Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Syzyfowe prace
Stefan Żeromski, przygotowując w 1909 roku nowe wydanie powieści, pisał do żony: „…po wszystkich awanturach literackich ukazanie się teraz opowiadania, tak prostego jak dziecięca opowieść, będzie bardzo miłym zjawiskiem. Poprawiając, miałem szczerą przyjemność właśnie z prostoty tego utworu”.
Choć owa prostota jest jedną z charakterystyczniejszych cech utworu, to o artyzmie książki świadczą również inne aspekty. W. Borowy pisał: Niepospolita wartość artystyczna Syzyfowych prac wiąże się z wartością całego wczesnego okresu twórczości Żeromskiego, który wobec późniejszych jego dzieł o większej ambicji i o większym blasku najniesłuszniej bywał pomniejszany”.
Z kolei Jampolski stwierdził, że jest to powieść „ogromnej wartości, powieść-dokument i dzieło sztuki, przy czym obie te właściwości przenikają się w sposób nierozerwalny”, a W. Słodkowski pisał: „Istotnie, ta powieść o charakterze dokumentu historycznego, wyrosła z osobistych przeżyć pisarza i współczesnego jemu pokolenia młodzieży, zespoliła w sobie ogromne wartości poznawcze i artystyczne. Najważniejsze problemy ówczesnego życia narodowego w Królestwie zostały przedstawione przez Żeromskiego na kartach Syzyfowych prac w sugestywnym obrazie artystycznym. Po mistrzowsku ukazał pisarz bogaty i złożony świat uczuć i przeżyć młodzieży. Powieść stała się tym samym poematem o młodości, uogólnieniem dziejów pokolenia młodych w latach ucisku narodowego, w szkole apuchtinowskiej”. Szczegółowo o tych kwestiach traktuje pozycja Władysława Słodkowskiego, który w swej monografii Syzyfowe prace Stefana Żeromskiego dokonał analizy przyczyn artyzmu powieści.
Na artyzm powieści składają się dwa czynniki: kompozycja oraz warstwa językowa. Patrz artykuły: Kompozycja „Syzyfowych prac” oraz Język i styl „Syzyfowych prac”.
Artyzm „Syzyfowych prac” Żeromskiego
Choć owa prostota jest jedną z charakterystyczniejszych cech utworu, to o artyzmie książki świadczą również inne aspekty. W. Borowy pisał: Niepospolita wartość artystyczna Syzyfowych prac wiąże się z wartością całego wczesnego okresu twórczości Żeromskiego, który wobec późniejszych jego dzieł o większej ambicji i o większym blasku najniesłuszniej bywał pomniejszany”.
Z kolei Jampolski stwierdził, że jest to powieść „ogromnej wartości, powieść-dokument i dzieło sztuki, przy czym obie te właściwości przenikają się w sposób nierozerwalny”, a W. Słodkowski pisał: „Istotnie, ta powieść o charakterze dokumentu historycznego, wyrosła z osobistych przeżyć pisarza i współczesnego jemu pokolenia młodzieży, zespoliła w sobie ogromne wartości poznawcze i artystyczne. Najważniejsze problemy ówczesnego życia narodowego w Królestwie zostały przedstawione przez Żeromskiego na kartach Syzyfowych prac w sugestywnym obrazie artystycznym. Po mistrzowsku ukazał pisarz bogaty i złożony świat uczuć i przeżyć młodzieży. Powieść stała się tym samym poematem o młodości, uogólnieniem dziejów pokolenia młodych w latach ucisku narodowego, w szkole apuchtinowskiej”. Szczegółowo o tych kwestiach traktuje pozycja Władysława Słodkowskiego, który w swej monografii Syzyfowe prace Stefana Żeromskiego dokonał analizy przyczyn artyzmu powieści.
Na artyzm powieści składają się dwa czynniki: kompozycja oraz warstwa językowa. Patrz artykuły: Kompozycja „Syzyfowych prac” oraz Język i styl „Syzyfowych prac”.
Szybki test:
Badacze twierdzą, że syzyfowe prace to rodzaj:a) dokumentu
b) sprawozdania
c) reportażu
d) eseju
Rozwiązanie
Żeromski przyrównywał Syzyfowe prace do:
a) pamiętnika okresu dojrzewania
b) młodzieńczego pamiętnika
c) niespełnionej historii
d) dziecięcej opowieści
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies