Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Wesele
Scena 21
Poeta, Rachel
Poeta i Rachela rozpoczynają rozmowę. Dogadują się doskonale, oboje operują licznymi odniesieniami do mitologii. Poeta uznaje oczytaną Żydówkę za swą muzę, porównując ją do Galatei [w mitologii greckiej to nimfa morska, jedna z córek Nerusa, zwanych nereidami, uosabiających urok, harmonię i dobrodziejstwa morza]. Rachela wspomina adoratora, który starając się o jej względy, używał cudzych słów, gdy tymczasem ona wolałaby „miłości z pierwszej ręki”. Kobieta reprezentuje młodopolski sposób patrzenia na świat.
Scena 22
Radczyni, Pan Młody
Radczyni wyznaje Panu Młodemu, iż jest sceptycznie nastawiona do jego ślubu, na co on wygłasza dłuższy monolog, będący wyrazem jego poglądów, czyli chłopomanii. Radczyni kwituje jego wypowiedź słowami:
„Ach pan gada, gada, gada”.
„Ach pan gada, gada, gada” - to aluzja Wyspiańskiego do autentycznego gadulstwa Lucjana Rydla
Scena 23
Pan Młody, Poeta
Tematem rozmowy jest natchnienie poetyckie. Pan Młody podkreśla rolę szczęścia i przyrody przy tworzeniu największych dzieł.
Scena 24
Poeta, Gospodarz
Poeta opowiada Gospodarzowi o dramacie, który chciałby napisać. Dotyczyłby miłosnej historii rycerza. Charakteryzuje go tak:
„(…) przy tym historia wesoła,
a ogromnie przez to smutna”.
Następnie Poeta czyni aluzje do dramatu „Zawisza Czarny”. Mówi o swoim ideale rycerza, posiadaczu takich cech, jak: męstwo, odwaga, „pękające serce”. W rozmowie roztrząsany jest motyw rycerza stojącego przy zatrutej studni, będącej symbolem zatrucia życia społeczeństwa polskiego w niewoli:
„A pragnienie zdroju męką,
więc mętów czerpa ze studni;
u źródła, jakby zaklęty:
taki jakiś polski święty”.
Motyw rycerza stojącego przy studni to nawiązanie do obrazu Jacka Malczewskiego „Rycerz u studni”
Gospodarz, po wysłuchaniu monologu Poety, ironizuje i drwi ze sztucznego patosu młodopolskiej literatury. W dalszej konwersacji Gospodarz nie ukrywa tęsknoty za idealnymi panami czy szlachetnymi przywódcami. Poeta wyznaje, iż chciałby wziąć udział w czymś wielkim:
„(…) tak by gdzieś het gnało, gnało,
tak by się nam serce śmiało
do ogromnych, wielkich rzeczy (…)”
lecz pospólstwo jest tak bardzo przytłaczające, że tłumi jego popędy:
„(…) a tu pospolitość skrzeczy,
a tu pospolitość tłoczy,
włazi w usta, uszy, oczy; (…)”.
Gospodarz diagnozuje, iż tak jest z każdym pokoleniem żyjącym w zniewolonej Polsce. Mówi, iż zawsze znajdzie się postać, chcąca ją wyzwolić, lecz jej zapał gaśnie tek szybko, jak się pojawia. Przekonuje, że zapał pojawia się zrywami, ale nigdy nie trwa długo. Gospodarz charakteryzuję naturą Polaków słowami:
”(…) każden ogień swój zapala,
każden swoją świętość święci…”.
Poeta dodaje do tej diagnozy cechy duszy Polaka, zatracenia w walce:
„My jesteśmy jak przeklęci,
że nas mara, dziwo nęci,
wytwór tęsknej wyobraźni
serce bierze, zmysły draźni; (…)”.
Twierdzi, że doszło już do tego, iż w każdym chłopie Polak widzi Piasta. Teza ta spotyka się z gwałtowną obroną chłopów przez Gospodarza, który po dziesięciu latach mieszkania na wsi uważa chłopów za niezwykłych ludzi:
„(…) bardzo wiele, wiele z Piasta;
chłop potęgą jest i basta”.
Scena 25
Poeta, Gospodarz, Czepiec, Ojciec
Czepiec wraz z Gospodarzem witają się z Ojcem Panny Młodej. Ojciec wyraża swoją opinię o Krakusach, uważa, że przypatrują się oni starym zwyczajom wiejskim jak czarom. Gospodarz tłumaczy, że to dla nich nowe rzeczy. Czepiec pyta Poetę, jak mu się podoba wieś. Nie daje mu zbyt wiele czasu na odpowiedź i sam mówi, że wieś jest dużo ładniejsza od miasta. Wspomina o bohaterstwie chłopów. Uważa, że miastowym brakuje fantazji i nie chcą współpracować z jego warstwą, przez co marnuje się potencjał drzemiący w chłopach. Ojciec na to odpowiada Czepcowi, że jest „mocny pyskiem”, co spotyka się z ripostą, iż pięści też ma mocne (jest on osobą bardzo porywczą i skorą do bijatyk). Dalej opowiada o tym, jak uderzył kiedyś Żyda, aż ten zalał się krwią. Podczas rozmowy Czepiec rzuca do Poety:
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
a) potęgi Polaków
b) tchórzostwa Polaków
c) władzy Polaków
d) mądrości Polaków
Rozwiązanie
Kto wątpi w szczęśliwą przyszłość państwa młodych?
a) Dziennikarz
b) Dziad
c) Radczyni
d) Żyd
Rozwiązanie
Złotą podkowę znalazł:
a) Jasiek
b) Kuba
c) Gospodarz
d) Staszek
Rozwiązanie
Więcej pytań
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
„Wesele” - streszczenie szczegółowe
Poeta, Rachel
Poeta i Rachela rozpoczynają rozmowę. Dogadują się doskonale, oboje operują licznymi odniesieniami do mitologii. Poeta uznaje oczytaną Żydówkę za swą muzę, porównując ją do Galatei [w mitologii greckiej to nimfa morska, jedna z córek Nerusa, zwanych nereidami, uosabiających urok, harmonię i dobrodziejstwa morza]. Rachela wspomina adoratora, który starając się o jej względy, używał cudzych słów, gdy tymczasem ona wolałaby „miłości z pierwszej ręki”. Kobieta reprezentuje młodopolski sposób patrzenia na świat.
Scena 22
Radczyni, Pan Młody
Radczyni wyznaje Panu Młodemu, iż jest sceptycznie nastawiona do jego ślubu, na co on wygłasza dłuższy monolog, będący wyrazem jego poglądów, czyli chłopomanii. Radczyni kwituje jego wypowiedź słowami:
„Ach pan gada, gada, gada”.
„Ach pan gada, gada, gada” - to aluzja Wyspiańskiego do autentycznego gadulstwa Lucjana Rydla
Scena 23
Pan Młody, Poeta
Tematem rozmowy jest natchnienie poetyckie. Pan Młody podkreśla rolę szczęścia i przyrody przy tworzeniu największych dzieł.
Scena 24
Poeta, Gospodarz
Poeta opowiada Gospodarzowi o dramacie, który chciałby napisać. Dotyczyłby miłosnej historii rycerza. Charakteryzuje go tak:
„(…) przy tym historia wesoła,
a ogromnie przez to smutna”.
Następnie Poeta czyni aluzje do dramatu „Zawisza Czarny”. Mówi o swoim ideale rycerza, posiadaczu takich cech, jak: męstwo, odwaga, „pękające serce”. W rozmowie roztrząsany jest motyw rycerza stojącego przy zatrutej studni, będącej symbolem zatrucia życia społeczeństwa polskiego w niewoli:
„A pragnienie zdroju męką,
więc mętów czerpa ze studni;
u źródła, jakby zaklęty:
taki jakiś polski święty”.
Motyw rycerza stojącego przy studni to nawiązanie do obrazu Jacka Malczewskiego „Rycerz u studni”
Gospodarz, po wysłuchaniu monologu Poety, ironizuje i drwi ze sztucznego patosu młodopolskiej literatury. W dalszej konwersacji Gospodarz nie ukrywa tęsknoty za idealnymi panami czy szlachetnymi przywódcami. Poeta wyznaje, iż chciałby wziąć udział w czymś wielkim:
„(…) tak by gdzieś het gnało, gnało,
tak by się nam serce śmiało
do ogromnych, wielkich rzeczy (…)”
lecz pospólstwo jest tak bardzo przytłaczające, że tłumi jego popędy:
„(…) a tu pospolitość skrzeczy,
a tu pospolitość tłoczy,
włazi w usta, uszy, oczy; (…)”.
Gospodarz diagnozuje, iż tak jest z każdym pokoleniem żyjącym w zniewolonej Polsce. Mówi, iż zawsze znajdzie się postać, chcąca ją wyzwolić, lecz jej zapał gaśnie tek szybko, jak się pojawia. Przekonuje, że zapał pojawia się zrywami, ale nigdy nie trwa długo. Gospodarz charakteryzuję naturą Polaków słowami:
”(…) każden ogień swój zapala,
każden swoją świętość święci…”.
Poeta dodaje do tej diagnozy cechy duszy Polaka, zatracenia w walce:
„My jesteśmy jak przeklęci,
że nas mara, dziwo nęci,
wytwór tęsknej wyobraźni
serce bierze, zmysły draźni; (…)”.
Twierdzi, że doszło już do tego, iż w każdym chłopie Polak widzi Piasta. Teza ta spotyka się z gwałtowną obroną chłopów przez Gospodarza, który po dziesięciu latach mieszkania na wsi uważa chłopów za niezwykłych ludzi:
„(…) bardzo wiele, wiele z Piasta;
chłop potęgą jest i basta”.
Scena 25
Poeta, Gospodarz, Czepiec, Ojciec
Czepiec wraz z Gospodarzem witają się z Ojcem Panny Młodej. Ojciec wyraża swoją opinię o Krakusach, uważa, że przypatrują się oni starym zwyczajom wiejskim jak czarom. Gospodarz tłumaczy, że to dla nich nowe rzeczy. Czepiec pyta Poetę, jak mu się podoba wieś. Nie daje mu zbyt wiele czasu na odpowiedź i sam mówi, że wieś jest dużo ładniejsza od miasta. Wspomina o bohaterstwie chłopów. Uważa, że miastowym brakuje fantazji i nie chcą współpracować z jego warstwą, przez co marnuje się potencjał drzemiący w chłopach. Ojciec na to odpowiada Czepcowi, że jest „mocny pyskiem”, co spotyka się z ripostą, iż pięści też ma mocne (jest on osobą bardzo porywczą i skorą do bijatyk). Dalej opowiada o tym, jak uderzył kiedyś Żyda, aż ten zalał się krwią. Podczas rozmowy Czepiec rzuca do Poety:
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
Szybki test:
Dzwon Zygmunta to wg Stańczyka symbol:a) potęgi Polaków
b) tchórzostwa Polaków
c) władzy Polaków
d) mądrości Polaków
Rozwiązanie
Kto wątpi w szczęśliwą przyszłość państwa młodych?
a) Dziennikarz
b) Dziad
c) Radczyni
d) Żyd
Rozwiązanie
Złotą podkowę znalazł:
a) Jasiek
b) Kuba
c) Gospodarz
d) Staszek
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies