„RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…” - streszczenie noweli ostatnidzwonek.pl
Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Opowiadania Żeromskiego

„RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…” - streszczenie noweli

Autor: Karolina Marlêga

O Å›wicie w ponury, jesienny, deszczowy poranek Andrzej Borycki (jego pseudonim to Szymon Winrych) szedÅ‚ obok wozu, poganiajÄ…c stale konie, które ciÄ…gnęły furmankÄ™. Od trzech dni maszerowaÅ‚ w stronÄ™ Nasielska. Ubrany w przemoczonÄ… odzież, wÅ‚aÅ›nie wyjechaÅ‚ z zaroÅ›li na polnÄ… drogÄ™. PrzemarzniÄ™ty i zmÄ™czony, stÄ…paÅ‚ bosymi nogami po ziemi, ponieważ jego buty pozbawione byÅ‚y podeszew. W niczym nie przypominaÅ‚: „byÅ‚ego prezesa najweselszej pod księżycem konfraterni tak zwanych Å›rubstaków, dawnego JÄ™drka, króla i padyszacha syren warszawskich'?”.

Butelka po wódce była już pusta, a głodne i zmęczone konie, posuwały się naprzód coraz wolniej. Zwierzęta ciągnęły ciężki, drabiniasty wóz, na którym, pod gałęziami, chrustem i słomą ukryte były sztucery, karabiny i pałasze, które bohater miał dostarczyć dla oddziału powstańczego stacjonującego w okolicach Nasielska. Konie do transportu, pochodzące ze znakomitej pociągowej rasy, wypożyczył od gospodarza z okolic Mławy.

Latem przewożenie nie sprawiaÅ‚o takiego trudu, jak jesieniÄ…. Wówczas Szymon mógÅ‚ przespać siÄ™ w leÅ›nych gÄ…szczach, a konie pasÅ‚y siÄ™ w tym czasie na Å‚Ä…ce. Tym razem przez caÅ‚Ä… drogÄ™ miaÅ‚ nadziejÄ™, że ktoÅ› zmieni go w wyczerpujÄ…cej „akcji”, lecz siÄ™ myliÅ‚. Tylko on wierzyÅ‚ jeszcze w celowość swych poczynaÅ„, starajÄ…c siÄ™, by koledzy także podzielali ten zapaÅ‚: „Jeżeli kto jeszcze na tej ziemi walczyÅ‚ w caÅ‚ym i zupeÅ‚nym znaczeniu tego sÅ‚owa, to on, Winrych”.

Idąc przy koniach i rozmyślając, nagle ujrzał z oddali nadjeżdżające rosyjskie wojsko. Zawrócił prędko wóz i, trzymając się koni, zaczął uciekać. Wkoło były puste pola. Gdy mundurowi dostrzegli mężczyznę, z szeregu wojska do Winrycha podjechała grupa ośmiu rosyjskich ułanów, którzy oddzielili się od reszty, otaczając przerażonego bohatera.

Szymon jednemu ze swych koni ściągnął kantar (uzdę do uwiązywania zwierzęcia) i chomąto, po czym przytulił się do jego szyi. Ułani zaś, zrzucając lancami z wozu chrust i gałęzie, zobaczyli pochowane sztucery. Natychmiast sięgnęli po zawieszone na plecach karabiny i wycelowali w mężczyznę. Mimo, iż prosił o darowanie życia, lancami rozpłatali mu brzuch. Jeden złamał mu dekę piersiową (kość piersiowa, mostek), inny strzelił w głowę, lecz kula trafiła w czaszkę konia, ponieważ ranny Szymon właśnie osuwał się na ziemię. Zwierzę zginęło od razu, padając na nogi umierającego powstańca.
Moskale przeszukali powstańcowi kieszenie. Zdenerwowani brakiem wartościowych przedmiotów i banknotów, rozbili mu na głowie pustą butelkę po wódce, zmasakrowali twarz, wzięli po kilka sztuk pałaszów belgijskich i pojechali dołączyć do oddziału. Ponieważ tropili oddział uciekających powstańców, z braku czasu nie mogli zabrać wszystkiego.

Padający deszcz na chwilę ocucił konającego Winrycha, który ostatkiem sił odmówił słowa modlitwy, po czym skonał. Drugi z jego koni, pochylając się nad bohaterem, poczuł krew. Zaczął wierzgać kopytami, chcąc się uwolnić z zaprzęgu. Tylna noga wpadła mu w szprychy przedniego koła wozu, a wskutek szarpnięcia złamała się. Kość wyszła na zewnątrz, przebijając skórę. Każdy ruch konia przecinał powłokę naskórka wokół nogi, ukazując obdartą piszczel.

Nazajutrz nad martwym powstańcem i zastrzelonym koniem zaczęło krążyć przywołane zapachem padliny stado wron. Jeden z ptaków usiadł na koniu, wydłubując dziobem oko. W ślad za nim podążyły inne wrony. Otoczyły ciała i zaczęły je nieustannie dziobać. Jedna z nich zaczęła wyszarpywać kawałki mózgu bohatera.

Dopiero ubogi chÅ‚op, nadchodzÄ…cy ze strony najbliższej wsi, przegoniÅ‚ okrutne ptaki. PrzyszedÅ‚ uprzÄ…tnąć trupy ze swojego dziaÅ‚ku (ziemia przydzielona po carskiej reformie rolnej). ObdarÅ‚ Winrycha z Å‚achmanów i butów, zabraÅ‚ część broni i udaÅ‚ siÄ™ do wsi, by po krótkim czasie wrócić po resztÄ™. Gdy już wszystko przeniósÅ‚, przyprowadziÅ‚ parÄ™ swych koni. OcalaÅ‚e zwierzÄ™ Szymona wyprzÄ…gÅ‚ z wozu, postanawiajÄ…c je udusić. ZaÅ‚ożywszy linkÄ™ na szyjÄ™, przywiÄ…zaÅ‚ jej koÅ„ce do orczyków swych koni, po czym pogoniÅ‚ je w przeciwne strony. PÄ™tla siÄ™ zacisnęła, lecz zwierzÄ™ nie udusiÅ‚o siÄ™. Wtedy chÅ‚op zdjÄ…Å‚ mu pÄ™tle z szyi. Noga konia wyglÄ…daÅ‚a „ohydnie” – piszczel byÅ‚a pozbawiona skóry. Przybysz odjechaÅ‚.

strona:    1    2  

Szybki test:

Prawdziwe imiÄ™ Szymona Winrycha to:
a) Alojzy
b) Adam
c) Aleksander
d) Andrzej
RozwiÄ…zanie

Tuż przed śmiercią Winrych:
a) odmówił modlitwę
b) błogosławił ojczyznę
c) przeklÄ…Å‚ Rosjan
d) przeklął chciwego chłopa
RozwiÄ…zanie

„DziaÅ‚” to dla chÅ‚opa z noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony”:
a) ziemia przydzielona po carskiej reformie rolnej
b) przydział miesięczny wódki
c) miedza oddzielajÄ…ca jego pole od innych
d) danina, którą musiał oddać rosyjskiemu zarządcy
RozwiÄ…zanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Doktor Piotr
Czas i miejsce akcji opowiadania „Doktor Piotr”
„Doktor Piotr” - stereszczenie opowiadania
Problematyka opowiadania „Doktor Piotr”
Charakterystyka głównych bohaterów opowiadania „Doktor Piotr”
Kompozycja i struktura opowiadania „Doktor Piotr”
„Doktor Piotr” - nowela czy opowiadanie?
Konflikt miÄ™dzy ojcem a synem w „Doktorze Piotrze
Dominik Cedzyna jako przykład losów zrujnowanej szlachty w końcu XIX wieku w Królestwie Polskim
Plan wydarzeÅ„ opowiadania „Doktor Piotr”
Motywy literackie w opowiadaniu „Doktor Piotr”
Najważniejsze cytaty opowiadania „Doktor Piotr”

RozdziobiÄ… nas kruki, wrony
Czas i miejsce akcji noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
„RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…” - streszczenie noweli
Problematyka noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Charakterystyka bohaterów noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Kompozycja i struktura noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Symbolizm noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Impresjonizm, naturalizm i ekspresjonizm noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Plan wydarzeÅ„ noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Motywy literackie w noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Najważniejsze cytaty noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”

Siłaczka
Czas i miejsce akcji opowiadania „SiÅ‚aczka”
„SiÅ‚aczka” - streszczenie opowiadania
Geneza opowiadania „SiÅ‚aczka”
Problematyka „SiÅ‚aczki”
Charakterystyka bohaterów „SiÅ‚aczki”
Kompozycja i struktura „SiÅ‚aczki”
Altruizm czy konformizm w „SiÅ‚aczce” Å»eromskiego
Narracja „SiÅ‚aczki”
Plan wydarzeÅ„ „SiÅ‚aczki”
Motywy literackie w „SiÅ‚aczce”
Najważniejsze cytaty w „SiÅ‚aczce”

Inne
Stefan Żeromski - życiorys
Kalendarium twórczości Żeromskiego
Krytyczne opinie o „Opowiadaniach” Stefana Å»eromskiego
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies