Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Wesele

„Wesele” jako dramat neoromantyczny

Autor: Jakub Rudnicki

Wyspiański tworząc współczesny dramat, posłużył się wzorami romantycznymi. Odwołał się do romantycznej ideologii i poetyki. Nadał jej jednak nowy charakter. Wykorzystał nowe nurty w literaturze Młodej Polski. Przede wszystkim symbolizm i ekspresjonizm.

Do romantyzmu nawiązuje tematyka narodowowyzwoleńcza. Wyspiański zastanawia się nad szansą wzniecenia powstania. W jego ocenie polskie społeczeństwo nie jest na to gotowe. Na przeszkodzie stoi bierność inteligencji i brak doświadczenia chłopów. Do walki wzywa Wernyhora – legendarny lirnik ukraiński. Gospodarz przesypia jednak dogodną porę na wzniecenie walki. Obowiązki swoje powierza niedoświadczonemu Jaśkowi.

Do tematyki obecnej w romantyzmie odwołują się słowa dotyczące roli poety i poezji. Poeta po rozmowie z Rycerzem uświadamia sobie, że jego twórczość jest nic niewarta. Pragnie tworzyć dla dobra kraju. Jego chęci kończą się na wzniosłych deklaracjach. Nie może zostać duchowym przewodnikiem narodu.

Z romantyzmu zaczerpnął artysta obraz świata przedstawionego. Elementy realistyczne łączą się z fantastycznymi. Obok bohaterów rzeczywistych występują zjawy. Występują tu częste w literaturze romantycznej sceny wizyjne. Głównie w ostatnim akcie panuje aura tajemniczości a nawet grozy. Na kartach „Wesele” pojawia się również wątek niespełnionej miłości romantycznej pomiędzy Widmem a Marysią.

Zafascynowanie ludową obrzędowością i mądrością nieobce było romantykom. W Czasach Mickiewicza występowała „ludomania”, zaś w „Weselu” „chłopomania”. Romantyzm odrzucał naukę na rzecz „czucia i wiary”. W czasach Młodej Polski zwrócenie w stronę wsi było powierzchowne. Często opierało się na stereotypach. Miłość do spokojnego i sielskiego życia nie miała wiele wspólnego z rzeczywistością.

Dramat Wyspiańskiego zawiera także bezpośrednie odwołania do utworów polskich romantyków. Zjawa Hetmana przypomina Złego Pana z II części „Dziadów” Mickiewicza. Towarzyszy mu chór. Nie daje mu zaznać spokoju. „Piją krew, żłopią krew, / cielsko drą po kawale!”. Postać Wernyhory odwołuje się do postaci wieszcza z utworu Słowackiego „Sen srebrny Salomei”.

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Wesele” - krótkie streszczenie „Wesele” - streszczenie szczegółowe	Geneza „Wesela” Wyspiańskiego Stanisław Wyspiański - biografia „Wesele” - plan wydarzeń Mity narodowe w „Weselu” Wyspiańskiego Obraz inteligencji w „Weselu” Wyspiańskiego Obraz chłopów w „Weselu” Wyspiańskiego Ocena społeczeństwa w „Weselu” Wyspiańskiego Struktura i odmiany dramatu w „Weselu” „Wesele” jako dramat narodowy „Wesele” jako dramat neoromantyczny „Wesele” jako dramat symboliczny „Wesele” jako dramat fantastyczny „Wesele” jako dramat realistyczny Symboliczne zakończenie „Wesela” Symbolika przedmiotów w „Weselu” Rola zjaw w „Weselu” Wyspiańskiego Kalendarium życia i twórczości Stanisława Wyspiańskiego Stylizacja na gwarę w „Weselu” „Teatr mój widzę ogromny”, czyli koncepcja teatru ogromnego Czas i miejsce akcji w „Weselu” Wyspiańskiego Wymowa ideowa „Wesela” Wyspiańskiego Symbolika w „Weselu” Ponadczasowość „Wesela” Wyspiańskiego Najważniejsze cytaty „Wesela” Wybrane adaptacje „Wesela” w kulturze Bibliografia Premiera spektaklu „Wesele”
Bohaterowie
Bohaterowie „Wesela” i ich pierwowzory Panna Młoda - charakterystyka Pan Młody - charakterystyka Dziennikarz - charakterystyka Poeta - charakterystyka Gospodyni - charakterystyka Żyd - charakterystyka Rachel - charakterystyka Czepiec - charakterystyka Radczyni - charakterystyka Nos - charakterystyka Jasiek - charakterystyka Ojciec - charakterystyka Dziad - charakterystyka Klimina - charakterystyka Ksiądz - charakterystyka Marysia - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Wesela”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies