Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nie-Boska komedia
Zygmunt Krasiński zaczął pisać bardzo wcześnie, bo już jako czternastolatek. Zafascynowany twórczością Waltera Scotta, tworzył powieści historyczne, a zadebiutował jedną z nich („Grób rodziny Reichstalów”) w 1828 roku. Tamten moment można przyjąć jako początek właściwego pisarstwa. Dalej dzieła układają się w następującym porządku chronologicznym:
1828 – „Grób rodziny Reichstalów. Powieść oryginalna z dziejów wojny trzydziestoletniej”; - DEBIUT
1828 – powstaje „Władysław Herman i dwór jego. Powieść historyczna z dziejów narodowych XI wieku”, druk w 1830 roku;
1830 – „Mściwy karzeł i Masław, książę mazowiecki. Powieść narodowa”, „Teodoro, król borów. Powieść korsykańska”, „Zamek Wilczki”;
1831 – powstaje „Gastołd” (druk w 1833 roku), „Agaj – Han” (druk w 1834 roku) – powieść historyczna, w której poeta wyraża zachwyt nad „dziką urodą świata”, orientalizmem, widoczne jest tu również studium charakteru bohaterów;
1830 – 1832 Genewa – cykl utworów i artykułów w języku francuskim;
1833 – powstaje dramat metafizyczno – społeczny prozą „Nie – Boska komedia” (Krasiński ma wówczas 21 lat), wydany w Paryżu w 1835 roku; uzupełnienia pisarza do „Nie – Boskiej”, pisane znacznie później (w latach 1838 – 1852) wydano po śmierci autora w 1860 roku, w formie jednego zbioru zatytułowanego „Niedokończony poemat”;
1832 – 1836 – praca nad „Irydionem” – dramatem „przyobleczonym” w kostium legendarnego Rzymu, „Irydiona” wydano w Paryżu w 1836 roku;
1837 – powstają utwory prozą: „Noc letnia” i „Pokusa”, wydane w 1841 roku;
1839 – 1840 – cykl utworów wierszem: „Syn cieniów”, „Sen Cezary”, „Legenda” (druk w 1840 roku), „Trzy myśli po śp. Henryku Libgenzie” – koncepcja mesjanizmu;
1841 – 1843 – powstaje poemat „Przedświt” będący swoistym hołdem złożonym ukochanej przyjaciółce – Delfinie Potockiej (druk w 1843 roku);Twórczość Zygmunta Krasińskiego
Autor: Ewa PetniakZygmunt Krasiński zaczął pisać bardzo wcześnie, bo już jako czternastolatek. Zafascynowany twórczością Waltera Scotta, tworzył powieści historyczne, a zadebiutował jedną z nich („Grób rodziny Reichstalów”) w 1828 roku. Tamten moment można przyjąć jako początek właściwego pisarstwa. Dalej dzieła układają się w następującym porządku chronologicznym:
1828 – „Grób rodziny Reichstalów. Powieść oryginalna z dziejów wojny trzydziestoletniej”; - DEBIUT
1828 – powstaje „Władysław Herman i dwór jego. Powieść historyczna z dziejów narodowych XI wieku”, druk w 1830 roku;
1830 – „Mściwy karzeł i Masław, książę mazowiecki. Powieść narodowa”, „Teodoro, król borów. Powieść korsykańska”, „Zamek Wilczki”;
1831 – powstaje „Gastołd” (druk w 1833 roku), „Agaj – Han” (druk w 1834 roku) – powieść historyczna, w której poeta wyraża zachwyt nad „dziką urodą świata”, orientalizmem, widoczne jest tu również studium charakteru bohaterów;
1830 – 1832 Genewa – cykl utworów i artykułów w języku francuskim;
1833 – powstaje dramat metafizyczno – społeczny prozą „Nie – Boska komedia” (Krasiński ma wówczas 21 lat), wydany w Paryżu w 1835 roku; uzupełnienia pisarza do „Nie – Boskiej”, pisane znacznie później (w latach 1838 – 1852) wydano po śmierci autora w 1860 roku, w formie jednego zbioru zatytułowanego „Niedokończony poemat”;
1832 – 1836 – praca nad „Irydionem” – dramatem „przyobleczonym” w kostium legendarnego Rzymu, „Irydiona” wydano w Paryżu w 1836 roku;
1837 – powstają utwory prozą: „Noc letnia” i „Pokusa”, wydane w 1841 roku;
1839 – 1840 – cykl utworów wierszem: „Syn cieniów”, „Sen Cezary”, „Legenda” (druk w 1840 roku), „Trzy myśli po śp. Henryku Libgenzie” – koncepcja mesjanizmu;
1841 – 42 – traktaty filozoficzne: „O stanowisku Polski z Bożych i ludzkich względów” (druk 1903 i 1912);
1845 – 1848 – „Psalmy przyszłości” zawierające społeczno – polityczne poglądy poety: „Psalm nadziei”, „Psalm wiary” i „Psalm miłości”;
1852 – liryk „Do Elizy”; wiersz adresowany do małżonki.
Twórczość Krasińskiego to ponadto setki listów pisanych do ojca, ukochanej Delfiny i przyjaciół, między innymi: Augusta Cieszkowskiego, gdzie zarysowuje się portret intelektualny poety, do Henryka Reeve’a, do Konstantego Gaszyńskiego, do Jerzego Lubomirskiego, do Adama Sołtana, Stanisława Małachowskiego, do rodziny Koźmianów.
Krasiński był propagatorem idei, zwłaszcza idei historii, w formie listów mógł ją wyrazić dosadniej, wyraźniej i swobodniej. Cierpiąc z powodu zakazów i nakazów ojca, tracił częściowo zmysł pisarski, słabła jego siła natchnienia, listy były więc ratunkiem przed całkowitym zaprzepaszczeniem myślowych ideologii, ochroną przed wycofaniem się w skorupę tłamszonej osobowości.
Pisma (listy) stały się nade wszystko dowodem poglądów poety, ujawniały jego faktyczne refleksje i uczucia. Wydawano je już po śmierci autora, w wielu tomach, przykłady:
1882 – 1887 – „Listy”, tomy I – III;
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies