Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Syzyfowe prace
Największym sukcesem komercyjnym było dla pisarza wydanie w roku 1899 Ludzi bezdomnych. Powieść ta uważana do dziś za największe dzieło artysty zawiera kwintesencję tzw. żeromszczyzny. Dzieło to było w owych czasach odczytywane jako nowatorskie. W 1904 roku Żeromski mógł pozwolić sobie na to, o czym marzył od lat, mianowicie mógł żyć wyłącznie ze swojej pracy literackiej.
Żeromszczyzną nazywany jest styl i tematyka charakterystyczna dla twórczości Stefana Żeromskiego. Składają się na nią m.in.: typ bohatera, który za wszelką cenę chce pomagać innym, zbuntowanego samotnika; specyficzny język, nacechowany lirycznymi ozdobami; charakterystyczne dla pisarza potrójne epitety; wymowna symbolika.
Kolejne powieści, które rozsławiły pisarza to Popioły z 1903 roku oraz kontrowersyjne dzieło Dzieje grzechu, wydane w 1908 roku. Kontrowersja ostatniej powieści wiązała się z tym, że była ona uznawana za pornografię. Kolejne dzieła przyczyniły się do tego, że Żeromski włączył się do życia publicznego. Dzięki swojej twórczości nazywany był „sumieniem polskiej literatury”, a przez społeczeństwo uważany za autorytet moralny.
W przededniu 1909 roku wraz z rodziną przeniósł się do Paryża. Do Polski powrócił po trzech latach, w 1912 roku. Jego małżeństwo przeżywało wtedy kryzys, którego nie wytrzymało (rozwiódł się z Oktawią Żeromską).
Tuż przed wybuchem I wojny światowej wydał dwa dramaty: Różę oraz Sułkowskiego.
Przy ich publikacji pisarz posłużył się pseudonimem Józef Katerla.
Jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych ponownie się ożenił. Drugą żoną Żeromskiego została malarka Anna Zawadzka. Aby jednak do ślubu mogło dojść pisarz musiał przejść na kalwinizm i tak też zrobił. Para doczekała się w późniejszych latach córki – Moniki.
Podczas I wojny światowej, chociaż oficjalnie wstąpił do Legionów Piłsudskiego, przebywał głównie w Zakopanem, gdzie wraz z Janem Kasprowiczem założył tajną organizację niepodległościową. Rok 1918 niestety przyniósł autorowi Ludzi bezdomnych osobistą tragedię, która nie pozwoliła mu cieszyć się z odzyskania przez Polskę niepodległości. Tuż przed zakończeniem wojny zmarł syn pisarza z pierwszego małżeństwa – Adam.
Hołdem dla utraconego potomka był utwór O Adamie Żeromskim wspomnienie. Stefan Żeromski - biografia
Największym sukcesem komercyjnym było dla pisarza wydanie w roku 1899 Ludzi bezdomnych. Powieść ta uważana do dziś za największe dzieło artysty zawiera kwintesencję tzw. żeromszczyzny. Dzieło to było w owych czasach odczytywane jako nowatorskie. W 1904 roku Żeromski mógł pozwolić sobie na to, o czym marzył od lat, mianowicie mógł żyć wyłącznie ze swojej pracy literackiej.
Żeromszczyzną nazywany jest styl i tematyka charakterystyczna dla twórczości Stefana Żeromskiego. Składają się na nią m.in.: typ bohatera, który za wszelką cenę chce pomagać innym, zbuntowanego samotnika; specyficzny język, nacechowany lirycznymi ozdobami; charakterystyczne dla pisarza potrójne epitety; wymowna symbolika.
Kolejne powieści, które rozsławiły pisarza to Popioły z 1903 roku oraz kontrowersyjne dzieło Dzieje grzechu, wydane w 1908 roku. Kontrowersja ostatniej powieści wiązała się z tym, że była ona uznawana za pornografię. Kolejne dzieła przyczyniły się do tego, że Żeromski włączył się do życia publicznego. Dzięki swojej twórczości nazywany był „sumieniem polskiej literatury”, a przez społeczeństwo uważany za autorytet moralny.
W przededniu 1909 roku wraz z rodziną przeniósł się do Paryża. Do Polski powrócił po trzech latach, w 1912 roku. Jego małżeństwo przeżywało wtedy kryzys, którego nie wytrzymało (rozwiódł się z Oktawią Żeromską).
Tuż przed wybuchem I wojny światowej wydał dwa dramaty: Różę oraz Sułkowskiego.
Przy ich publikacji pisarz posłużył się pseudonimem Józef Katerla.
Jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych ponownie się ożenił. Drugą żoną Żeromskiego została malarka Anna Zawadzka. Aby jednak do ślubu mogło dojść pisarz musiał przejść na kalwinizm i tak też zrobił. Para doczekała się w późniejszych latach córki – Moniki.
Podczas I wojny światowej, chociaż oficjalnie wstąpił do Legionów Piłsudskiego, przebywał głównie w Zakopanem, gdzie wraz z Janem Kasprowiczem założył tajną organizację niepodległościową. Rok 1918 niestety przyniósł autorowi Ludzi bezdomnych osobistą tragedię, która nie pozwoliła mu cieszyć się z odzyskania przez Polskę niepodległości. Tuż przed zakończeniem wojny zmarł syn pisarza z pierwszego małżeństwa – Adam.
Po oficjalnym zakończeniu I wojny światowej, 11 listopada 1918 roku pisarz przeniósł się do Warszawy, gdzie zamieszkał w Zamku Królewskim. Nobilitację tę zawdzięczał społeczeństwu, które chciało w ten sposób go uhonorować. W latach dwudziestych, podczas wojny polsko-bolszewickiej, brał czynny udział w walkach. Efektem tego doświadczenia był reportaż Na probostwie w Wyszkowie, który bardzo krytycznie odnosił się do Sowietów. Wraz z Janem Kasprowiczem uczestniczył w akcjach agitacyjnych, towarzyszących plebiscytom na Warmii i Mazurach oraz Powiślu. Odwiedził wtedy m.in. Iławę, Susz, Prabuty, Kwidzyn, Grudziądz. W 1920 roku założył Towarzystwo Przyjaciół Pomorza, a w 1922 roku pierwszy polski PEN Club.
W 1922 roku ukazała się powieść Wiatr od morza, która opowiadała historię walki Pomorza o polskość. Dzieło to pozbawiło pisarza szans na niemal pewne otrzymanie literackiej nagrody Nobla, ponieważ propagowało nienawiść do Niemiec. Polskie władze doceniły jednak tę powieść i Żeromski otrzymał za nią państwową nagrodę literacką. Ostatnim wielkim dziełem w dorobku pisarza była opublikowana w 1924 roku, trzyczęściowa powieść Przedwiośnie, opowiadająca o pierwszych latach polskiej niepodległości.
Tak o wielkim polskim pisarzu mówił wybitny historyk literatury polskiej Wacław Borowy: Był tym, wobec którego niemożliwa była obojętność.
Pisarz zmarł 20 listopada 1925 roku w Warszawie, w wieku prawie sześćdziesięciu lat. Trzy dni później został pochowany z wszelkimi honorami na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie. Jego pogrzeb był swoistą manifestacją narodową.
strona: 1 2
Szybki test:
Do elementarnej szkoły Żeromski uczęszczał:a) w Owczarach
b) w Psarach
c) w Ciekotach
d) w Kielcach
Rozwiązanie
Ostatnia powieść Żeromskiego to:
a) Syzyfowe prace
b) Dzieje grzechu
c) Wiatr od morza
d) Przedwiośnie
Rozwiązanie
Guwerner to:
a) korepetytor
b) urzędnik państwowy
c) profesor
d) lokaj
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies