Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Wesele
„Caf się, babo – jo pijany?
Szuruj do domu!”.
Pijany ponownie zaczyna grozić pobiciem skrzypków, jeżeli ci nie zaczną grać.
Scena 5
Czepcowa, Gospodyni
Czepcowa i Gospodyni podsumowują dobiegające końca wesele. Uznają je za udane . Pochlebnie wyrażają się o gościach z miasta, którzy doskonale się bawili.
Scena 6
Rachel, Poeta
Rachela wraca z sadu, gdzie zachwycała się poetyckością natury. Kobieta żali się Poecie, że będzie jej smutno samej. Ten proponuje, żeby zaglądała częściej do miasta. Smutek ma topić w literaturze.
Scena 7
Haneczka, Pan Młody
Haneczka dziękuje bratu za mile spędzony czas na weselu. Opowiada o przetańczonych wielu godzinach. Oburzenie Pana Młodego wzbudza wyznanie, ze Haneczka zauroczyła się drużbą. Tłumaczy, że on, jako poeta, ma prawo zakochać się w wieśniaczce. Jego młodszej siostrze nie przystoi całować się z chłopami.
Scena 8
Poeta, Maryna
Poeta prawi komplementy Marynie. Uznaje, że wygląda pięknie, gdy jest sama. Zastanawiają się razem nad fenomenem tak udanego wesela. Poeta uznaje, że wszyscy stali się aniołami na tę jedną noc. Maryna obawia się, że zaraz będzie trzeba wyjeżdżać. Z pierwszym uderzeniem bata zniknie ich anielstwo. Wszystko będzie jak dawniej.
Dziewczyna mówi, że słyszała rozmowę chłopów o Polsce. Uwierzyła w ich szczere intencje i troskę o kraj:
„- wysłuchałam
mówili o Polsce chłopi
i mówili wcale rozsądnie i szczerze:
że tego, tamtego trzeba bić,
że się nie trzeba dać, że trzeba jakoś żyć”
Poeta mówi o niezdrowej rywalizacji między stanami:
„Oni i my – my i oni,
na wyścigi – kto kogo przegoni!”.
Maryna twierdzi, że wyczuwa jakąś przemianę w polskiej naturze. Mężczyzna wyznaje, że sam czuje się przemieniony. Czuje ciężar na duszy, odpowiedzialność. Gdy dziewczyna proponuje, by wyszedł do sadu ochłonąć. Poeta odmawia. Odpowiada, że w sadzie czuje się jeszcze dziwniej. Scena 9
Czepiec, Kuba
Czepiec kontynuuje swoją kłótnię z muzykami. Tym razem próbuje go uspokoić Kuba. Parobek wyjawia, że Gospodarz ma za zadanie poprowadzenie pospolitego ruszenia. Czepiec nie może uwierzyć, że to właśnie właściciel chaty ma tego dokonać.
Parobek wyjawia, że ze śpiącym właśnie Gospodarzem spotkał się znakomity pan. Wydał mu właśnie taki rozkaz. Opowiada o tajemniczym zniknięciu Wernyhory i jego ostatnich słowach:
„(…) bić Moskali!”.
Czepiec dopytuje się o dziwną postać. Dowiaduje się, że pochodzi ona z Ukrainy. Jest bogata. Początkowo nie wierzy rozmówcy. Argumentem, który go przekonuje, jest opowieść o złotej podkowie. Rozochocony chłop udaje się z Kubą do domu.
Scena 10
Czepiec, Dziad
Czepiec wpada w drzwiach na Dziada. Starzec informuje go o wielkim poruszeniu we wsi. Wywołał je Jasiek.
Scena 11
Czepiec, Gospodyni
Czepiec wypytuję Gospodynię, czy mąż zdradził jej jakieś szczegóły rozmowy z tajemniczym siwobrodym. Ona twierdzi, że niczego nie zrozumiała. Na pewno nie było to nic mądrego.
Scena 12
Radczyni, Dziennikarz
Radczyni wypowiada się o charakterze pracy dziennikarskiej. Uważa to zajęcie za bardzo poważne. Dziennikarz odcina się od tego:
„Rad jestem
od głupstwa oderwać się chwilę”.
Mężczyzna przekonuje ją, że jego praca nie jest do końca poważna. Mówi, że nie pisze prawdziwych opinii w swej gazecie. Nudzi go życie w mieście. O dziwo, dobrze czuje się na wiejskim weselu.
Scena 13
Radczyni, Panna Młoda
Radczyni bardzo wątpi w szczęśliwą przyszłość państwa młodych. Nie wyobraża sobie, o czym będą rozmawiali, gdy uroda Panny Młodej minie. Kobieta odpowiada, że wcale nie muszą ze sobą rozmawiać.
Scena 14
Panna Młoda, Marysia
Marysia wyjawia, że boi się, iż jej siostrze będzie żal jej dawnego życia. Jako pani nie będzie mogła cieszyć się zwykłymi, wiejskimi obowiązkami. Cieszy się z wyjścia siostry za mąż. Boi się, że szkoda jej będzie opuszczać rodzinny dom. Panna Młoda twierdzi, że wcale tak nie jest. Niczego jej nie będzie żal. Zatroskana siostra twierdzi, że dusza Panny Młodej zawsze będzie na wsi. Nowe życie w mieście przyniesie jej smutek.
Scena 15
Marysia, Ojciec
Marysia dziwi się swojemu ojcu, że ten cieszy się ze ślubu córki. Ojciec odpowiada, że pragnie jej szczęścia. Nie ma też zamiaru mieszać się do jej małżeństwa. Dziewczyna pyta, czy Ojciec pomoże jej i Wojtkowi spłacić grunty. Rodzic odpowiada, że nie jest bogaty.
Córka zastanawia się, czy Ojciec patrzyłby na nią przychylniejszym okiem, gdyby wyszła za mąż za dostojnego pana. Ojciec przypomina jej, że tamten pan zmarł. Ona wyszła za osobę, która ich swatała – za Wojtka.
Marysia wyznaje, że pokochała Wojtka. Na tym weselu spotkała tamtego mężczyznę (Widmo). Zrobiło się jej smutno. Ojciec radzi córce, by poszła do swojego śpiącego męża. Marysia stoi zamyślona. Patrzy na tańczące druhny z łzami w oczach. Na pytanie Ojca, czy płacze, odpowiada:
„Tak się w oczach mgli,
wszystko widze coraz bladsze”.
Scena 16
Poeta, Panna Młoda
Panna Młoda odpowiada Poecie sen. Śniło się jej, że jedzie ogromną, złotą karocą i spotyka diabła (to sen o Polsce). Kobieta prosi, by Poeta nie opowiedział o tym wszystkim. Każdemu mogą się przyśnić głupstwa. Mówi, że widziała siebie siedzącą w złotej karocy, która gnała przez lasy i miasta. Zapytała woźnicy, dokąd jadą. Ten odpowiedział, że do Polski. Panna Młoda zadaje Poecie pytanie, czy może on wie, gdzie jest ta Polska:
„A kaz tyz ta Polska, a kaz ta?
Pon wiedzą?”
Poeta odpowiada, że można przejechać cały świat i nigdzie jej nie znaleźć. Prosi kobietę, by przyłożyła dłoń do piersi. Gdy Panna Młoda wyczuwa bicie swojego serca, Poeta mówi:
„A to Polska właśnie”.
Scena 17
Poeta, Pan Młody
Za oknem zaczyna świtać. Pan Młody zwierza się Poecie, że zapamięta tę noc na bardzo długo. Ze względu na swoje wesele, ale też wskutek przeżyć duchowych. Pan Młody przestraszył się sił, które zawładnęły chatą. Natomiast Poeta czuje, że dały mu one wielką moc:
„A mnie to znowu teraz niesie
ten wicher z nocy”.
Pan Młody pragnie spokoju i sielanki. Marzy o przesiadywaniu całymi dniami w ogrodzie, sadzie, gaju. Nie chce żadnego gwaru, mówi do Poety:
„A trafiaj ty orły z proc (…)”.
Scena 18
Poprzedni, Czepiec
Czepiec wbiega do chaty odziany w kożuch. Trzyma wielką kosę w ręku. Dziwi się, że panowie stoją i zwyczajnie i sobie rozmawiają. Pan Młody wpada w zachwyt nad kosą chłopa. Dziwi go jej pionowe nastawienie.
Czepiec uświadamia im, że szykuje się wielki bój. Poeta pyta, czy ma on może jakąś sprawę do jego brata. Jeśli kosa jest potrzebna do namalowania przez Gospodarza obrazu, to można ją postawić w kącie. Chłop odpowiada:
„Aha, bratku, mom cie.
Juz sie obrazy skońcyły;
Panom ino obrazy, płótna”.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
a) fujarce
b) skrzypcach
c) flecie
d) organach
Rozwiązanie
Klimina jest wdową po:
a) burmistrzu
b) wójcie
c) kupcu
d) sołtysie
Rozwiązanie
Zaproszenie fantastycznych gości przez Państwa Młodych zainspirowali:
a) Gospodarz i Gospodyni
b) Nos i Marysia
c) Dziennikarz i Czepiec
d) Poeta i Rachel
Rozwiązanie
Więcej pytań
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
„Wesele” - streszczenie szczegółowe
„Caf się, babo – jo pijany?
Szuruj do domu!”.
Pijany ponownie zaczyna grozić pobiciem skrzypków, jeżeli ci nie zaczną grać.
Scena 5
Czepcowa, Gospodyni
Czepcowa i Gospodyni podsumowują dobiegające końca wesele. Uznają je za udane . Pochlebnie wyrażają się o gościach z miasta, którzy doskonale się bawili.
Scena 6
Rachel, Poeta
Rachela wraca z sadu, gdzie zachwycała się poetyckością natury. Kobieta żali się Poecie, że będzie jej smutno samej. Ten proponuje, żeby zaglądała częściej do miasta. Smutek ma topić w literaturze.
Scena 7
Haneczka, Pan Młody
Haneczka dziękuje bratu za mile spędzony czas na weselu. Opowiada o przetańczonych wielu godzinach. Oburzenie Pana Młodego wzbudza wyznanie, ze Haneczka zauroczyła się drużbą. Tłumaczy, że on, jako poeta, ma prawo zakochać się w wieśniaczce. Jego młodszej siostrze nie przystoi całować się z chłopami.
Scena 8
Poeta, Maryna
Poeta prawi komplementy Marynie. Uznaje, że wygląda pięknie, gdy jest sama. Zastanawiają się razem nad fenomenem tak udanego wesela. Poeta uznaje, że wszyscy stali się aniołami na tę jedną noc. Maryna obawia się, że zaraz będzie trzeba wyjeżdżać. Z pierwszym uderzeniem bata zniknie ich anielstwo. Wszystko będzie jak dawniej.
Dziewczyna mówi, że słyszała rozmowę chłopów o Polsce. Uwierzyła w ich szczere intencje i troskę o kraj:
„- wysłuchałam
mówili o Polsce chłopi
i mówili wcale rozsądnie i szczerze:
że tego, tamtego trzeba bić,
że się nie trzeba dać, że trzeba jakoś żyć”
Poeta mówi o niezdrowej rywalizacji między stanami:
„Oni i my – my i oni,
na wyścigi – kto kogo przegoni!”.
Maryna twierdzi, że wyczuwa jakąś przemianę w polskiej naturze. Mężczyzna wyznaje, że sam czuje się przemieniony. Czuje ciężar na duszy, odpowiedzialność. Gdy dziewczyna proponuje, by wyszedł do sadu ochłonąć. Poeta odmawia. Odpowiada, że w sadzie czuje się jeszcze dziwniej. Scena 9
Czepiec, Kuba
Czepiec kontynuuje swoją kłótnię z muzykami. Tym razem próbuje go uspokoić Kuba. Parobek wyjawia, że Gospodarz ma za zadanie poprowadzenie pospolitego ruszenia. Czepiec nie może uwierzyć, że to właśnie właściciel chaty ma tego dokonać.
Parobek wyjawia, że ze śpiącym właśnie Gospodarzem spotkał się znakomity pan. Wydał mu właśnie taki rozkaz. Opowiada o tajemniczym zniknięciu Wernyhory i jego ostatnich słowach:
„(…) bić Moskali!”.
Czepiec dopytuje się o dziwną postać. Dowiaduje się, że pochodzi ona z Ukrainy. Jest bogata. Początkowo nie wierzy rozmówcy. Argumentem, który go przekonuje, jest opowieść o złotej podkowie. Rozochocony chłop udaje się z Kubą do domu.
Scena 10
Czepiec, Dziad
Czepiec wpada w drzwiach na Dziada. Starzec informuje go o wielkim poruszeniu we wsi. Wywołał je Jasiek.
