Scena 17
Żyd, Pan Młody

Po wejściu do weselnej izby Żyda Mośka, rozpoczyna się specyficzna rozmowa. Na zapewnienia Pana Młodego, że jest szczęśliwy z wizyty przyjaciela, Żyd odpowiada:

„No, tylko że my jesteśmy
tacy przyjaciele, co się nie lubią”.

Wytyka Panu Młodemu sztuczną postawę wobec chłopów. Prognozuje, iż ten szybko zrzuci swój ludowy strój. Nowy gość zapowiada rychłe przybycie swej córki, Racheli. Zachwala jej młodopolskie zainteresowania oraz poglądy. Nazywa ją „panną modern”:

„Jakie tylko książki są, to czyta,
a i ciasto gniecie wałkiem,
była w Wiedniu na operze,
w domu sama sobie pierze –
no, zna cały Przybyszewski (…)”.

Żyd żałuje, iż to nie z jego Rachelą ślubował Pan Młody:

„Po co się pan z chłopką żeni?
Są panny inteligentne”.

Scena 18
Pan Młody, Żyd, Rachel

Przybywa Rachela i wita się z weselnikami po francusku: „bon soir”. Porównuje gospodę do Arki Noego. Przedstawia ją jako oazę szczęścia w okolicy pełnej błota, brudu i pijanych chłopów. Pan Młody cieszy się z przybycia kobiety.

Scena 19
Pan Młody, Rachel

Rachela jest zachwycona wystrojem i atmosferą gospody, przyrównuje ją do bajkowej. Pan Młody wygłasza pochwałę piękna wsi. Porównuje swoje dotychczasowe szare życie w mieście z pięknym i kolorowym na wsi. W swym monologu popada miejscami w komizm. Opowiada, że od miesiąca chodzi boso, z gołą głową, bez bielizny. Dzięki temu czuje się wspaniale.

Scena 20
Pan Młody, Rachel, Poeta

Poeta przekazuje Panu Młodemu, iż żona chce z nim rozmawiać, po czym artysta zapoznaje się z Rachelą.

Scena 21
Poeta, Rachel

Poeta i Rachela rozpoczynają rozmowę. Dogadują się doskonale. Oboje operują licznymi odniesieniami do mitologii. Poeta uznaje oczytaną Żydówkę za swą muzę. Porównuje ją do Galatei. To mitologiczna nimfa symbolizująca urok i harmonię.

Rachela wspomina adoratora, który starając się o jej względy, używał cudzych słów. Tymczasem ona wolałaby „miłości z pierwszej ręki”. Kobieta reprezentuje młodopolski sposób patrzenia na świat.

Scena 22
Radczyni, Pan Młody

Radczyni wyznaje Panu Młodemu, iż jest sceptycznie nastawiona do jego ślubu. Mężczyzna wygłasza monolog, będący wyrazem jego poglądów, czyli chłopomanii. Radczyni kwituje jego wypowiedź słowami:

„Ach pan gada, gada, gada”.

„Ach pan gada, gada, gada” - to aluzja Wyspiańskiego do autentycznego gadulstwa Lucjana Rydla.

Scena 23
Pan Młody, Poeta

Tematem rozmowy jest natchnienie poetyckie. Pan Młody podkreśla rolę szczęścia i przyrody przy tworzeniu największych dzieł.

Scena 24
Poeta, Gospodarz

Poeta opowiada Gospodarzowi o dramacie, który chciałby napisać. Dotyczyłby miłosnej historii rycerza. Charakteryzuje go tak:

„(…) przy tym historia wesoła,
a ogromnie przez to smutna”.

Następnie Poeta czyni aluzje do dramatu „Zawisza Czarny”. Mówi o swoim ideale rycerza, posiadaczu takich cech, jak: męstwo, odwaga, „pękające serce”. W rozmowie roztrząsany jest motyw rycerza stojącego przy zatrutej studni, będącej symbolem zatrucia życia społeczeństwa polskiego w niewoli:

„A pragnienie zdroju męką,
więc mętów czerpa ze studni;
u źródła, jakby zaklęty:
taki jakiś polski święty”.

Motyw rycerza stojącego przy studni to nawiązanie do obrazu Jacka Malczewskiego „Rycerz u studni”.

Gospodarz, po wysłuchaniu monologu Poety, ironizuje. Drwi ze sztucznego patosu młodopolskiej literatury. W dalszej konwersacji Gospodarz nie ukrywa tęsknoty za idealnymi panami czy szlachetnymi przywódcami. Poeta wyznaje, iż chciałby wziąć udział w czymś wielkim:

„(…) tak by gdzieś het gnało, gnało,
tak by się nam serce śmiało
do ogromnych, wielkich rzeczy (…)”

lecz pospólstwo jest tak bardzo przytłaczające, że tłumi jego popędy:

„(…) a tu pospolitość skrzeczy,
a tu pospolitość tłoczy,
włazi w usta, uszy, oczy; (…)”.

Gospodarz diagnozuje, iż tak jest z każdym pokoleniem żyjącym w zniewolonej Polsce. Mówi, iż zawsze znajdzie się postać, chcąca ją wyzwolić. Przekonuje, że zapał pojawia się zrywami, ale nigdy nie trwa długo. Gospodarz charakteryzuję naturę Polaków słowami:

”(…) każden ogień swój zapala,
każden swoją świętość święci…”.

Poeta dodaje do tej diagnozy cechy duszy Polaka, zatracenia w walce:

„My jesteśmy jak przeklęci,
że nas mara, dziwo nęci,
wytwór tęsknej wyobraźni
serce bierze, zmysły draźni; (…)”.

Twierdzi, że doszło już do tego, iż w każdym chłopie Polak widzi Piasta. Teza ta spotyka się z gwałtowną obroną chłopów przez Gospodarza. Po dziesięciu latach mieszkania na wsi uważa chłopów za niezwykłych ludzi:

„(…) bardzo wiele, wiele z Piasta;
chłop potęgą jest i basta”.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11  

Szybki test:

Żyd Mosiek zachwala Panu Młodemu poglądy:
a) Zosi
b) Racheli
c) Maryny
d) Panny Młodej
Rozwiązanie

Zaproszenie fantastycznych gości przez Państwa Młodych zainspirowali:
a) Nos i Marysia
b) Gospodarz i Gospodyni
c) Dziennikarz i Czepiec
d) Poeta i Rachel
Rozwiązanie

Na ścianie opisanej w didaskaliach izby wiszą obrazy:
a) Jacka Malczewskiego
b) Jana Matejki
c) Włodzimierza Tetmajera
d) Stanisława Wyspiańskiego
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Wesele” - krótkie streszczenie „Wesele” - streszczenie szczegółowe	„Wesele” - plan wydarzeń Geneza „Wesela” Wyspiańskiego Stanisław Wyspiański - biografia Mity narodowe w „Weselu” Wyspiańskiego Obraz inteligencji w „Weselu” Wyspiańskiego Obraz chłopów w „Weselu” Wyspiańskiego Ocena społeczeństwa w „Weselu” Wyspiańskiego „Wesele” jako dramat fantastyczny „Wesele” jako dramat realistyczny Symboliczne zakończenie „Wesela” Symbolika przedmiotów w „Weselu” Rola zjaw w „Weselu” Wyspiańskiego Struktura i odmiany dramatu w „Weselu” „Wesele” jako dramat narodowy „Wesele” jako dramat neoromantyczny „Wesele” jako dramat symboliczny Wymowa ideowa „Wesela” Wyspiańskiego Kalendarium życia i twórczości Stanisława Wyspiańskiego Stylizacja na gwarę w „Weselu” „Teatr mój widzę ogromny”, czyli koncepcja teatru ogromnego Czas i miejsce akcji w „Weselu” Wyspiańskiego Ponadczasowość „Wesela” Wyspiańskiego Symbolika w „Weselu” Najważniejsze cytaty „Wesela” Wybrane adaptacje „Wesela” w kulturze Bibliografia Premiera spektaklu „Wesele”
Bohaterowie
Bohaterowie „Wesela” i ich pierwowzory Panna Młoda - charakterystyka Pan Młody - charakterystyka Dziennikarz - charakterystyka Poeta - charakterystyka Gospodyni - charakterystyka Rachel - charakterystyka Czepiec - charakterystyka Żyd - charakterystyka Radczyni - charakterystyka Nos - charakterystyka Jasiek - charakterystyka Marysia - charakterystyka Ojciec - charakterystyka Dziad - charakterystyka Klimina - charakterystyka Ksiądz - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Wesela”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies