Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Wesele

„Wesele” - streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marlga

Dekoracja

Dramat rozgrywa się podczas nocy listopadowej, w świetlicy. Pomieszczenie jest opisane dokładnie i bardzo obrazowo. Ściany izby są pomalowane na biały kolor, który pod pewnym kątem patrzenia wydaje się przypominać niebieski ze względu na duże zadymienie pomieszczenia. Z sąsiedniej izby dobiegają odgłosy niezwykle hucznego wesela.

Słychać tańczących i śmiejących się ludzi oraz instrumenty kapeli weselnej (m.in. skrzypce i klarnet). Gdy w pewnej chwili zaglądamy do izby, naszym oczom ukazują się wirujące kolory, wstążki, pawie pióra, ludzie ubrani na kolorowo. Niektórzy mają na sobie tradycyjne stroje krakowskie – kierezje przyozdobione pawimi piórami.

Po powrocie do świetlicy na odległej ścianie dostrzegamy drzwi prowadzące do małej izdebki – alkierzyka. Pełni rolę sypialni gospodarzy i ich dzieci. Widzimy dzieci śpiące na łóżku i w kołysce. Nad łóżkiem wiszą portrety świętych. Nad oknem w świetlicy przypięte są kłosy z dożynek ułożone w wieniec.

Za oknem panuje mrok. Można dostrzec sad, w którym krzewy przykryte są słomą. Zbliża się zima. Pogoda jest typowa dla listopada. Pada deszcz. Na środku świetlicy stoi suto zastawiony stół biesiadny. Bez biesiadników - bawią się w izbie obok.

Pod ścianą widzimy biurko zasypane papierami. Na ścianie nad biurkiem wiszą fotografie dzieł Jana Matejki„Wernyhory” i „Bitwy pod Racławicami”. Przy drugiej ścianie stoi sofa. Nad nią wiszą skrzyżowane szable, strzelby, pasy podróżne i skórzana torba. W innym kącie stoi biały piec. Obok niego stolik w stylu empire (styl ten nawiązuje do antyku). Na ozdobnym blacie stoi stary, piękny zegar. Nad nim wisi portret damy z roku 1840 w typowym dla tego okresu stroju.

Obok drzwi do izby weselnej stoi dekorowana ręcznie stara, wytarta, wiejska skrzynia podróżna. Pod oknem widać stary fotel z wysokim oparciem. Nad drzwiami do izby weselnej i alkierza wiszą obrazy przedstawiające Matkę Boską Ostrobramską i Matkę Boską Częstochowską. Sufit składa się z szeregu drewnianych belek. „Rzecz dzieje się w roku tysiąc dziewięćsetnym.
AKT 1
Scena 1
Czepiec, Dziennikarz


Chłop Czepiec rozmawia z Dziennikarzem. Podczas konwersacji pierwszy wykazuje się znajomością bieżącej polityki. Nie tylko polskiej, ale i światowej. Próbuje rozmawiać o tzw. powstaniu bokserów w Chinach. Daje liczne przykłady wiedzy o aktualnych problemach.

Dziennikarz traktuje go z góry. Mężczyźnie nie wydaje się, by chłop wiedział, gdzie Chiny leżą. Gdy Czepiec zapewnia, iż polski chłop czyta gazety i garnie się do świata, Dziennikarz ponownie ironizuje:

„Ja myślę, że na waszej parafii
świat dla was aż dosyć szeroki”


Na wspomnienie chłopa, iż gościł w swej gospodzie żołnierzy walczących nawet w Japonii, Dziennikarz ponawia falę uszczypliwych uwag i wygłasza cyniczną pochwałę polskiej wsi:

„Niech na całym świecie wojna,
byle polska wieś zaciszna,
byle polska wieś spokojna”


W pewnym momencie Czepiec, lekko oburzony, przypomina o waleczności i męstwie polskich chłopów. Przywołuje postać Bartosza Głowackiego – bohatera bitwy pod Racławicami:

„(…)Z takich, jak my, był Głowacki”

Na koniec wymiany poglądów o polskim społeczeństwie, zamożny chłop przeprowadza atak na inteligencję. Wytyka jej brak chęci do nawiązania porozumienia z jego warstwą.

Scena 2
Dziennikarz, Zosia


Dziennikarz nawiązuje flirt z Zosią. Mają dobry kontakt i łatwość wymiany myśli. Oboje pochodzą z miasta.

Scena 3
Radczyni, Haneczka, Zosia


Haneczka i Zosia proszą Radczynię, by ta pozwoliła im tańczyć z młodymi chłopami. Radczyni początkowo próbuje je od tego odwieść. Wyraża o chłopach opinię:

„Oni się tam gniotą, tłoczą
i ni stąd, ni zowąd naraz
trzask, prask, biją się po pysku;
to nie dla was(…)”


Ale dziewczyny, zauroczone młodzianami, dalej proszą. W końcu dopinają swego - mogą tańczyć z tutejszymi przedstawicielami warstwy chłopskiej.

Scena 4
Radczyni, Klimina


Do Radczyni podchodzi Klimina i przedstawia się jako wdowa po wójcie. Zauważa, że syn Radczyni nie ma wielkiego powodzenia w tańcu. Mówi, że panowie z miasta boją się nawet dotknąć wiejskich dziewcząt. Boją się chorób.

Radczyni wypowiada kwestię, która jest ukazuje stosunki, jakie wtedy panowały pomiędzy mieszkańcami miasta i wsi:

„Wyście sobie, a my sobie.
Każden sobie rzepkę skrobie”.


Scena 5
Zosia, Kasper


Zosia prosi do tańca Kaspra, a gdy ten się zgadza – zaczynają rozmawiać. Kasper wskazuje na stojącą w kącie druhnę Kasię. Zapowiada, że będzie jego przyszłą żoną. Młodzian prosi swą partnerkę o pozwolenie złapania jej w pasie. Po otrzymaniu zgody, tańczą dalej.

Scena 6
Haneczka, Jasiek


Haneczka prosi do tańca Jaśka. Młodzieniec nie odmawia.Do tańczących par dołącza jeszcze jedna.

Scena 7
Radczyni, Klimina


Radczyni z Kliminą kontynuują swoją rozmowę. Radczyni wykazuje się swoją nieznajomością życia na wsi. Pyta, czy chłopi już zasiali. Klimina odpowiada, że to nie ta pora roku. Drugie pytanie Radczyni jest już bardziej trafne - dotyczy ostatnich żniw. Radczyni czyni uwagę, że Klimina jest jeszcze młoda i mogłaby ponownie wyjść za mąż. Kobieta reaguje z oburzeniem. Jest to kolejny przykład nieznajomości zwyczajów panujących na wsi, jaką wykazuje się Radczyni.

Scena 8
Ksiądz, Panna Młoda, Pan Młody


Państwo Młodzi rozmawiają z Księdzem, który mówi o swoim pochodzeniu. Wywodzi się z chłopstwa i ma przez to częste problemy w mieście. O swoim korzeniach mówi tak:

”Sami swoi, polska szopa,
i ja z chłopa, i wy z chłopa”.


Pan Młody wróży Księdzu rychły awans w strukturach kościelnych. Twierdzi, że na sługę bożego łaskawym okiem może spojrzeć kancelaria diecezjalna. Usłyszawszy to, Panna Młoda reaguje słowami:

„Choć co dadzą,
ino te ciarachy tworde,
trzeba by stoć i walić w morde”.


Pan Młody tłumaczy żonie, że niezupełnie o to chodziło i wraz z Księdzem wybuchają śmiechem. Ksiądz tak podsumowuje tę rozmowę:

„Naiwne to i niewinne”.

Scena 9
Pan Młody, Panna Młoda


Państwo Młodzi oddają się szczerej i romantycznej rozmowie. Pan Młody zachwyca się cały czas urodą swojej wybranki. Twierdzi, że mógłby całować ją bez końca. Czułe wyznania szybko ustępują miejsca chłopomanii mężczyzny. Wygłasza swój zachwyt nad wiejskim życiem i odnalezionym tutaj szczęściem.

Scena 10
Poeta, Maryna

Rodzi się kolejny flirt, tym razem między Poetą a Maryną. Mężczyzna próbuje oczarować pannę górnolotnymi tekstami, które ona nazywa „galanterią”. Poeta wygłasza hasła charakterystyczna dla Młodej Polski (m. in. sztuka dla sztuki).

Scena 11
Ksiądz, Pan Młody, Panna Młoda


Ksiądz i Panna Młoda rozmawiają o miłości. Kapłan pyta świeżo poślubioną kobietę, czy jest pewna swego uczucia. Czy według niej jest na tyle silne, by przetrwać wszelkie zawirowania i zakręty życia.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11  

Szybki test:

Jasiek jest:
a) synem Gospodarza
b) sierotą
c) wnukiem Gospodarza
d) szwagrem Gospodarza
Rozwiązanie

Kto wątpi w szczęśliwą przyszłość państwa młodych?
a) Dziad
b) Radczyni
c) Żyd
d) Dziennikarz
Rozwiązanie

Jakiego koloru są ściany izby opisanej w didaskaliach?
a) białego
b) niebieskiego
c) jasnożółtego
d) zielonkawego
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

StreszczeniaOpracowanie
„Wesele” - krótkie streszczenie
„Wesele” - streszczenie szczegółowe
„Wesele” - plan wydarzeń
Geneza „Wesela” Wyspiańskiego
Stanisław Wyspiański - biografia
Mity narodowe w „Weselu” Wyspiańskiego
Obraz inteligencji w „Weselu” Wyspiańskiego
Obraz chłopów w „Weselu” Wyspiańskiego
Ocena społeczeństwa w „Weselu” Wyspiańskiego
„Wesele” jako dramat narodowy
„Wesele” jako dramat neoromantyczny
„Wesele” jako dramat symboliczny
„Wesele” jako dramat fantastyczny
„Wesele” jako dramat realistyczny
Symboliczne zakończenie „Wesela”
Symbolika przedmiotów w „Weselu”
Rola zjaw w „Weselu” Wyspiańskiego
Struktura i odmiany dramatu w „Weselu”
Wymowa ideowa „Wesela” Wyspiańskiego
Kalendarium życia i twórczości Stanisława Wyspiańskiego
Stylizacja na gwarę w „Weselu”
„Teatr mój widzę ogromny”, czyli koncepcja teatru ogromnego
Czas i miejsce akcji w „Weselu” Wyspiańskiego
Ponadczasowość „Wesela” Wyspiańskiego
Symbolika w „Weselu”
Najważniejsze cytaty „Wesela”
Wybrane adaptacje „Wesela” w kulturze
Bibliografia
Premiera spektaklu „Wesele”




Bohaterowie
Bohaterowie „Wesela” i ich pierwowzory
Panna Młoda - charakterystyka
Pan Młody - charakterystyka
Dziennikarz - charakterystyka
Poeta - charakterystyka
Gospodyni - charakterystyka
Rachel - charakterystyka
Czepiec - charakterystyka
Żyd - charakterystyka
Radczyni - charakterystyka
Nos - charakterystyka
Jasiek - charakterystyka
Marysia - charakterystyka
Ojciec - charakterystyka
Dziad - charakterystyka
Klimina - charakterystyka
Ksiądz - charakterystyka
Pozostali bohaterowie „Wesela”



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies