Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Szewcy
· Teraźniejszość jest jak rana — chyba żeby zapełnić ją rozkoszą.
· Tylko łącząc się, odnajdujemy to, co nas dzieli.
· U niektórych samoanaliza staje się po prostu tylko samolizą — samolizaniem się wdzięcznego kotka.
· Walczę z krańcowym zniechęceniem do życia i powoli wysuwam sie jak robaczek spod przywalającego mnie głazu.
· Wielkość jest tylko w perwersji.
· Wszystko w sztuce (a kto wie, czy i nie w życiu) polega tylko na stosunkach. Zaprzeć się w sobie, o ten swój najpiękniejszy trzon, rozpuczyć się w butę niebywałej wprost, ponadludzkiej, wszechstworzeniowej wielkości, rozdąć w sobie wicher namiętności do granic śmiertelnej burzy, przepuścić przez potężny filtr żelazobetonowego rozumu i potem z całej tej potwornej, wypiętrzonej ponad własną miarę wieży ciśnień metafizycznej siknąć przez wąziutką rurkę czystą, zimną, zaklętą w sobie formę samą w sobie – oto jest sztuka.
· Życie ma swój urok, tylko trzeba zdobyć siłę do jego opanowania.
· Życie to jest to arcydzieło albo farsa, które my z materiału naszego ja, najszerzej zacząwszy od subtelności sumienia, skończywszy na sprężystości łydek, stworzymy.
strona: 1 2
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Cytaty z Witkacego
Autor: Jakub Rudnicki· Teraźniejszość jest jak rana — chyba żeby zapełnić ją rozkoszą.
· Tylko łącząc się, odnajdujemy to, co nas dzieli.
· U niektórych samoanaliza staje się po prostu tylko samolizą — samolizaniem się wdzięcznego kotka.
· Walczę z krańcowym zniechęceniem do życia i powoli wysuwam sie jak robaczek spod przywalającego mnie głazu.
· Wielkość jest tylko w perwersji.
· Wszystko w sztuce (a kto wie, czy i nie w życiu) polega tylko na stosunkach. Zaprzeć się w sobie, o ten swój najpiękniejszy trzon, rozpuczyć się w butę niebywałej wprost, ponadludzkiej, wszechstworzeniowej wielkości, rozdąć w sobie wicher namiętności do granic śmiertelnej burzy, przepuścić przez potężny filtr żelazobetonowego rozumu i potem z całej tej potwornej, wypiętrzonej ponad własną miarę wieży ciśnień metafizycznej siknąć przez wąziutką rurkę czystą, zimną, zaklętą w sobie formę samą w sobie – oto jest sztuka.
· Życie ma swój urok, tylko trzeba zdobyć siłę do jego opanowania.
· Życie to jest to arcydzieło albo farsa, które my z materiału naszego ja, najszerzej zacząwszy od subtelności sumienia, skończywszy na sprężystości łydek, stworzymy.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies