Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Nie-Boska komedia
Autor genialnie wykorzystał własną wyobraźnię. Ciekawie nakreślił postać Dziewicy – Mężowi jawi się ona jako piękność, natomiast Marii jako upiór:
„Żona: Najświętsza Panno, ratuj mnie! – to widmo blade jak umarły – oczy zgasłe i głos jak skrzypienie woza, na którym trup leży.
Mąż: Twe czoło jasne, twój włos kwieciem przetykany, o luba.
Żona: Całun w szmatach opada jej z ramion.
Mąż: Światło leje się naokoło ciebie – głos twój raz jeszcze – niechaj zaginę potem.”
To „podwójne widzenie” jednej osoby oraz innych bohaterów fantastycznych: duchy, Anioł Stróż stwarza trudności inscenizacyjne, które jednak można rozwiązać, wykorzystując rekwizyty teatralne: maskę, kostium lub odpowiednio operując światłem, nie bez znaczenia jest także charakteryzacja. Niemniej „spektakl” Krasińskiego zamierzony był raczej jako sztuka literacka, odwołująca się do wyobraźni i fantazji odbiorcy.
Sceny „Nie – Boskiej komedii” są ze sobą luźno powiązane - brak związku przyczynowo – skutkowego, choć ogółem tworzą pewien krąg tematyczny. Odbiorca potrafi go zinterpretować. Miejsca akcji są zmienne: zamek hrabiego, obóz rewolucjonistów, katedra w zamku Świętej Trójcy. Scena zakończenia jest niemalże autonomiczna, nie łączy się ze scenami poprzednimi i właściwie z niczego nie wynika. Pomiędzy niektórymi epizodami upływa po kilka, kilkanaście lat – ślub młodej pary, chrzest potomka, Orcio jak dziecko i dojrzewający chłopiec.
Dwie sceny rozgrywają się jednocześnie: chrzest Orcia i powrót Męża, po wyzbyciu się złudzeń o Dziewicy. Takie zaburzenie chronologii charakterystyczne jest zwłaszcza dla gatunków epickich. Nie ma w „Nie – Boskiej komedii” wyraziście zarysowanych działań bohaterów, które decydująco posuwają akcję naprzód - na przykład podczas spotkania przywódców (Hrabia kontra Pankracy) w formie polemiki przybliżone są ich filozoficzno – polityczne poglądy. Tego typu dysputy występują głównie w prozie powieściowej (epika). Wszędzie zaznacza się obecność narratora (kreatora). Poszczególne części poprzedza on wstępem, angażuje się emocjonalnie w wypowiedzi własne i bohaterów. Narrator występuje zwykle w prozie fabularnej. Powyższe argumenty pozwalają stwierdzić, że „Nie – Boska komedia” (jako dramat romantyczny) jest dziełem synkretycznym – posiada cechy gatunków epickich (powieść).
Wacław Kubacki – badacz romantycznego dramatu napisał: „Częsta zmiana miejsca w teatrze romantycznym to właściwość akcji zewnętrznej, czyli cecha charakterystyczna epopei. To – co nazywa się potocznie romantycznym mieszaniem gatunków w teatrze, jest w gruncie rzeczy epizacją dramatu, czyli rozszerzaniem poetyki rodzaju epickiego na rodzaj dramatyczny.” Interesująca jest również wypowiedź Marii Janion „W twórczości Krasińskiego (...) często dominuje stanowisko narratora utożsamianego z podmiotem autorskim i traktującego świat przedstawiony jako swój twór. W „Nie – Boskiej komedii” podkreśla on swój dystans wobec świata poetyckiej fikcji, choć nieraz przybiera i pozę barda minionej świetności. (...) Postawę narratora cechuje oscylacja między dystansem a uczuciowym zaangażowaniem.” „Nie – Boska komedia” jako dramat romantyczny
Autor: Ewa PetniakAutor genialnie wykorzystał własną wyobraźnię. Ciekawie nakreślił postać Dziewicy – Mężowi jawi się ona jako piękność, natomiast Marii jako upiór:
„Żona: Najświętsza Panno, ratuj mnie! – to widmo blade jak umarły – oczy zgasłe i głos jak skrzypienie woza, na którym trup leży.
Mąż: Twe czoło jasne, twój włos kwieciem przetykany, o luba.
Żona: Całun w szmatach opada jej z ramion.
Mąż: Światło leje się naokoło ciebie – głos twój raz jeszcze – niechaj zaginę potem.”
To „podwójne widzenie” jednej osoby oraz innych bohaterów fantastycznych: duchy, Anioł Stróż stwarza trudności inscenizacyjne, które jednak można rozwiązać, wykorzystując rekwizyty teatralne: maskę, kostium lub odpowiednio operując światłem, nie bez znaczenia jest także charakteryzacja. Niemniej „spektakl” Krasińskiego zamierzony był raczej jako sztuka literacka, odwołująca się do wyobraźni i fantazji odbiorcy.
Sceny „Nie – Boskiej komedii” są ze sobą luźno powiązane - brak związku przyczynowo – skutkowego, choć ogółem tworzą pewien krąg tematyczny. Odbiorca potrafi go zinterpretować. Miejsca akcji są zmienne: zamek hrabiego, obóz rewolucjonistów, katedra w zamku Świętej Trójcy. Scena zakończenia jest niemalże autonomiczna, nie łączy się ze scenami poprzednimi i właściwie z niczego nie wynika. Pomiędzy niektórymi epizodami upływa po kilka, kilkanaście lat – ślub młodej pary, chrzest potomka, Orcio jak dziecko i dojrzewający chłopiec.
Dwie sceny rozgrywają się jednocześnie: chrzest Orcia i powrót Męża, po wyzbyciu się złudzeń o Dziewicy. Takie zaburzenie chronologii charakterystyczne jest zwłaszcza dla gatunków epickich. Nie ma w „Nie – Boskiej komedii” wyraziście zarysowanych działań bohaterów, które decydująco posuwają akcję naprzód - na przykład podczas spotkania przywódców (Hrabia kontra Pankracy) w formie polemiki przybliżone są ich filozoficzno – polityczne poglądy. Tego typu dysputy występują głównie w prozie powieściowej (epika). Wszędzie zaznacza się obecność narratora (kreatora). Poszczególne części poprzedza on wstępem, angażuje się emocjonalnie w wypowiedzi własne i bohaterów. Narrator występuje zwykle w prozie fabularnej. Powyższe argumenty pozwalają stwierdzić, że „Nie – Boska komedia” (jako dramat romantyczny) jest dziełem synkretycznym – posiada cechy gatunków epickich (powieść).
Na bohaterów oddziałują siły nadprzyrodzone, w pewien sposób warunkując ich losy (tragizm). Zmagania o duszę bohatera wiedzie Anioł Stróż i Złe Duchy. Są to postaci ze sfery wyobrażeń chrześcijańskich, a tradycja walk pomiędzy siłami dobra i zła sięga czasów średniowiecza i wywodzi się z utworów zwanych moralitetami (utwory dramatyczne, misteria, występowały w nich moce toczące spór o duszę bohatera). Do nich wielokroć nawiązywali romantycy. Na tej płaszczyźnie uwidacznia się wspólnota świata fantastycznego i rzeczywistego.
strona: 1 2 3
Szybki test:
Konflikt poety zdeterminowanego życiem w określonej sytuacji dziejowej autor oparł:a) na doświadczeniach przyjaciela
b) na własnych doświadczeniach
c) na literackich wzorcach
d) na biografii Mickiewicza
Rozwiązanie
Niesceniczność „Nie-Boskiej komedii” powoduje:
a) łatwość w odbiorze tekstu
b) trudności z interpretacją utworu
c) trudnościami adaptacyjne
d) rozbudowanie didaskaliów
Rozwiązanie
„Nie – Boskiej komedii” nie cechuje:
a) kompozycja zamknięta
b) enigmatyczne zakończenie
c) połączenie realizmu i fantastyki
d) łączenie stylów
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies