Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Syzyfowe prace
Ten drugoplanowy, acz ważny dla odczytania dzieła bohater pojawił się dopiero w dwunastym rozdziale powieści Syzyfowe prace. Wówczas wędrował szosą, mając na sobie uczniowski mundurek, czapkę na głowie, a na plecach tornister. Szedł do szkoły do Klerykowa, gdzie miał rozpocząć naukę w piątej klasie. Bolały go nogi, ponieważ miał na nich za duże buty na obcasach, wypchane słomą i materiałem. Chcąc przefarbować kolor obuwia z żółtego na ciemniejszy, próbował wielu sposobów. Wszystkie okazały się bezskutecznie. Mundurek chłopca, przerobiony z kapoty, również był przefarbowany na granatowo. Poza tym na całość jego stroju składały się również drelichowe spodnie. Na kołnierzu zamiast srebrnego galonka widniała przyszyta tasiemka. Choć szedł już drugi dzień, nie zamierzał zrezygnować z obranego celu. Był uparty.
Andrzej przyszedł na świat we wsi Pajęczyn Dolny, w dworskich czworakach. Był synem biednego fornala – robotnika rolnego w pańskim majątku. Jego rodzice byli analfabetami. Wszyscy żyli w skrajnej nędzy, zajmując jedną izbę z dwoma innymi rodzinami. Wszystko wskazywało na to, że chłopiec podzieli los ojca i zostanie ratajem, lecz dzięki pomocy nauczyciela-społecznika, guwernera paniczów zaczął się uczyć. Pragnienie wiedzy było w nim tak silne, że nic nie mogło powstrzymać Jędrka przed wizytami u pedagoga. Poznawanie tajemnic świata stało się jego nałogiem: „Rozpalona ciekawość podniecała go do przewrócenia stronicy i objęcia sekretnem wejrzeniem tego, co mieszczą karty następujące. Wypatrzył wreszcie chwilę, kiedy Kawka, spacerując, plecami był do niego zwrócony, naślinił mocno palec i odwrócił cicho grubą kartę. Stał na niej duży tygrys z ognistemi ślepiami. - Chy, to ci kot! - krzyknął chłopak, zapominając o wszystkiem. - To nie kot. Takie zwierzę nazywa się tygrys, - rzekł Paluszkiewicz, nie przerywając swego mamrotania. Teraz Jędrek, zaabsorbowany całkowicie, odkładał kartę za kartą aż do zmroku. (…)Kawka sam nie wiedział, kiedy urwisa nauczył doskonale czytać, tak się to stało prędko. Już w jesieni tegoż roku Jędrek zabazgrywał koślawemi figlasami grube kajety, w długie wieczory zimowe ciągnął już ruskie (…)”. Pierwszą i drugą klasę bohater skończył w szkole w Pyrzogłowach. Gdy jego mentor i opiekun – Paluszkiewicz – zmarł, Radek musiał udzielać korepetycji, by móc się utrzymać. Często bywał głodny, lecz nie poddawał się, nie chcąc zaprzepaścić wartości wyznawanych przez zmarłego przyjaciela.
Po skończeniu czwartej klasy spędził wakacje w domu, po których wyruszał do Klerykowa. Na pożegnanie ubodzy rodzice dali mu kilka sztuk lichej bielizny, kilka osełek masła. Odprowadziwszy go aż za pola folwarczne, nie umieli się pożegnać ze swym dzieckiem. Ten odchodząc, nie odwrócił się za nimi. Płakał z żalu.
Piesza wędrówka zakończyła się, gdy nagle na drodze zatrzymała się bryczka z furmanem w liberii i młodym szlachcicem, który zgodził się podwieźć bohatera aż do miasta. Przez całą drogę wypytywał go o dzieje życia, cel podróży, dalsze plany. Chłopiec nie umiał odpowiedzieć na ostatnie pytanie. Z braku pieniędzy nie wiedział, gdzie się zatrzyma. W Klerykowie bryczka zatrzymała się przed dużym budynkiem, a nowy znajomy zabrał Radka do mieszkania swego kuzyna. Charakterystyka Andrzeja Radka
Ten drugoplanowy, acz ważny dla odczytania dzieła bohater pojawił się dopiero w dwunastym rozdziale powieści Syzyfowe prace. Wówczas wędrował szosą, mając na sobie uczniowski mundurek, czapkę na głowie, a na plecach tornister. Szedł do szkoły do Klerykowa, gdzie miał rozpocząć naukę w piątej klasie. Bolały go nogi, ponieważ miał na nich za duże buty na obcasach, wypchane słomą i materiałem. Chcąc przefarbować kolor obuwia z żółtego na ciemniejszy, próbował wielu sposobów. Wszystkie okazały się bezskutecznie. Mundurek chłopca, przerobiony z kapoty, również był przefarbowany na granatowo. Poza tym na całość jego stroju składały się również drelichowe spodnie. Na kołnierzu zamiast srebrnego galonka widniała przyszyta tasiemka. Choć szedł już drugi dzień, nie zamierzał zrezygnować z obranego celu. Był uparty.
Andrzej przyszedł na świat we wsi Pajęczyn Dolny, w dworskich czworakach. Był synem biednego fornala – robotnika rolnego w pańskim majątku. Jego rodzice byli analfabetami. Wszyscy żyli w skrajnej nędzy, zajmując jedną izbę z dwoma innymi rodzinami. Wszystko wskazywało na to, że chłopiec podzieli los ojca i zostanie ratajem, lecz dzięki pomocy nauczyciela-społecznika, guwernera paniczów zaczął się uczyć. Pragnienie wiedzy było w nim tak silne, że nic nie mogło powstrzymać Jędrka przed wizytami u pedagoga. Poznawanie tajemnic świata stało się jego nałogiem: „Rozpalona ciekawość podniecała go do przewrócenia stronicy i objęcia sekretnem wejrzeniem tego, co mieszczą karty następujące. Wypatrzył wreszcie chwilę, kiedy Kawka, spacerując, plecami był do niego zwrócony, naślinił mocno palec i odwrócił cicho grubą kartę. Stał na niej duży tygrys z ognistemi ślepiami. - Chy, to ci kot! - krzyknął chłopak, zapominając o wszystkiem. - To nie kot. Takie zwierzę nazywa się tygrys, - rzekł Paluszkiewicz, nie przerywając swego mamrotania. Teraz Jędrek, zaabsorbowany całkowicie, odkładał kartę za kartą aż do zmroku. (…)Kawka sam nie wiedział, kiedy urwisa nauczył doskonale czytać, tak się to stało prędko. Już w jesieni tegoż roku Jędrek zabazgrywał koślawemi figlasami grube kajety, w długie wieczory zimowe ciągnął już ruskie (…)”. Pierwszą i drugą klasę bohater skończył w szkole w Pyrzogłowach. Gdy jego mentor i opiekun – Paluszkiewicz – zmarł, Radek musiał udzielać korepetycji, by móc się utrzymać. Często bywał głodny, lecz nie poddawał się, nie chcąc zaprzepaścić wartości wyznawanych przez zmarłego przyjaciela.
Po skończeniu czwartej klasy spędził wakacje w domu, po których wyruszał do Klerykowa. Na pożegnanie ubodzy rodzice dali mu kilka sztuk lichej bielizny, kilka osełek masła. Odprowadziwszy go aż za pola folwarczne, nie umieli się pożegnać ze swym dzieckiem. Ten odchodząc, nie odwrócił się za nimi. Płakał z żalu.
Chłopiec otrzymał pokoik za kuchnią, z małym okienkiem, kanapą, stolikiem, krzesłem i szafką z dużą ilością książek. Nazajutrz udał się do szkoły, gdzie oddał swe świadectwo dyrektorowi Kriestiobriodnikowowi i został przyjęty w poczet uczniów klasy piątej.
Od tej chwili życie chłopca kręciło się wokół nauki w szkole oraz nauki w domu. Choć całe ranki i popołudnia spędzał na dokształcaniu Władza i Mici Płoniewiczów, to jednak nie miał gorszych stopni, stając się jedynym z najpilniejszych i najlepszych uczniów gimnazjum. Chłopiec odznaczał się starannością, pracowitością, nigdy nie narzekał na swój los, mimo iż musiał nadrobić różnice programowe. Polubił rodzinę Płoniewiczów. Choć otrzymywał skromne posiłki, często był głodny, niewyspany i zmęczony, to w głębi duszy szczęśliwy.
strona: 1 2
Szybki test:
W którym rozdziale Syzyfowych prac pojawia się postać Andrzeja Radka?a) w 8
b) w 6
c) w 12
d) w 10
Rozwiązanie
Radek udzielał korepetycji:
a) Stasiowi i Maryli
b) Władziowi i Mici
c) Maryli i Władziowi
d) Mici i Stasiowi
Rozwiązanie
Kto najbardziej zaważył na życiu Andrzeja Radka?
a) nauczyciel
b) ojciec
c) ksiądz
d) matka
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies