Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Jądro ciemności
Spod ręki Conrada regularnie, niemal co roku, wychodziła kolejna powieść. W swojej twórczości opisywał głównie marynarskie przygody oraz problemy związane z moralnością i ludzką naturą. Do 1907 roku poruszał w swoich dziełach tematykę chciwości i eksploatacji przez państwa Europy Zachodniej terenów Afryki i Ameryki Południowej (Jądro ciemności, Lord Jim, Nostromo). Wydawnictwo, dla którego pracował często popędzało go, ponieważ nie dotrzymywał terminów. W roku 1910 amerykański prawnik John Quinn nabył wszystkie rękopisy Conrada i stał się jego pracodawcą.
Artysta kontynuował pisanie powieści podróżniczych, lecz zaczął poruszać w nich tematy polityczne: dzieło Tajny agent opowiada o grupce anarchistów, którzy planują wysadzić w powietrze Obserwatorium Greenwich; W oczach Zachodu to osadzona w dziewiętnastowiecznej, carskiej Rosji historia nieudanego zamachu na przedstawiciela władzy. Wielkim sukcesem okazała się Gra losu z 1913 roku, powieść zbliżona do Jądra ciemności, gdzie Conrad ukazał procesy, jakie zachodzą w psychice uczciwego człowieka, w obliczu otaczającej go z wszystkich stron zgrozy. Artysta napisał trzy autobiografie, kolejno w latach 1906, 1912 i 1921.
W Murzynie z załogi “Narcyza” Conrad w jednym zdaniu określił najlepiej swój styl: „(…) moim zadaniem jest, poprzez moc słowa pisanego, sprawić abyś usłyszał, sprawić abyś poczuł, sprawić abyś zobaczył” W swoim rzemiośle w budowaniu literackich obrazów posługiwał się techniką impresjonistyczną.
Ponieważ angielski był jego trzecim poznanym językiem, nieuniknione było zatem, że spoglądał przez pryzmat francuskiego i polskiego, co czyniło jego styl wyjątkowym. „Daj mi właściwe słowo i odpowiedni akcent, a poruszę świat”, mawiał pisarz. Ta specyficzność przysparzała autorowi uznanie w oczach ówczesnych krytyków, jednak egzotyczny styl, skomplikowana narracja oraz pesymistyczna wymowa często zniechęcały samych czytelników.
Według niego „Sztuka to wielkie ucho i wielkie oko świata: słyszy i widzi - i ma zawstydzić, drażnić, budzić sumienie”. Niemal wszystkie jego dzieła poruszają temat moralności jednostki lub zbiorowości ludzkiej. Są one przesiąknięte aktami tchórzostwa, okrucieństwa, strachu, niezrozumienia, zachłanności. Dzieje się tak, ponieważ dla Conrada „literatura jest historią ludzką”.
Każda powieść oparta jest na autentycznych przeżyciach i podróżach pisarza. Jak zauważa Zdzisław Najder, wybitny historyk literatury oraz światowej sławy autorytet w kwestii twórczości Josepha Conrada: „W jego książkach znajdujemy sceny osadzone w niemal wszystkich zakątkach Europy: od ruder, pałaców i pokrytych śniegiem ulic Sankt Petersburga po poszarpane wybrzeże Costa Brava; od kanałów Amsterdamu aż po zatokę neapolitańską. Cytadela warszawska, eleganckie wille i pięknie utrzymane bulwary Genewy, granitowe domy wiosek bretońskich, parkowe łąki hrabstwa Kent, marmurowe pałace Genui, zdobne tarasami budynki i zaciszne zaułki zachodniego Londynu, niekończące się rzędy nędznych kamieniczek londyńskiej dzielnicy Lambeth, półwyspy i zatoczki morskiego wybrzeża koło Tulonu, rozległe zielone połacie przy ujściu Tamizy, pozłacane budowle Brukseli i renesansowy Wielki Rynek Krakowa”.Biografia Josepha Conrada
Spod ręki Conrada regularnie, niemal co roku, wychodziła kolejna powieść. W swojej twórczości opisywał głównie marynarskie przygody oraz problemy związane z moralnością i ludzką naturą. Do 1907 roku poruszał w swoich dziełach tematykę chciwości i eksploatacji przez państwa Europy Zachodniej terenów Afryki i Ameryki Południowej (Jądro ciemności, Lord Jim, Nostromo). Wydawnictwo, dla którego pracował często popędzało go, ponieważ nie dotrzymywał terminów. W roku 1910 amerykański prawnik John Quinn nabył wszystkie rękopisy Conrada i stał się jego pracodawcą.
Artysta kontynuował pisanie powieści podróżniczych, lecz zaczął poruszać w nich tematy polityczne: dzieło Tajny agent opowiada o grupce anarchistów, którzy planują wysadzić w powietrze Obserwatorium Greenwich; W oczach Zachodu to osadzona w dziewiętnastowiecznej, carskiej Rosji historia nieudanego zamachu na przedstawiciela władzy. Wielkim sukcesem okazała się Gra losu z 1913 roku, powieść zbliżona do Jądra ciemności, gdzie Conrad ukazał procesy, jakie zachodzą w psychice uczciwego człowieka, w obliczu otaczającej go z wszystkich stron zgrozy. Artysta napisał trzy autobiografie, kolejno w latach 1906, 1912 i 1921.
W Murzynie z załogi “Narcyza” Conrad w jednym zdaniu określił najlepiej swój styl: „(…) moim zadaniem jest, poprzez moc słowa pisanego, sprawić abyś usłyszał, sprawić abyś poczuł, sprawić abyś zobaczył” W swoim rzemiośle w budowaniu literackich obrazów posługiwał się techniką impresjonistyczną.
Ponieważ angielski był jego trzecim poznanym językiem, nieuniknione było zatem, że spoglądał przez pryzmat francuskiego i polskiego, co czyniło jego styl wyjątkowym. „Daj mi właściwe słowo i odpowiedni akcent, a poruszę świat”, mawiał pisarz. Ta specyficzność przysparzała autorowi uznanie w oczach ówczesnych krytyków, jednak egzotyczny styl, skomplikowana narracja oraz pesymistyczna wymowa często zniechęcały samych czytelników.
Według niego „Sztuka to wielkie ucho i wielkie oko świata: słyszy i widzi - i ma zawstydzić, drażnić, budzić sumienie”. Niemal wszystkie jego dzieła poruszają temat moralności jednostki lub zbiorowości ludzkiej. Są one przesiąknięte aktami tchórzostwa, okrucieństwa, strachu, niezrozumienia, zachłanności. Dzieje się tak, ponieważ dla Conrada „literatura jest historią ludzką”.
Jednym z ulubionych autorów Conrada był Bolesław Prus, którego dwie nowele Pleśń świata oraz Cienie wywarły wielki wpływ na jego twórczość. Największy przejaw „polskości” w twórczości pisarza „rozpoznajemy w powtarzaniu się motywów wierności i zdrady oraz moralnej odpowiedzialności za wspólnotę, do której się należy. Także w swobodnym, jakby oczywistym nawiązywaniu do tradycji etosu rycerskiego, którą przesiąknięta była polska literatura szlachecka”, uważa Zdzisław Najder.
Pisarz zmarł na zawał serca 3 sierpnia 1924 roku, w wieku niespełna sześćdziesięciu siedmiu lat. Został pochowany na cmentarzy w Canterbury pod nazwiskiem Korzeniowski. Niedługo przed śmiercią prosił o pochówek w rytuale rzymsko-katolickim. Był to zwrot ku wierze, w której został wychowany, a którą odrzucił na rzecz ateizmu.
strona: 1 2 3
Szybki test:
Przyszły pisarz został sierotą w wieku:a) dwunastu lat
b) dziesięciu lat
c) sześciu lat
d) ośmiu lat
Rozwiązanie
W roku 1874 wuj Tadeusz zezwolił siedemnastolatkowi na podróż do:
a) Kairu
b) Marsylii
c) Wenecji
d) Monako
Rozwiązanie
Pisarz został pochowany pod nazwiskiem Korzeniowski na cmentarzu:
a) w Londynie
b) w Krakowie
c) w Canterbury
d) w Warszawie
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies