich” Bibliografia
Bohaterowie
Gustaw – charakterystyka postaci Albin – charakterystyka postaci Klara – charakterystyka postaci Aniela – charakterystyka postaci Pani Dobrójska – charakterystyka postaci Radost – charakterystyka postaci

„Śluby panieńskie” – streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: