Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Śluby panieńskie
Śluby panieńskie w pierwotnych wersjach komedii miały aż trzy inne tytuły.
Końcowy tytuł dzieła, jak również Nienawiść mężczyzn – mają podobne odniesienie do interpretacji i odczytań dramatu. Oba odnoszą się do głównego problemu dzieła – ślubów pozostania w stanie panieńskim do śmierci, złożonych przez dwie główne bohaterki: Anielę i Klarę. Panny obiecywały sobie: „Przyrzekam na kobiety stałość niewzruszoną / Nienawidzić ród męski, nigdy nie być żoną”, ponieważ wskutek lektury łzawych romansów miały wyidealizowane wyobrażenie miłości, któremu ciężko było sprostać. Bohaterki komedii nienawidziły mężczyzn, stąd też uzasadnienie początkowego tytułu z 1827 roku: Nienawiść mężczyzn.
Z kolei wersje Magnetyzm (tytuł komedii, gdy Fredro rozpoczął pisanie w 1826 roku) i Magnetyzm serca (tytuł, jaki nosiła sztuka podczas premiery w teatrze lwowskim 15 lutego 1833 roku) były świadectwem nawiązania do szalenie modnej w okresie końca XVIII i początku XIX wieku teorii magnetyzmu, stworzonej przez Franciszka Mesmera.
Teoria magnetyzmu zakłada istnienie zdolności oddziaływania na innych za pomocą duchowej siły, tzw. fluidu, istniejącego w ludzkim ciele. Nawiązywała do romantycznej ideologii, która opierała się w dużej mierze na stworzonym przez J. Rousseau pojęciu komunii serc.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Tytuł komedii Fredry
Końcowy tytuł dzieła, jak również Nienawiść mężczyzn – mają podobne odniesienie do interpretacji i odczytań dramatu. Oba odnoszą się do głównego problemu dzieła – ślubów pozostania w stanie panieńskim do śmierci, złożonych przez dwie główne bohaterki: Anielę i Klarę. Panny obiecywały sobie: „Przyrzekam na kobiety stałość niewzruszoną / Nienawidzić ród męski, nigdy nie być żoną”, ponieważ wskutek lektury łzawych romansów miały wyidealizowane wyobrażenie miłości, któremu ciężko było sprostać. Bohaterki komedii nienawidziły mężczyzn, stąd też uzasadnienie początkowego tytułu z 1827 roku: Nienawiść mężczyzn.
Z kolei wersje Magnetyzm (tytuł komedii, gdy Fredro rozpoczął pisanie w 1826 roku) i Magnetyzm serca (tytuł, jaki nosiła sztuka podczas premiery w teatrze lwowskim 15 lutego 1833 roku) były świadectwem nawiązania do szalenie modnej w okresie końca XVIII i początku XIX wieku teorii magnetyzmu, stworzonej przez Franciszka Mesmera.
Teoria magnetyzmu zakłada istnienie zdolności oddziaływania na innych za pomocą duchowej siły, tzw. fluidu, istniejącego w ludzkim ciele. Nawiązywała do romantycznej ideologii, która opierała się w dużej mierze na stworzonym przez J. Rousseau pojęciu komunii serc.
Zobacz inne artykuły:

kontakt | polityka cookies