Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nie-Boska komedia
Syn usłuchał ojca – nie wrócił do ojczyzny i nie wziął udziału w powstaniu. Nade wszystko szanował rodziciela, nie miał dość odwagi, by całkowicie zerwać z nim kontakty, a zapewne tak by się stało, gdyby nie wypełnił rozkazu. Prawdopodobnie generał Krasiński, zniechęcając syna do wzięcia udziału w przewrocie, i przedstawiając mu jego przyczyny i przebieg zbyt karykaturalnie, usiłował usprawiedliwić się przed sobą i Zygmuntem właśnie. Sam inaczej rozumiał sens powstania, jako człowiek schlebiający monarsze (Mikołaj I), nie mógł nagle obrócić się przeciwko niemu.
Wrócił z Petersburga, a jego zadaniem było szacowanie popowstaniowych szkód. Gdy rozruchy ucichły, we wrześniu 1832 roku, zezwolił jedynakowi na powrót do kraju. Tym razem zamierzał przedstawić go cesarzowi, by zapewnić mu protekcję na drodze kariery. Zygmunt, mimo że był posłusznym dzieckiem, takiego faktu nie zechciał już tolerować. Poprosił monarchę o pozwolenie opuszczenia kraju. Jako powód podał chorobę oczu i konieczność jej leczenia. Cierpiał poeta nie tylko przez zaburzenia wzroku, dręczył go ból psychiczny z powodu wewnętrznego rozdarcia. Załamała się jego wiara w Polskę z rycerskimi tradycjami i rodzinami możnych. Zamiast tego świetlanego obrazu pojawił się wizerunek porozbiorowego kraju omotanego kapitalistycznym postępem, spętanego konfliktami społecznymi. Pogodzenie wyobrażeń z rzeczywistością było trudne, a możliwe jedynie na gruncie fantazji, którą należało „przenieść” na papier.
Powstawały wówczas kolejno: „Agaj – Han” (powieść historyczna wydana w 1833 roku we Wrocławiu, pod pseudonimem A.K.), „Nie – Boska komedia” (dramat wydany „bezimiennie” w 1835 roku w Paryżu „Irydion” (dramat osadzony w realiach antycznego Rzymu, główny bohater – Irydion to grecki patriota walczący z rzymską tyranią, utwór wydano w 1836 roku w Paryżu). Część dzieł publikował Krasiński anonimowo lub kryjąc się pod pseudonimem Spirydion Prawdzicki. Nie mógł ujawniać własnego nazwiska, najpewniej bał się konsekwencji – gniewu ojca, i o ojca – poddanego przecież cesarzowi Rosji - nie śmiał narażać go na przypuszczalne represje. Pisząc, wyrażał swoje poglądy, snuł refleksje dotyczące historii, życia, filozofii i przemian społecznych. Łączył ze sobą te dziedziny, w ten sposób tworzył prywatną historiozofię.
Podróżował po Europie, nie jako emigrant, ale jako hrabia, młodzieniec, którego stać na pobieranie nauk w obcych miastach, poznawanie nowych miejsc, choć niejednokrotnie pobyt w nich wiązał się też z leczeniem zaburzeń wzroku (na przykład w Wiedniu, gdzie medycy zalecili mu przebywanie w całkowicie zaciemnionym pokoju). Borykał się Krasiński również z nadwątlonym systemem nerwowym i zagrożeniem dziedziczną gruźlicą.Biografia Zygmunta Krasińskiego - „poety ruin”
Autor: Ewa PetniakSyn usłuchał ojca – nie wrócił do ojczyzny i nie wziął udziału w powstaniu. Nade wszystko szanował rodziciela, nie miał dość odwagi, by całkowicie zerwać z nim kontakty, a zapewne tak by się stało, gdyby nie wypełnił rozkazu. Prawdopodobnie generał Krasiński, zniechęcając syna do wzięcia udziału w przewrocie, i przedstawiając mu jego przyczyny i przebieg zbyt karykaturalnie, usiłował usprawiedliwić się przed sobą i Zygmuntem właśnie. Sam inaczej rozumiał sens powstania, jako człowiek schlebiający monarsze (Mikołaj I), nie mógł nagle obrócić się przeciwko niemu.
Wrócił z Petersburga, a jego zadaniem było szacowanie popowstaniowych szkód. Gdy rozruchy ucichły, we wrześniu 1832 roku, zezwolił jedynakowi na powrót do kraju. Tym razem zamierzał przedstawić go cesarzowi, by zapewnić mu protekcję na drodze kariery. Zygmunt, mimo że był posłusznym dzieckiem, takiego faktu nie zechciał już tolerować. Poprosił monarchę o pozwolenie opuszczenia kraju. Jako powód podał chorobę oczu i konieczność jej leczenia. Cierpiał poeta nie tylko przez zaburzenia wzroku, dręczył go ból psychiczny z powodu wewnętrznego rozdarcia. Załamała się jego wiara w Polskę z rycerskimi tradycjami i rodzinami możnych. Zamiast tego świetlanego obrazu pojawił się wizerunek porozbiorowego kraju omotanego kapitalistycznym postępem, spętanego konfliktami społecznymi. Pogodzenie wyobrażeń z rzeczywistością było trudne, a możliwe jedynie na gruncie fantazji, którą należało „przenieść” na papier.
Powstawały wówczas kolejno: „Agaj – Han” (powieść historyczna wydana w 1833 roku we Wrocławiu, pod pseudonimem A.K.), „Nie – Boska komedia” (dramat wydany „bezimiennie” w 1835 roku w Paryżu „Irydion” (dramat osadzony w realiach antycznego Rzymu, główny bohater – Irydion to grecki patriota walczący z rzymską tyranią, utwór wydano w 1836 roku w Paryżu). Część dzieł publikował Krasiński anonimowo lub kryjąc się pod pseudonimem Spirydion Prawdzicki. Nie mógł ujawniać własnego nazwiska, najpewniej bał się konsekwencji – gniewu ojca, i o ojca – poddanego przecież cesarzowi Rosji - nie śmiał narażać go na przypuszczalne represje. Pisząc, wyrażał swoje poglądy, snuł refleksje dotyczące historii, życia, filozofii i przemian społecznych. Łączył ze sobą te dziedziny, w ten sposób tworzył prywatną historiozofię.
Zwiedzał Rzym, Neapol, Wenecję, Florencję. Spotkał wiele osobistości, między innymi: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida. Przyjaźnił się z nimi. Słowacki nazywał przyjaciela „poetą ruin” (we Wstępie do „Balladyny”) – piewcą, czcicielem zamierających wartości i upadającego świata, który ukazując zgliszcza mijających epok, wciąż nawiązuje do tradycji i oddaje jej hołd - tworzy własną legendę przemian.
W Rzymie, w 1834 roku Zygmunt Krasiński nawiązał romans z Joanną Bobrową, ale cztery lata później (w 1838) znajomość z nakazu ojca zerwał. Niebawem, w grudniu 1838 roku zakochał się w mężatce - Delfinie Potockiej. Była to miłość odwzajemniona i pełna pasji. Delfinie zwierzał się ze wszystkich myśli, pisał do niej mnóstwo listów, poświęcał jej dzieła („Przedświt”). Ojciec zmusił Zygmunta do małżeństwa z Elizą Branicką (1843) – szlachcianką, ale zakochany hrabia nadal spotykał się z kochanką. Wpadł nawet na szaleńczy pomysł: zdecydował, że wakacje 1846 roku spędzą we trójkę we Włoszech. Towarzyszyły wówczas Krasińskiemu żona i kochanka. Eliza była w ciąży z drugim dzieckiem poety. Gdy urodziła syna, Delfina odeszła od ukochanego, nadal jednak pozostawali w serdecznej przyjaźni. Krasiński docenił prawowitą małżonkę po ochłodzeniu stosunków z Delfiną. Zauważył wtedy jej wyrozumiałość i miłość do niego. Eliza urodziła mu czwórkę dzieci: dwóch synów – Władysława Wincentego, Zygmunta Jerzego i dwie córki - Marię Beatrycze i Elizę.
strona: 1 2 3 4
Szybki test:
Muzeum Romantyzmu znajduje się w:a) Nowogródku
b) Zakopanem
c) Opinogórze
d) Warszawie
Rozwiązanie
„Poetą ruin” nazwał Krasińskiego:
a) Słowacki
b) Chopin
c) Mickiewicz
d) Norwid
Rozwiązanie
Krasiński przyszedł na świat 19 lutego 1812 roku w:
a) Rzymie
b) Paryżu
c) Warszawie
d) Petersburgu
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies