Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Opowiadania Żeromskiego
Symbolizm odnajdujemy w części dotyczÄ…cej ataku wron na martwe ciaÅ‚o Szymona Winrycha i jego konia. Stefan Å»eromski w jednej ze scen, drastycznej i przypominajÄ…cej fragment horroru, okreÅ›liÅ‚ wrony mianem: „trupojadów (…) namiÄ™tnie odczuwajÄ…cych interesy wÅ‚asnego dzióba i żołądka ”.
PrzypisujÄ…c im takie ludzkie cechy, jak „wielka rozwaga”, „takt”, stateczność, cierpliwość i dyplomacjÄ™, zastosowaÅ‚ personifikacjÄ™. Ptaki przekrzywiaÅ‚y gÅ‚owy, zastanawiaÅ‚y siÄ™ przez chwilÄ™, a potem zaatakowaÅ‚y ciaÅ‚o nieboszczyka. UpodobniÅ‚y siÄ™ do przeciwników powstania, którzy po jego klÄ™sce rozpoczÄ™li ostrÄ… krytykÄ™ zrywu i jego uczestników, pastwiÄ…c siÄ™ nad ich ciaÅ‚ami, niczym drapieżne i wygÅ‚odniaÅ‚e wrony.
Personifikacja (uosobienie, antropomorfizacja) to wedÅ‚ug Adama Kulawika, autora Poetyki: „mechanizm przeniesienia znaczeÅ„, który polega na nadawaniu przedmiotowi, zjawisku cech ludzkich”.
Wrony zmasakrowaÅ‚y ciaÅ‚o Winrycha i konia. Oto niektóre z fragmentów opisujÄ…cych bestialstwo ptaków: „Wtedy bez namysÅ‚u skoczyÅ‚a na gÅ‚owÄ™ zabitej szkapy, podniosÅ‚a Å‚eb do góry, rozkraczyÅ‚a nogi jak drwal zabierajÄ…cy siÄ™ do rÄ…bania, nakierowaÅ‚a dziób prostopadle i jak żelaznym kilofem palnęła nim martwe oko trupa”, „Ta preparowaÅ‚a żebro, inna szczypaÅ‚a nogÄ™, jeszcze inna rozrabiaÅ‚a ranÄ™ w czaszce”, „(…) zapragnęła zajrzeć do wnÄ™trza mózgu, do siedliska wolnej myÅ›li i zupeÅ‚nie je zeżreć”, „Ta wstÄ…piÅ‚a majestatycznie na nogÄ™ Winrycha, przemaszerowaÅ‚a po nim, dotarÅ‚a szczęśliwie aż do gÅ‚owy i poczęła dobijać siÄ™ zapamiÄ™tale do wnÄ™trza tej czaszki, do tej ostatniej fortecy polskiego powstania”.
Sceny te, opisane z charakterystyczną dla naturalizmu i ekspresjonizmu dbałością o szczegóły, są symbolem postępowania konserwatywnych i lojalistycznych ugrupowań politycznych, które sprzeciwiały się otwartej walce.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Symbolizm noweli „RozdziobiÄ… nas kruki, wrony…”
Autor: Karolina MarlêgaSymbolizm odnajdujemy w części dotyczÄ…cej ataku wron na martwe ciaÅ‚o Szymona Winrycha i jego konia. Stefan Å»eromski w jednej ze scen, drastycznej i przypominajÄ…cej fragment horroru, okreÅ›liÅ‚ wrony mianem: „trupojadów (…) namiÄ™tnie odczuwajÄ…cych interesy wÅ‚asnego dzióba i żołądka ”.
PrzypisujÄ…c im takie ludzkie cechy, jak „wielka rozwaga”, „takt”, stateczność, cierpliwość i dyplomacjÄ™, zastosowaÅ‚ personifikacjÄ™. Ptaki przekrzywiaÅ‚y gÅ‚owy, zastanawiaÅ‚y siÄ™ przez chwilÄ™, a potem zaatakowaÅ‚y ciaÅ‚o nieboszczyka. UpodobniÅ‚y siÄ™ do przeciwników powstania, którzy po jego klÄ™sce rozpoczÄ™li ostrÄ… krytykÄ™ zrywu i jego uczestników, pastwiÄ…c siÄ™ nad ich ciaÅ‚ami, niczym drapieżne i wygÅ‚odniaÅ‚e wrony.
Personifikacja (uosobienie, antropomorfizacja) to wedÅ‚ug Adama Kulawika, autora Poetyki: „mechanizm przeniesienia znaczeÅ„, który polega na nadawaniu przedmiotowi, zjawisku cech ludzkich”.
Wrony zmasakrowaÅ‚y ciaÅ‚o Winrycha i konia. Oto niektóre z fragmentów opisujÄ…cych bestialstwo ptaków: „Wtedy bez namysÅ‚u skoczyÅ‚a na gÅ‚owÄ™ zabitej szkapy, podniosÅ‚a Å‚eb do góry, rozkraczyÅ‚a nogi jak drwal zabierajÄ…cy siÄ™ do rÄ…bania, nakierowaÅ‚a dziób prostopadle i jak żelaznym kilofem palnęła nim martwe oko trupa”, „Ta preparowaÅ‚a żebro, inna szczypaÅ‚a nogÄ™, jeszcze inna rozrabiaÅ‚a ranÄ™ w czaszce”, „(…) zapragnęła zajrzeć do wnÄ™trza mózgu, do siedliska wolnej myÅ›li i zupeÅ‚nie je zeżreć”, „Ta wstÄ…piÅ‚a majestatycznie na nogÄ™ Winrycha, przemaszerowaÅ‚a po nim, dotarÅ‚a szczęśliwie aż do gÅ‚owy i poczęła dobijać siÄ™ zapamiÄ™tale do wnÄ™trza tej czaszki, do tej ostatniej fortecy polskiego powstania”.
Sceny te, opisane z charakterystyczną dla naturalizmu i ekspresjonizmu dbałością o szczegóły, są symbolem postępowania konserwatywnych i lojalistycznych ugrupowań politycznych, które sprzeciwiały się otwartej walce.
Zobacz inne artykuły:

kontakt | polityka cookies