Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Śluby panieńskie
W Ślubach panieńskich nie odnajdziemy typowego bohatera romantycznego. Występuje za to Gucio: nieczujący buntu wobec świata, lecz bunt wobec „umowy”, jaką zawarli Radost i pani Dobrójska. Młodzieniec nie miał zamiaru przeciwstawić się woli „dorosłych”, lecz dokładał wszelkich starań, by opóźnić moment zaręczyn. Buntował się wobec nudy i przewidywalności zalotów, monotonności wiejskiej atmosfery, jednostajnemu, zaplanowanemu życiu przy boku niekochanej, lecz pięknej i mądrej żony. Jego bunt nie przejawiał się brakiem chęci do życia, samobójczymi próbami czy marazmem – Gucio buntował się aktywnie, wymykając się w nocy na bale, hazard oraz zachowując się arogancko i lekceważąco (zasnął w salonie w obecności dam).
Fredro kreacją energicznego, aktywnego i dokładającego starań do osiągnięcia celu ośmieszył romantycznego bohatera: nieszczęśliwego, cierpiącego, bezradnego, czekającego na śmierć kochanka, czego bezpośrednim dowodem może być zestawienie Gucia z Gustawem (IV część Dziadów). Autor zdrabniając imię, chciał dowieść, iż w jego bohaterze nie ma nic z pompatyczności i wyniosłości bohatera mickiewiczowskiego.
Elementem godnym podkreślenia, wskazującym, iż dzieło nie należy do nurtu utworów romantycznych jest również fakt, iż uczucie i małżeństwo Gucia nie napotykają zewnętrznych przeszkód (majątkowych, społecznych, moralnych), lecz opory będące skutkiem ślepego zapatrzenia w przejawy epoki romantyzmu. Aniela z Klarą zawarły śluby, ponieważ wiedziały, iż miłości, o której czytały w romantycznych książkach, nie dostarczy im małżeństwo z Albinem czy Gustawem. Nie zdawały sobie jednak sprawy, że miłość to nie umieranie z rozpaczy czy przeciwstawianie się woli rodziców w imię uczucia, lecz umiejętność kompromisów i codziennego, wspólnego życia, to nauka bycia razem. Komediopisarz stworzył w utworze parę, która miała błogosławieństwo najbliższych, nie musiała uciekać czy popełniać samobójstwa, by być razem, lecz mimo tego nie chciała tego uczynić, ponieważ się nie kochała.
Aleksander Fredro polemizuje na kartach dramatu z romantycznym modelem miłości, sprzeciwia się jej tragicznej wizji, ponieważ uważał, że to uczucie ze swej natury jest uwznioślające i dobre, a nie szare i przygnębiające. Puentując dzieło stwierdził, że miłość jest uczuciem prawdziwym i stałym, a nie sztucznym i ulotnym, jak u romantyków. Gustaw dzięki przeprowadzonej intrydze przekonał Anielę, że może uwierzyć w „komunię serc”, ponieważ ona istnieje. Dziewczyna zrozumiała, że o każde uczucie trzeba dbać, że rodzi się powoli, a nie „spada nagle z nieba”, w co wierzyła po lekturze romantycznych dzieł.
Fredro sprzeciwił się mickiewiczowskiej tezie o miłości od pierwszego wejrzenia, ukazując Gucia, który stopniowo dorastał do kochania, uświadamiając sobie jego siłę i moc. Prawdziwą miłością nie było sentymentalne wzdychanie smutnego, ponurego, płaczliwego, bezradnego i biernego Albina (przypominające postać Wertera z Cierpień młodego Wertera Goethego) – karykatury romantycznego kochanka, romantyczne historie przeczytane przez Klarę i Anielę, lecz to uczucie, o które walczył Gustaw i które miało moc zmieniającą losy bohaterów.
Aleksander Fredro skonfrontował miłość małżeńską z romantycznymi poglądami na ten sakrament, według których kobieta zamężna nie była już piękna i godna zainteresowania. Wystarczy wspomnieć w tym momencie Zygmunta Krasińskiego i jego bohatera z „Nie-Boskiej komedii”. Zarówno Henryk nie mógł kochać Marii, a Krasiński – Elizy Branickiej, ponieważ były im poślubione, zostały odarte z najlepszych cech. Doskonałym cytatem potwierdzającym romantyczne rozumienie małżeństwa jest wypowiedź Gustawa z IV części „Dziadów”, według którego żona jest kobietą „żywcem pogrzebioną”.
strona: 1 2 3
a) Radosta
b) zaplanowanemu życiu przy boku niekochanej
c) monotonności wiejskiej
d) przewidywalności zalotów
Rozwiązanie
Fredro głównego bohatera komedii nazwał tak samo, jak miał na imię bohater dzieła:
a) Juliusza Słowackiego
b) Ignacego Krasickiego
c) Zygmunta Krasińkiego
d) Adama Mickiewicza
Rozwiązanie
Bohaterowie Fredry:
a) stopniowo dorastają do kochania
b) buntują się przeciw światu
c) pragną popełnić samobójstwo
d) kochają od pierwszego wejrzenia
Rozwiązanie
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
„Śluby panieńskie” - komedia romantyczna czy antyromantyczna?
Fredro kreacją energicznego, aktywnego i dokładającego starań do osiągnięcia celu ośmieszył romantycznego bohatera: nieszczęśliwego, cierpiącego, bezradnego, czekającego na śmierć kochanka, czego bezpośrednim dowodem może być zestawienie Gucia z Gustawem (IV część Dziadów). Autor zdrabniając imię, chciał dowieść, iż w jego bohaterze nie ma nic z pompatyczności i wyniosłości bohatera mickiewiczowskiego.
Elementem godnym podkreślenia, wskazującym, iż dzieło nie należy do nurtu utworów romantycznych jest również fakt, iż uczucie i małżeństwo Gucia nie napotykają zewnętrznych przeszkód (majątkowych, społecznych, moralnych), lecz opory będące skutkiem ślepego zapatrzenia w przejawy epoki romantyzmu. Aniela z Klarą zawarły śluby, ponieważ wiedziały, iż miłości, o której czytały w romantycznych książkach, nie dostarczy im małżeństwo z Albinem czy Gustawem. Nie zdawały sobie jednak sprawy, że miłość to nie umieranie z rozpaczy czy przeciwstawianie się woli rodziców w imię uczucia, lecz umiejętność kompromisów i codziennego, wspólnego życia, to nauka bycia razem. Komediopisarz stworzył w utworze parę, która miała błogosławieństwo najbliższych, nie musiała uciekać czy popełniać samobójstwa, by być razem, lecz mimo tego nie chciała tego uczynić, ponieważ się nie kochała.
Aleksander Fredro polemizuje na kartach dramatu z romantycznym modelem miłości, sprzeciwia się jej tragicznej wizji, ponieważ uważał, że to uczucie ze swej natury jest uwznioślające i dobre, a nie szare i przygnębiające. Puentując dzieło stwierdził, że miłość jest uczuciem prawdziwym i stałym, a nie sztucznym i ulotnym, jak u romantyków. Gustaw dzięki przeprowadzonej intrydze przekonał Anielę, że może uwierzyć w „komunię serc”, ponieważ ona istnieje. Dziewczyna zrozumiała, że o każde uczucie trzeba dbać, że rodzi się powoli, a nie „spada nagle z nieba”, w co wierzyła po lekturze romantycznych dzieł.
Fredro sprzeciwił się mickiewiczowskiej tezie o miłości od pierwszego wejrzenia, ukazując Gucia, który stopniowo dorastał do kochania, uświadamiając sobie jego siłę i moc. Prawdziwą miłością nie było sentymentalne wzdychanie smutnego, ponurego, płaczliwego, bezradnego i biernego Albina (przypominające postać Wertera z Cierpień młodego Wertera Goethego) – karykatury romantycznego kochanka, romantyczne historie przeczytane przez Klarę i Anielę, lecz to uczucie, o które walczył Gustaw i które miało moc zmieniającą losy bohaterów.
Aleksander Fredro skonfrontował miłość małżeńską z romantycznymi poglądami na ten sakrament, według których kobieta zamężna nie była już piękna i godna zainteresowania. Wystarczy wspomnieć w tym momencie Zygmunta Krasińskiego i jego bohatera z „Nie-Boskiej komedii”. Zarówno Henryk nie mógł kochać Marii, a Krasiński – Elizy Branickiej, ponieważ były im poślubione, zostały odarte z najlepszych cech. Doskonałym cytatem potwierdzającym romantyczne rozumienie małżeństwa jest wypowiedź Gustawa z IV części „Dziadów”, według którego żona jest kobietą „żywcem pogrzebioną”.
strona: 1 2 3
Szybki test:
Gustaw nie buntował się wobec:a) Radosta
b) zaplanowanemu życiu przy boku niekochanej
c) monotonności wiejskiej
d) przewidywalności zalotów
Rozwiązanie
Fredro głównego bohatera komedii nazwał tak samo, jak miał na imię bohater dzieła:
a) Juliusza Słowackiego
b) Ignacego Krasickiego
c) Zygmunta Krasińkiego
d) Adama Mickiewicza
Rozwiązanie
Bohaterowie Fredry:
a) stopniowo dorastają do kochania
b) buntują się przeciw światu
c) pragną popełnić samobójstwo
d) kochają od pierwszego wejrzenia
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies