Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Mistrz i Małgorzata
Poszukiwania idealnego uczucia trwają od wieków - każdy marzy, by być szczęśliwym w miłości. Niejednokrotnie trudno dla niej o jakieś „lokum” na świecie. Mogą ograniczać ją względy wyznaniowe, kulturowe, pochodzenie itp. Człowiek nie jest w stanie pokonać mnożących się problemów i rezygnuje z uczucia, a wtedy miłość „umiera”, traci swój wymiar i jest tylko ułudą niezasługującą na miano miłości, bo możliwe, że nią nie była...
Dylematy miłosne są tematem wielu dzieł z przełomu wieków, co potwierdza „aktualność” tego uczucia, które człowiek od zawsze stara się zdefiniować słowem, obrazem, czynem...
Wina i kara, czyli problematyka odpowiedzialności w powieści Bułhakowa zajmuje jedno z czołowych miejsc. Piłat „odpowiada” za śmierć Jeszui, państwo za jakość życia obywateli. Procurator, z obawy o swoje życie, zaniechał „walki” o ocalenie nieszkodliwego filozofa. „Chłoszczą” go później wyrzuty sumienia i trapi niemożność zaznania duchowego spokoju. Ci, którzy wyobrażają władzę, system zostają ukarani za „niepraworządność”, zadawanie kłamu, niegodziwe sprawki. Stiopa „ląduje” w Jałcie, Rimski siwieje ze strachu, Warionucha obiecuje być prawdomównym obywatelem, a Annuszka, po interwencji Azazella, nie zamierza już nic „podkradać”. Każde kamuflowane, tajone przewinienie zostaje ujawnione i ukarane. Odpowiedzialność polega na możliwości przewidywania i oceny ewentualnych skutków działań. Należy o tym pamiętać, podejmując decyzje. Czas ma przecież „demaskatorską” naturę – obnaża błędy, niedociągnięcia, a potem osądza je historia... „ (...) traktowanie powieści Bułhakowa jako arcydzieła (nośnika „tajemnicy”) zaświadcza, iż jest to utwór o znaczeniach uniwersalnych, o dużym stopniu uogólnienia znaczeń. Niejednokrotnie mówi się o mitycznej czy mitologicznej konstrukcji tej powieści, o archetypiczności jej motywów. Problemy cierpienia, winy, kary, odpowiedzialności itp. należą oczywiście do kanonu zagadnień „wiecznych” i „przeklętych”.” (Piotr Fast, Mistrz i Małgorzata” Bułhakowa. Pisarz – epoka – powieść. Katowice 1991.)
Mistrz i Małgorzata to utwór uniwersalny, o ponadczasowej wymowie. Podejmuje kwestie moralne i filozoficzne, będące przedmiotem sporów od pokoleń: problem władzy, obecności Boga w życiu człowieka i nieustannej walki Dobra ze Złem. To przestroga dla polityków i ludzi władzy oraz tych, którzy się tej władzy muszą podporządkowywać. To również ostrzeżenie i przesłanie dla każdego – ludzi toczących w sobie i ze sobą nieskończone spory, ulegających presji innych i żyjących pod naporem otoczenia, dla tych, którym trudno odnaleźć istotę życia i własną tożsamość.„Mistrz i Małgorzata” jako arcydzieło literatury światowej
Autor: Ewa PetniakPoszukiwania idealnego uczucia trwają od wieków - każdy marzy, by być szczęśliwym w miłości. Niejednokrotnie trudno dla niej o jakieś „lokum” na świecie. Mogą ograniczać ją względy wyznaniowe, kulturowe, pochodzenie itp. Człowiek nie jest w stanie pokonać mnożących się problemów i rezygnuje z uczucia, a wtedy miłość „umiera”, traci swój wymiar i jest tylko ułudą niezasługującą na miano miłości, bo możliwe, że nią nie była...
Dylematy miłosne są tematem wielu dzieł z przełomu wieków, co potwierdza „aktualność” tego uczucia, które człowiek od zawsze stara się zdefiniować słowem, obrazem, czynem...
Wina i kara, czyli problematyka odpowiedzialności w powieści Bułhakowa zajmuje jedno z czołowych miejsc. Piłat „odpowiada” za śmierć Jeszui, państwo za jakość życia obywateli. Procurator, z obawy o swoje życie, zaniechał „walki” o ocalenie nieszkodliwego filozofa. „Chłoszczą” go później wyrzuty sumienia i trapi niemożność zaznania duchowego spokoju. Ci, którzy wyobrażają władzę, system zostają ukarani za „niepraworządność”, zadawanie kłamu, niegodziwe sprawki. Stiopa „ląduje” w Jałcie, Rimski siwieje ze strachu, Warionucha obiecuje być prawdomównym obywatelem, a Annuszka, po interwencji Azazella, nie zamierza już nic „podkradać”. Każde kamuflowane, tajone przewinienie zostaje ujawnione i ukarane. Odpowiedzialność polega na możliwości przewidywania i oceny ewentualnych skutków działań. Należy o tym pamiętać, podejmując decyzje. Czas ma przecież „demaskatorską” naturę – obnaża błędy, niedociągnięcia, a potem osądza je historia... „ (...) traktowanie powieści Bułhakowa jako arcydzieła (nośnika „tajemnicy”) zaświadcza, iż jest to utwór o znaczeniach uniwersalnych, o dużym stopniu uogólnienia znaczeń. Niejednokrotnie mówi się o mitycznej czy mitologicznej konstrukcji tej powieści, o archetypiczności jej motywów. Problemy cierpienia, winy, kary, odpowiedzialności itp. należą oczywiście do kanonu zagadnień „wiecznych” i „przeklętych”.” (Piotr Fast, Mistrz i Małgorzata” Bułhakowa. Pisarz – epoka – powieść. Katowice 1991.)
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies