Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Jądro ciemności
Marlow powrócił do „miasta grobów”, aby spełnić ostatnią wolę Kurtza, a mianowicie przekazać listy jego Narzeczonej. Po drodze do mieszkania kobiety bohater ujrzał widmo wybitnego agenta, który leżąc na noszach rozprawiał o kości słoniowej. Marynarz starał się nie zwracać na to uwagi, lecz gdy wcisnął dzwonek do kamienicy usłyszał ponownie słowa: „Zgroza! Zgroza!”. Pomimo upływu ponad roku od śmierci Kurtza, Narzeczona wciąż go opłakiwała. Kochała go całym sercem i nie mogła pogodzić się z jego odejściem. Marlow zorientował się, iż w mieszkaniu było mroczno, a z każdą chwilą robił się coraz ciemniej. Gdy Narzeczona zapytała o ostatnie słowa Kurtza, bohater skłamał, że tuż przed śmiercią jej ukochany wypowiedział jej imię. Nie mógł powiedzieć jak było naprawdę, ponieważ obawiał się, iż w pokoju zrobi się „beznadziejnie ciemno”. Marlow skończył swoją opowieść. Chwilę po tym dyrektor, czyli kapitan „Nellie” oznajmił, iż wkrótce wypłyną w morze.
Marlow ponownie znalazł się w „mieście grobów” i był „podrażniony widokiem ludzi spieszących ulicami, aby zwędzić jeden drugiemu trochę pieniędzy, aby pożerać haniebnie przyrządzone posiłki, łykać niezdrowe piwo, snuć głupie i błahe marzenia”. Bohater był przekonany, iż ich wiedza o życiu była iluzoryczna, ponieważ nie przeżyli tego, co on. Ich zachowanie drażniło Marlowa, a czasami nawet bawiło. Marynarz nie czuł się wtedy dobrze i nawet wysiłki ciotki nie pomagały jego zdrowiu. Potrzebował pokrzepienia, lecz nie znał nikogo, kto mógłby mu je zapewnić. Dowiedział się, iż matka Kurtza, pielęgnowana przez jego Narzeczoną zmarła niedawno. Pewnego dnia jakiś starszy mężczyzna, przedstawiciel towarzystwa, wypytywał bohatera, czy posiada jakąś wiedzę o „pewnych dokumentach”. Nie było to dla niego zaskoczenie, ponieważ wcześniej o to samo pytał dyrektor. Marlow obydwu udzielił negatywnej odpowiedzi. Starszy mężczyzna argumentował, iż dokumenty te są własnością spółki handlowej, po czym dodał, że byłoby wielką startą, gdyby zapiski tak wybitnej postaci nie ujrzały światła dziennego. Bohater nie miał siły już tego słuchać i wręczył mężczyźnie referat o Tępieniu dzikich obyczajów, oderwawszy przedtem postscriptum. Marynarz oznajmił, iż reszta papierów to prywatne listy. Niepocieszony mężczyzna zagroził bohaterowi postępowaniem karnym i wyszedł.
W dwa dni później pojawił się rzekomy kuzyn Kurtza, który wypytywał Marlowa o wszelkie szczegóły dotyczące ostatnich dni życia agenta. Gość wyjawił, iż jego domniemany krewniak był wybitnym muzykiem. Marynarz nie wątpił w te słowa, ponieważ sam nie znał właściwego zawodu Kurtza. Z pełnym przekonaniem mógł natomiast stwierdzić, że łowca kości słoniowej był „uniwersalnym geniuszem”. Bohater przekazał mężczyźnie prywatne listy do rodziny oraz nic nieznaczące dokumenty. Kolejnym gościem Marlowa był dziennikarz, kolega po fachu Kurtza. Mężczyzna wyjawił marynarzowi, iż ich wspólny znajomy miał zadatki na wspaniałego polityka: „Była w nim wiara - rozumie pan? - była w nim wiara. Potrafił wmówić w siebie wszystko - wszystko. Byłby został wspaniałym przywódcą skrajnej partii”. Dziennikarz dodał, że mogłaby być to jakakolwiek partia, ponieważ Kurtz był „człowiekiem krańcowym”, Marlow zgodził się z tym zdaniem. Mężczyzna zapytał o powód wyjazdu ich wspólnego znajomego do Afryki. Marynarz opowiedział mu o referacie, po czym oddał mu go zapewniając, iż ma pozwolenie zmarłego na jego publikację. „Jądro ciemności” - streszczenie szczegółowe
Marlow powrócił do „miasta grobów”, aby spełnić ostatnią wolę Kurtza, a mianowicie przekazać listy jego Narzeczonej. Po drodze do mieszkania kobiety bohater ujrzał widmo wybitnego agenta, który leżąc na noszach rozprawiał o kości słoniowej. Marynarz starał się nie zwracać na to uwagi, lecz gdy wcisnął dzwonek do kamienicy usłyszał ponownie słowa: „Zgroza! Zgroza!”. Pomimo upływu ponad roku od śmierci Kurtza, Narzeczona wciąż go opłakiwała. Kochała go całym sercem i nie mogła pogodzić się z jego odejściem. Marlow zorientował się, iż w mieszkaniu było mroczno, a z każdą chwilą robił się coraz ciemniej. Gdy Narzeczona zapytała o ostatnie słowa Kurtza, bohater skłamał, że tuż przed śmiercią jej ukochany wypowiedział jej imię. Nie mógł powiedzieć jak było naprawdę, ponieważ obawiał się, iż w pokoju zrobi się „beznadziejnie ciemno”. Marlow skończył swoją opowieść. Chwilę po tym dyrektor, czyli kapitan „Nellie” oznajmił, iż wkrótce wypłyną w morze.
Marlow ponownie znalazł się w „mieście grobów” i był „podrażniony widokiem ludzi spieszących ulicami, aby zwędzić jeden drugiemu trochę pieniędzy, aby pożerać haniebnie przyrządzone posiłki, łykać niezdrowe piwo, snuć głupie i błahe marzenia”. Bohater był przekonany, iż ich wiedza o życiu była iluzoryczna, ponieważ nie przeżyli tego, co on. Ich zachowanie drażniło Marlowa, a czasami nawet bawiło. Marynarz nie czuł się wtedy dobrze i nawet wysiłki ciotki nie pomagały jego zdrowiu. Potrzebował pokrzepienia, lecz nie znał nikogo, kto mógłby mu je zapewnić. Dowiedział się, iż matka Kurtza, pielęgnowana przez jego Narzeczoną zmarła niedawno. Pewnego dnia jakiś starszy mężczyzna, przedstawiciel towarzystwa, wypytywał bohatera, czy posiada jakąś wiedzę o „pewnych dokumentach”. Nie było to dla niego zaskoczenie, ponieważ wcześniej o to samo pytał dyrektor. Marlow obydwu udzielił negatywnej odpowiedzi. Starszy mężczyzna argumentował, iż dokumenty te są własnością spółki handlowej, po czym dodał, że byłoby wielką startą, gdyby zapiski tak wybitnej postaci nie ujrzały światła dziennego. Bohater nie miał siły już tego słuchać i wręczył mężczyźnie referat o Tępieniu dzikich obyczajów, oderwawszy przedtem postscriptum. Marynarz oznajmił, iż reszta papierów to prywatne listy. Niepocieszony mężczyzna zagroził bohaterowi postępowaniem karnym i wyszedł.
Wreszcie Marlowowi została cienka paczka listów i zdjęcie Narzeczonej Kurtza. Kobieta wydawała się bohaterowi piękna. Postanowił, że uda się do niej, aby osobiście przekazać jej korespondencję i fotografię.
Po drodze do ukochanej agenta bohater przeżył coś niesamowitego. Na jednej z ulic miasta ujrzał Kurtza leżącego na noszach: „Była to chwila tryumfu dziczy, jej gwałtowne, mściwe najście, które - tak mi się zdawało - musiałem sam odeprzeć dla zbawienia czyjejś duszy”. Wszelkie wspomnienia z puszczy powróciły do Marlowa z podwojoną siłą. Wydawało mu się, iż ponownie słyszy słowa, które niegdyś wypowiedział Kurtz: „Ten transport kości należy w gruncie rzeczy do mnie. Towarzystwo za niego nie zapłaciło. Zebrałem ją sam, narażając się na ogromne ryzyko. Obawiam się jednak, że będą się tego domagali jako swojej własności. Hm. To jest trudna sprawa. Jak pan myśli, co mam robić, upierać się przy swoim? Co? Ja chcę tylko sprawiedliwości...”. Marynarz wcisnął dzwonek u drzwi kamienicy i czekał, aż zostanie wpuszczony ośrodka. Kurtz nie spuszczał go z oczu. Bohaterowi wydawało się, że słyszał, jak tamten wykrzykuje szeptem: „Zgroza! Zgroza!”.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
Szybki test:
Gdy Narzeczona zapytała o ostatnie chwile Kurtza, bohater skłamał, że tuż przed śmiercią:a) ukochany pragnął być przy niej
b) ukochany kazał zwrócić jej listy
c) ukochany opowiadał o niej
d) ukochany wypowiedział jej imię
Rozwiązanie
Wielka siła Kurtza spoczywała w:
a) głosie
b) znajomości tubylczych zwyczajów
c) doświadczeniu
d) wierze
Rozwiązanie
U mężczyzny odpowiedzialnego za wyrób cegieł Marlow zauważył:
a) szkic olejny autorstwa Kurtza
b) zdjęcie Kurtza
c) rzeźbę wykonana przez Kurtza
d) telegraf wykonany przez Kurtza
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies