Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Wesele

„Wesele” jako dramat neoromantyczny

Autor: Jakub Rudnicki

Wyspiański tworząc współczesny dramat, posłużył się wzorami romantycznymi. Odwołał się do romantycznej ideologii i poetyki. Nadał jej jednak nowy charakter. Wykorzystał nowe nurty w literaturze Młodej Polski. Przede wszystkim symbolizm i ekspresjonizm.

Do romantyzmu nawiązuje tematyka narodowowyzwoleńcza. Wyspiański zastanawia się nad szansą wzniecenia powstania. W jego ocenie polskie społeczeństwo nie jest na to gotowe. Na przeszkodzie stoi bierność inteligencji i brak doświadczenia chłopów. Do walki wzywa Wernyhora – legendarny lirnik ukraiński. Gospodarz przesypia jednak dogodną porę na wzniecenie walki. Obowiązki swoje powierza niedoświadczonemu Jaśkowi.

Do tematyki obecnej w romantyzmie odwołują się słowa dotyczące roli poety i poezji. Poeta po rozmowie z Rycerzem uświadamia sobie, że jego twórczość jest nic niewarta. Pragnie tworzyć dla dobra kraju. Jego chęci kończą się na wzniosłych deklaracjach. Nie może zostać duchowym przewodnikiem narodu.

Z romantyzmu zaczerpnął artysta obraz świata przedstawionego. Elementy realistyczne łączą się z fantastycznymi. Obok bohaterów rzeczywistych występują zjawy. Występują tu częste w literaturze romantycznej sceny wizyjne. Głównie w ostatnim akcie panuje aura tajemniczości a nawet grozy. Na kartach „Wesele” pojawia się również wątek niespełnionej miłości romantycznej pomiędzy Widmem a Marysią.

Zafascynowanie ludową obrzędowością i mądrością nieobce było romantykom. W Czasach Mickiewicza występowała „ludomania”, zaś w „Weselu” „chłopomania”. Romantyzm odrzucał naukę na rzecz „czucia i wiary”. W czasach Młodej Polski zwrócenie w stronę wsi było powierzchowne. Często opierało się na stereotypach. Miłość do spokojnego i sielskiego życia nie miała wiele wspólnego z rzeczywistością.

Dramat Wyspiańskiego zawiera także bezpośrednie odwołania do utworów polskich romantyków. Zjawa Hetmana przypomina Złego Pana z II części „Dziadów” Mickiewicza. Towarzyszy mu chór. Nie daje mu zaznać spokoju. „Piją krew, żłopią krew, / cielsko drą po kawale!”. Postać Wernyhory odwołuje się do postaci wieszcza z utworu Słowackiego „Sen srebrny Salomei”.


Zobacz inne artykuły:

StreszczeniaOpracowanie
„Wesele” - krótkie streszczenie
„Wesele” - streszczenie szczegółowe
Geneza „Wesela” Wyspiańskiego
Stanisław Wyspiański - biografia
„Wesele” - plan wydarzeń
Mity narodowe w „Weselu” Wyspiańskiego
Obraz inteligencji w „Weselu” Wyspiańskiego
Obraz chłopów w „Weselu” Wyspiańskiego
Ocena społeczeństwa w „Weselu” Wyspiańskiego
Struktura i odmiany dramatu w „Weselu”
„Wesele” jako dramat narodowy
„Wesele” jako dramat neoromantyczny
„Wesele” jako dramat symboliczny
„Wesele” jako dramat fantastyczny
„Wesele” jako dramat realistyczny
Symboliczne zakończenie „Wesela”
Symbolika przedmiotów w „Weselu”
Rola zjaw w „Weselu” Wyspiańskiego
Kalendarium życia i twórczości Stanisława Wyspiańskiego
Stylizacja na gwarę w „Weselu”
„Teatr mój widzę ogromny”, czyli koncepcja teatru ogromnego
Czas i miejsce akcji w „Weselu” Wyspiańskiego
Wymowa ideowa „Wesela” Wyspiańskiego
Symbolika w „Weselu”
Ponadczasowość „Wesela” Wyspiańskiego
Najważniejsze cytaty „Wesela”
Wybrane adaptacje „Wesela” w kulturze
Bibliografia
Premiera spektaklu „Wesele”




Bohaterowie
Bohaterowie „Wesela” i ich pierwowzory
Panna Młoda - charakterystyka
Pan Młody - charakterystyka
Dziennikarz - charakterystyka
Poeta - charakterystyka
Gospodyni - charakterystyka
Żyd - charakterystyka
Rachel - charakterystyka
Czepiec - charakterystyka
Radczyni - charakterystyka
Nos - charakterystyka
Jasiek - charakterystyka
Ojciec - charakterystyka
Dziad - charakterystyka
Klimina - charakterystyka
Ksiądz - charakterystyka
Marysia - charakterystyka
Pozostali bohaterowie „Wesela”



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies