Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Jądro ciemności
Bohater spędził z Kurtzem wiele godzin i wysłuchiwał jego monologów. Czasami wydawały się one dziecinne, na przykład, gdy agent żądał, by na stacjach witali go królowie. W pamięci marynarza utkwiły między innymi takie słowa: „Trzeba pokazać, że się ma w sobie coś rzeczywiście przynoszącego zysk, a wówczas spotyka człowieka bezgraniczne uznanie” lub „Oczywiście należy zawsze zwracać uwagę na pobudki... słuszne pobudki... zawsze”. Mijały kolejne dni, a krajobraz za burtą wciąż pozostawał taki sam. Widok ten męczył Kurtza. Pewnego razu poprosił Marlowa, by ten zamknął okiennicę. Gdy ta prośba została spełniona mężczyzna krzyknął w kierunku puszczy: „Och, dobiorę ci się jeszcze do bebechów!”.
Zgodnie z przeczuciem bohatera statek się popsuł. Załoga była zmuszona do dłuższego postoju u brzegu niewielkiej wysepki na rzece. Pewnego ranka Kurtz wręczył Marlowowi pakiet papierów i fotografię i poprosił o ich przechowanie w obawie, iż mogły się dostać w ręce dyrektora.
Stan Kurtza wciąż się pogarszał, lecz bohater nie mógł spędzać z nim zbyt wiele czasu, ponieważ pomagał przy naprawie parowca. „Żyłem w piekielnym rozgardiaszu wśród rdzy, opiłków, nakrętek, sworzni, kluczy naśrubkowych, młotków, wiertarek - rzeczy, których nienawidzę, ponieważ nie umiem sobie z nimi poradzić”, relacjonował Marlow.
Pewnego wieczora bohater przestraszył się, gdy zajrzał do kajuty Kurtza, a ten cichym głosem wyjawił mu, iż czeka na śmierć. Kapitan szeptem odpowiedział, że to „bzdura”, ale nic nie mógł zrobić.
Nad ranem na brzegu zgromadził się tłum tubylców. Marlow ponownie pociągnął za sznur od gwizdawki, aby ich przepłoszyć. Kapitan zdawał sobie sprawę z nieuniknionej śmierci Kurtza, był też przekonany, iż podobny los czekał i jego. W drodze powrotnej Marlow spędził wiele godzin w kajucie Kurtza. Utalentowany agent wciąż mówił o nadchodzącej śmierci. Marlow dostrzegł zamiany, jakie zaszły na twarzy chorego. Kapitan był świadkiem ostatnich słów Kurtza, które brzmiały: „Zgroza! Zgroza!”. Marynarz nie mógł patrzeć na agonię wybitnego agenta, więc udał się do jadalni, pomieszczenia, w którym świeciła się lampka. Boy dyrektora oznajmił zebranym, iż pan Kurtz zmarł. Marlow tłumaczył swoim kolegom z załogi „Nellie”, iż mimo wszystko Kurtz był dla niego wybitnym człowiekiem, ponieważ miał coś do powiedzenia.
Zmiana, jaka zaszła w rysach twarzy agenta wstrząsnęła Marlowem: „Zdawało mi się, że zdarto z jego twarzy zasłonę. Dostrzegłem kolejno na tym obliczu z kości słoniowej wyraz ponurej pychy, bezlitosnej siły, przeraźliwego strachu, głębokiej i beznadziejnej rozpaczy”. Chory krzyknął: „Zgroza! Zgroza!”. Kapitan udał się do jadalni, gdzie czekał na niego dyrektor i jego ludzie. Człowiek zarządzający Stacją Centralną wręcz promieniał z radości, przez co Marlow nie mógł na niego patrzeć. Nagle do jadalni wszedł boy dyrektora i oznajmił: „Pan Kurtz... on umrzeć”.„Jądro ciemności” - streszczenie szczegółowe
Autor: Karolina Marl�gaBohater spędził z Kurtzem wiele godzin i wysłuchiwał jego monologów. Czasami wydawały się one dziecinne, na przykład, gdy agent żądał, by na stacjach witali go królowie. W pamięci marynarza utkwiły między innymi takie słowa: „Trzeba pokazać, że się ma w sobie coś rzeczywiście przynoszącego zysk, a wówczas spotyka człowieka bezgraniczne uznanie” lub „Oczywiście należy zawsze zwracać uwagę na pobudki... słuszne pobudki... zawsze”. Mijały kolejne dni, a krajobraz za burtą wciąż pozostawał taki sam. Widok ten męczył Kurtza. Pewnego razu poprosił Marlowa, by ten zamknął okiennicę. Gdy ta prośba została spełniona mężczyzna krzyknął w kierunku puszczy: „Och, dobiorę ci się jeszcze do bebechów!”.
Zgodnie z przeczuciem bohatera statek się popsuł. Załoga była zmuszona do dłuższego postoju u brzegu niewielkiej wysepki na rzece. Pewnego ranka Kurtz wręczył Marlowowi pakiet papierów i fotografię i poprosił o ich przechowanie w obawie, iż mogły się dostać w ręce dyrektora.
Stan Kurtza wciąż się pogarszał, lecz bohater nie mógł spędzać z nim zbyt wiele czasu, ponieważ pomagał przy naprawie parowca. „Żyłem w piekielnym rozgardiaszu wśród rdzy, opiłków, nakrętek, sworzni, kluczy naśrubkowych, młotków, wiertarek - rzeczy, których nienawidzę, ponieważ nie umiem sobie z nimi poradzić”, relacjonował Marlow.
Pewnego wieczora bohater przestraszył się, gdy zajrzał do kajuty Kurtza, a ten cichym głosem wyjawił mu, iż czeka na śmierć. Kapitan szeptem odpowiedział, że to „bzdura”, ale nic nie mógł zrobić.
Nad ranem na brzegu zgromadził się tłum tubylców. Marlow ponownie pociągnął za sznur od gwizdawki, aby ich przepłoszyć. Kapitan zdawał sobie sprawę z nieuniknionej śmierci Kurtza, był też przekonany, iż podobny los czekał i jego. W drodze powrotnej Marlow spędził wiele godzin w kajucie Kurtza. Utalentowany agent wciąż mówił o nadchodzącej śmierci. Marlow dostrzegł zamiany, jakie zaszły na twarzy chorego. Kapitan był świadkiem ostatnich słów Kurtza, które brzmiały: „Zgroza! Zgroza!”. Marynarz nie mógł patrzeć na agonię wybitnego agenta, więc udał się do jadalni, pomieszczenia, w którym świeciła się lampka. Boy dyrektora oznajmił zebranym, iż pan Kurtz zmarł. Marlow tłumaczył swoim kolegom z załogi „Nellie”, iż mimo wszystko Kurtz był dla niego wybitnym człowiekiem, ponieważ miał coś do powiedzenia.
Wszyscy „pielgrzymi” wybiegli z jadalni, lecz bohater został i jadł dalej. Kapitan nie chciał wychodzić na pokład, gdzie panował zupełny mrok. Nie myślał o ciele Kurtza, lecz o jego głosie, który na zawsze zamilkł.
Marlow wyjawił swoim słuchaczom, iż niewiele brakowało, a sam zostałby pochowany niedługo po wybitnym agencie. Był zdania, iż przeznaczenie chciało, by „przeżył ten koszmar do końca”. Marynarz głośno zastanawiał się nad istotą ludzkiego żywota: „Śmieszna to rzecz, życie - owe tajemnicze kombinacje bezlitosnej logiki dla błahego celu. Co najwyżej można się spodziewać od życia odrobiny wiedzy o sobie samym - która przychodzi za późno i jest źródłem niewyczerpanych żalów”. Walka ze śmiercią była według niego mało absorbująca, ponieważ człowiek prowadzi ją każdego dnia, nie dostrzegając tego. Wyjawił załodze „Nellie”: „Byłem o włos od owej chwili, kiedy człowiek może się wypowiedzieć po raz ostatni, i przekonałem się z upokorzeniem, że prawdopodobnie nie będę miał nic do powiedzenia”. Właśnie dlatego Kurtz był według niego wybitnym człowiekiem, ponieważ miał coś do powiedzenia. W przesłaniu „Zgroza! Zgroza!” według Marlow była „szczerość i przekonanie, była drgająca nuta buntu w owym szepcie, było przerażające oblicze prawdy ujrzanej w przelocie - osobliwe połączenie żądzy i nienawiści”. Okrzyk ten znamionował zwycięstwo „okupione niezliczonymi kieskami, obrzydliwym przerażeniem, obrzydliwym dosytem”. Dlatego bohater pozostał wierny Kurtzowi do jego śmierci, a nawet po niej, gdy po wielu latach usłyszał ponownie echo jego głosu.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
Szybki test:
Podróż parowcem z Europy do przyszłego miejsca pracy zajęła Marlowowi:a) dwa tygodnie
b) dwa miesiące
c) dziesięć dni
d) trzydzieści dni
Rozwiązanie
Mniej więcej pięćdziesiąt mil przed stacją Kurtza załoga parowca dostrzegła niewielkie obozowisko. Marlow odnalazł w nim podniszczoną książkę:
a) „Biblia dla ubogich”
b) „Zielnik dalekich i obcych lądów”
c) „Badania nad chorobami tropikalnymi”
d) „Badania dotyczące pewnych zagadnień marynarskich”
Rozwiązanie
Malrow rozprawiał o tym, jak wyglądały ziemie brytyjskie za czasów:
a) Karola Wielkiego
b) Cesarstwa Rzymskiego
c) wędrówki ludów
d) starożytnych
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies