Scena 9
Czepiec, Kuba

Czepiec kontynuuje swoją kłótnię z muzykami. Tym razem próbuje go uspokoić Kuba. Parobek wyjawia, że Gospodarz ma za zadanie poprowadzenie pospolitego ruszenia. Czepiec nie może uwierzyć, że to właśnie właściciel chaty ma tego dokonać.

Parobek wyjawia, że ze śpiącym właśnie Gospodarzem spotkał się znakomity pan. Wydał mu właśnie taki rozkaz. Opowiada o tajemniczym zniknięciu Wernyhory i jego ostatnich słowach:

„(…) bić Moskali!”.

Czepiec dopytuje się o dziwną postać. Dowiaduje się, że pochodzi ona z Ukrainy. Jest bogata. Początkowo nie wierzy rozmówcy. Argumentem, który go przekonuje, jest opowieść o złotej podkowie. Rozochocony chłop udaje się z Kubą do domu.

Scena 10
Czepiec, Dziad

Czepiec wpada w drzwiach na Dziada. Starzec informuje go o wielkim poruszeniu we wsi. Wywołał je Jasiek.

Scena 11
Czepiec, Gospodyni

Czepiec wypytuję Gospodynię, czy mąż zdradził jej jakieś szczegóły rozmowy z tajemniczym siwobrodym. Ona twierdzi, że niczego nie zrozumiała. Na pewno nie było to nic mądrego.

Scena 12
Radczyni, Dziennikarz

Radczyni wypowiada się o charakterze pracy dziennikarskiej. Uważa to zajęcie za bardzo poważne. Dziennikarz odcina się od tego:

„Rad jestem
od głupstwa oderwać się chwilę”.

Mężczyzna przekonuje ją, że jego praca nie jest do końca poważna. Mówi, że nie pisze prawdziwych opinii w swej gazecie. Nudzi go życie w mieście. O dziwo, dobrze czuje się na wiejskim weselu.

Scena 13
Radczyni, Panna Młoda

Radczyni bardzo wątpi w szczęśliwą przyszłość państwa młodych. Nie wyobraża sobie, o czym będą rozmawiali, gdy uroda Panny Młodej minie. Kobieta odpowiada, że wcale nie muszą ze sobą rozmawiać.

Scena 14
Panna Młoda, Marysia

Marysia wyjawia, że boi się, iż jej siostrze będzie żal jej dawnego życia. Jako pani nie będzie mogła cieszyć się zwykłymi, wiejskimi obowiązkami. Cieszy się z wyjścia siostry za mąż. Boi się, że szkoda jej będzie opuszczać rodzinny dom. Panna Młoda twierdzi, że wcale tak nie jest. Niczego jej nie będzie żal. Zatroskana siostra twierdzi, że dusza Panny Młodej zawsze będzie na wsi. Nowe życie w mieście przyniesie jej smutek.

Scena 15
Marysia, Ojciec

Marysia dziwi się swojemu ojcu, że ten cieszy się ze ślubu córki. Ojciec odpowiada, że pragnie jej szczęścia. Nie ma też zamiaru mieszać się do jej małżeństwa. Dziewczyna pyta, czy Ojciec pomoże jej i Wojtkowi spłacić grunty. Rodzic odpowiada, że nie jest bogaty.

Córka zastanawia się, czy Ojciec patrzyłby na nią przychylniejszym okiem, gdyby wyszła za mąż za dostojnego pana. Ojciec przypomina jej, że tamten pan zmarł. Ona wyszła za osobę, która ich swatała – za Wojtka.

Marysia wyznaje, że pokochała Wojtka. Na tym weselu spotkała tamtego mężczyznę (Widmo). Zrobiło się jej smutno. Ojciec radzi córce, by poszła do swojego śpiącego męża. Marysia stoi zamyślona. Patrzy na tańczące druhny z łzami w oczach. Na pytanie Ojca, czy płacze, odpowiada:
„Tak się w oczach mgli,
wszystko widze coraz bladsze”.

Scena 16
Poeta, Panna Młoda

Panna Młoda odpowiada Poecie sen. Śniło się jej, że jedzie ogromną, złotą karocą i spotyka diabła (to sen o Polsce). Kobieta prosi, by Poeta nie opowiedział o tym wszystkim. Każdemu mogą się przyśnić głupstwa. Mówi, że widziała siebie siedzącą w złotej karocy, która gnała przez lasy i miasta. Zapytała woźnicy, dokąd jadą. Ten odpowiedział, że do Polski. Panna Młoda zadaje Poecie pytanie, czy może on wie, gdzie jest ta Polska:

„A kaz tyz ta Polska, a kaz ta?
Pon wiedzą?”

Poeta odpowiada, że można przejechać cały świat i nigdzie jej nie znaleźć. Prosi kobietę, by przyłożyła dłoń do piersi. Gdy Panna Młoda wyczuwa bicie swojego serca, Poeta mówi:
„A to Polska właśnie”.

Scena 17
Poeta, Pan Młody

Za oknem zaczyna świtać. Pan Młody zwierza się Poecie, że zapamięta tę noc na bardzo długo. Ze względu na swoje wesele, ale też wskutek przeżyć duchowych. Pan Młody przestraszył się sił, które zawładnęły chatą. Natomiast Poeta czuje, że dały mu one wielką moc:

„A mnie to znowu teraz niesie
ten wicher z nocy”.

Pan Młody pragnie spokoju i sielanki. Marzy o przesiadywaniu całymi dniami w ogrodzie, sadzie, gaju. Nie chce żadnego gwaru, mówi do Poety:
„A trafiaj ty orły z proc (…)”.

Scena 18
Poprzedni, Czepiec

Czepiec wbiega do chaty odziany w kożuch. Trzyma wielką kosę w ręku. Dziwi się, że panowie stoją i zwyczajnie i sobie rozmawiają. Pan Młody wpada w zachwyt nad kosą chłopa. Dziwi go jej pionowe nastawienie.

Czepiec uświadamia im, że szykuje się wielki bój. Poeta pyta, czy ma on może jakąś sprawę do jego brata. Jeśli kosa jest potrzebna do namalowania przez Gospodarza obrazu, to można ją postawić w kącie. Chłop odpowiada:

„Aha, bratku, mom cie.
Juz sie obrazy skońcyły;
Panom ino obrazy, płótna”.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11  

Szybki test:

Kto wg Nosa „gdyby jeszcze żył, toby pił”?
a) Kościuszko
b) Chopin
c) Słowacki
d) Mickiewicz
Rozwiązanie

Zaproszenie fantastycznych gości przez Państwa Młodych zainspirowali:
a) Dziennikarz i Czepiec
b) Nos i Marysia
c) Poeta i Rachel
d) Gospodarz i Gospodyni
Rozwiązanie

Ojciec Panny Młodej porównuje Dziada do:
a) szpaka
b) wrony
c) sępa
d) kruka
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Wesele” - krótkie streszczenie „Wesele” - streszczenie szczegółowe	Geneza „Wesela” Wyspiańskiego Stanisław Wyspiański - biografia „Wesele” - plan wydarzeń Mity narodowe w „Weselu” Wyspiańskiego Obraz inteligencji w „Weselu” Wyspiańskiego Obraz chłopów w „Weselu” Wyspiańskiego Ocena społeczeństwa w „Weselu” Wyspiańskiego Struktura i odmiany dramatu w „Weselu” „Wesele” jako dramat narodowy „Wesele” jako dramat neoromantyczny „Wesele” jako dramat symboliczny „Wesele” jako dramat fantastyczny „Wesele” jako dramat realistyczny Symboliczne zakończenie „Wesela” Symbolika przedmiotów w „Weselu” Rola zjaw w „Weselu” Wyspiańskiego Kalendarium życia i twórczości Stanisława Wyspiańskiego Stylizacja na gwarę w „Weselu” „Teatr mój widzę ogromny”, czyli koncepcja teatru ogromnego Czas i miejsce akcji w „Weselu” Wyspiańskiego Wymowa ideowa „Wesela” Wyspiańskiego Symbolika w „Weselu” Ponadczasowość „Wesela” Wyspiańskiego Najważniejsze cytaty „Wesela” Wybrane adaptacje „Wesela” w kulturze Bibliografia Premiera spektaklu „Wesele”
Bohaterowie
Bohaterowie „Wesela” i ich pierwowzory Panna Młoda - charakterystyka Pan Młody - charakterystyka Dziennikarz - charakterystyka Poeta - charakterystyka Gospodyni - charakterystyka Żyd - charakterystyka Rachel - charakterystyka Czepiec - charakterystyka Radczyni - charakterystyka Nos - charakterystyka Jasiek - charakterystyka Ojciec - charakterystyka Dziad - charakterystyka Klimina - charakterystyka Ksiądz - charakterystyka Marysia - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Wesela”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies