Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Śluby panieńskie
Fredro opublikował swój komediodramat w roku 1832, czyli w szczytowym okresie romantyzmu. Dlatego też stał się obiektem ataków krytyków, którzy chcieli w każdym dziele widzieć elementy patriotyczne i narodowe.
Gdy Śluby panieńskie trafiły w ręce czytelników, musiały konkurować z takimi dziełami, jak Ballady i romanse, Dziady, Sonety krymskie, Konrad Wallenrod Adama Mickiewicza.
Jednoznaczne zakwalifikowanie dramatu w krąg utworów romantycznych jest niemożliwe tak samo, jak jednoznaczne stwierdzenie, że Śluby są wyłącznie przykładem komedii antyromantycznej.
Cechy komedii romantycznej:
Fredro głównego bohatera komedii nazwał tak samo, jak Adam Mickiewicz pierwszoplanową postać IV części Dziadów – Gustaw, co jest wyraźnym nawiązaniem do dzieła polskiego wieszcza narodowego. Nie jest to jednak próba naśladowania czy chociażby rodzaj hołdu, lecz krytyka mickiewiczowskiego bohatera, przeciwstawienie mu swojego pomysłu na romantycznego bohatera – Gucia.
Inną cechą romantycznych utworów, obecną w Ślubach, jest zarysowanie i podkreślenie czułej strony natury człowieka, dbałość o romantyczną stronę charakteru. Takie cechy, jak wrażliwość czy skłonność do kierowania się emocjami są widoczne we wszystkich postaciach komedii. Zarówno Gustaw, jak i Radost, Albin czy Klara w kulminacyjnym momencie dramatu przekonują się o ogromnej sile miłości, która rządzi ludzkim życiem.
Dzieło Fredry nawiązuje tytułem i tematyką do ukształtowanej i popularnej w epoce romantyzmu teorii magnetyzmu, według której człowiek posiada zdolność oddziaływania na innych za pomocą duchowej siły, fluidu. Człowiekiem, który zna i wykorzystuje magnetyzm, jest Gustaw. Uczy Anielę rozpoznania i przeżywania miłości, przy okazji sam wpadając w sidła uczucia. Serca bohaterów łączą się poprzez komunię serc (popularna w romantyzmie teoria Rousseau).
Wiara w siłę i moc uczucia, jakim jest miłość, świadczy o tym, że Fredro nie był całkowicie wolny od poglądów romantyzmu, tak często wyśmiewanych w swych dziełach. Cytaty z wypowiedzi Gustawa świadczą o tym, że był przekonany o sile i twórczej roli miłości (a przecież Fredro, jak każdy pisarz i poeta, ujawniał swe poglądy poprzez słowa stworzonych przez siebie postaci):
„Wierz mi - są dusze dla siebie stworzone. / Niech je w przeciwną los potrąci stronę, / One wbrew losom, w tym lub tamtym świecie, / Znajdą, przyciągną i złączą się przecie; / Tak jak dwóch kwiatów obce sobie wonie / Łączą się w górze, jedna w drugiej tonie” oraz: „Mym zdaniem: kochać jest większą rozkoszą - / Los kilku istot zrobić swoim losem, / Czuć i żyć tylko drogich dusz odgłosem, / Dla dobra innych cenić własne życie, / Dla nich poświęcić każde serca bicie, / Światem uczynić najmniejszą zagrodę, / Tam mieć cel życia i życia nagrodę / I kończąc cicho wytknięte koleje, / Za grób swój jeszcze przeciągnąć nadzieje - / Otóż to szczęścia rzetelne zalety!”.„Śluby panieńskie” - komedia romantyczna czy antyromantyczna?
Autor: Karolina MarlgaFredro opublikował swój komediodramat w roku 1832, czyli w szczytowym okresie romantyzmu. Dlatego też stał się obiektem ataków krytyków, którzy chcieli w każdym dziele widzieć elementy patriotyczne i narodowe.
Gdy Śluby panieńskie trafiły w ręce czytelników, musiały konkurować z takimi dziełami, jak Ballady i romanse, Dziady, Sonety krymskie, Konrad Wallenrod Adama Mickiewicza.
Jednoznaczne zakwalifikowanie dramatu w krąg utworów romantycznych jest niemożliwe tak samo, jak jednoznaczne stwierdzenie, że Śluby są wyłącznie przykładem komedii antyromantycznej.
Cechy komedii romantycznej:
Fredro głównego bohatera komedii nazwał tak samo, jak Adam Mickiewicz pierwszoplanową postać IV części Dziadów – Gustaw, co jest wyraźnym nawiązaniem do dzieła polskiego wieszcza narodowego. Nie jest to jednak próba naśladowania czy chociażby rodzaj hołdu, lecz krytyka mickiewiczowskiego bohatera, przeciwstawienie mu swojego pomysłu na romantycznego bohatera – Gucia.
Inną cechą romantycznych utworów, obecną w Ślubach, jest zarysowanie i podkreślenie czułej strony natury człowieka, dbałość o romantyczną stronę charakteru. Takie cechy, jak wrażliwość czy skłonność do kierowania się emocjami są widoczne we wszystkich postaciach komedii. Zarówno Gustaw, jak i Radost, Albin czy Klara w kulminacyjnym momencie dramatu przekonują się o ogromnej sile miłości, która rządzi ludzkim życiem.
Dzieło Fredry nawiązuje tytułem i tematyką do ukształtowanej i popularnej w epoce romantyzmu teorii magnetyzmu, według której człowiek posiada zdolność oddziaływania na innych za pomocą duchowej siły, fluidu. Człowiekiem, który zna i wykorzystuje magnetyzm, jest Gustaw. Uczy Anielę rozpoznania i przeżywania miłości, przy okazji sam wpadając w sidła uczucia. Serca bohaterów łączą się poprzez komunię serc (popularna w romantyzmie teoria Rousseau).
Wiara w siłę i moc uczucia, jakim jest miłość, świadczy o tym, że Fredro nie był całkowicie wolny od poglądów romantyzmu, tak często wyśmiewanych w swych dziełach. Cytaty z wypowiedzi Gustawa świadczą o tym, że był przekonany o sile i twórczej roli miłości (a przecież Fredro, jak każdy pisarz i poeta, ujawniał swe poglądy poprzez słowa stworzonych przez siebie postaci):
Choć Fredro nie był romantycznym buntownikiem w dosłownym znaczeniu tego pojęcia, to jednak walczył o to samo, co Byron czy Mickiewicz – o prawo człowieka do decydowania o swoim szczęściu i wyborze partnera.
„A ja ci radzę, wypogódź twe czoło, / Nie bądź Gustawem - lecz kochaj wesoło”, czyli przesłanki za traktowaniem dzieła jak utwór antyromantyczny:
Pierwszą cechą, świadczącą za zaklasyfikowaniem Ślubów do utworów nieromantycznych, jest forma utworu, czyli gatunek literacki. Komedia bowiem nie była typowym gatunkiem w epoce dramatów, poematów czy ballad. Czytelnicy woleli czytać o cierpieniu i walce, niż śmiać się z perypetii kontrastowych bohaterów, przedstawionych poprzez zgrabne i lekkie dialogi. Fredro, autor najwybitniejszych polskich komedii, przełamał obowiązujący nurt i popełnił dzieło ukazujące śmiesznostki i wady bohaterów, preferując kategorię komizmu w jego znanych postaciach: komizm słowny, komizm postaci, komizm sytuacyjny.
strona: 1 2 3
Szybki test:
Fredro głównego bohatera komedii nazwał tak samo, jak miał na imię bohater dzieła:a) Juliusza Słowackiego
b) Adama Mickiewicza
c) Ignacego Krasickiego
d) Zygmunta Krasińkiego
Rozwiązanie
Gustaw nie buntował się wobec:
a) zaplanowanemu życiu przy boku niekochanej
b) monotonności wiejskiej
c) przewidywalności zalotów
d) Radosta
Rozwiązanie
Bohaterowie Fredry:
a) pragną popełnić samobójstwo
b) stopniowo dorastają do kochania
c) kochają od pierwszego wejrzenia
d) buntują się przeciw światu
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:

kontakt | polityka cookies