Scena 11
Czepiec, Gospodyni
Czepiec wypytuję Gospodynię, czy mąż zdradził jej jakieś szczegóły rozmowy z tajemniczym siwobrodym. Ona twierdzi, że niczego nie zrozumiała. Na pewno nie było to nic mądrego.
Scena 12
Radczyni, Dziennikarz
Radczyni wypowiada się o charakterze pracy dziennikarskiej. Uważa to zajęcie za bardzo poważne. Dziennikarz odcina się od tego:
„Rad jestem
od głupstwa oderwać się chwilę”.
Mężczyzna przekonuje ją, że jego praca nie jest do końca poważna. Mówi, że nie pisze prawdziwych opinii w swej gazecie. Nudzi go życie w mieście. O dziwo, dobrze czuje się na wiejskim weselu.
Scena 13
Radczyni, Panna Młoda
Radczyni bardzo wątpi w szczęśliwą przyszłość państwa młodych. Nie wyobraża sobie, o czym będą rozmawiali, gdy uroda Panny Młodej minie. Kobieta odpowiada, że wcale nie muszą ze sobą rozmawiać.
Scena 14
Panna Młoda, Marysia
Marysia wyjawia, że boi się, iż jej siostrze będzie żal jej dawnego życia. Jako pani nie będzie mogła cieszyć się zwykłymi, wiejskimi obowiązkami. Cieszy się z wyjścia siostry za mąż. Boi się, że szkoda jej będzie opuszczać rodzinny dom. Panna Młoda twierdzi, że wcale tak nie jest. Niczego jej nie będzie żal. Zatroskana siostra twierdzi, że dusza Panny Młodej zawsze będzie na wsi. Nowe życie w mieście przyniesie jej smutek.
Scena 15
Marysia, Ojciec
Marysia dziwi się swojemu ojcu, że ten cieszy się ze ślubu córki. Ojciec odpowiada, że pragnie jej szczęścia. Nie ma też zamiaru mieszać się do jej małżeństwa. Dziewczyna pyta, czy Ojciec pomoże jej i Wojtkowi spłacić grunty. Rodzic odpowiada, że nie jest bogaty.
Córka zastanawia się, czy Ojciec patrzyłby na nią przychylniejszym okiem, gdyby wyszła za mąż za dostojnego pana. Ojciec przypomina jej, że tamten pan zmarł. Ona wyszła za osobę, która ich swatała – za Wojtka.
Marysia wyznaje, że pokochała Wojtka. Na tym weselu spotkała tamtego mężczyznę (Widmo). Zrobiło się jej smutno. Ojciec radzi córce, by poszła do swojego śpiącego męża. Marysia stoi zamyślona. Patrzy na tańczące druhny z łzami w oczach. Na pytanie Ojca, czy płacze, odpowiada:
„Tak się w oczach mgli,
wszystko widze coraz bladsze”.
Scena 16
Poeta, Panna Młoda
Panna Młoda odpowiada Poecie sen. Śniło się jej, że jedzie ogromną, złotą karocą i spotyka diabła (to sen o Polsce). Kobieta prosi, by Poeta nie opowiedział o tym wszystkim. Każdemu mogą się przyśnić głupstwa. Mówi, że widziała siebie siedzącą w złotej karocy, która gnała przez lasy i miasta. Zapytała woźnicy, dokąd jadą. Ten odpowiedział, że do Polski. Panna Młoda zadaje Poecie pytanie, czy może on wie, gdzie jest ta Polska:
„A kaz tyz ta Polska, a kaz ta?
Pon wiedzą?”
Poeta odpowiada, że można przejechać cały świat i nigdzie jej nie znaleźć. Prosi kobietę, by przyłożyła dłoń do piersi. Gdy Panna Młoda wyczuwa bicie swojego serca, Poeta mówi:
„A to Polska właśnie”.
Scena 17
Poeta, Pan Młody
Za oknem zaczyna świtać. Pan Młody zwierza się Poecie, że zapamięta tę noc na bardzo długo. Ze względu na swoje wesele, ale też wskutek przeżyć duchowych. Pan Młody przestraszył się sił, które zawładnęły chatą. Natomiast Poeta czuje, że dały mu one wielką moc:
„A mnie to znowu teraz niesie
ten wicher z nocy”.
Pan Młody pragnie spokoju i sielanki. Marzy o przesiadywaniu całymi dniami w ogrodzie, sadzie, gaju. Nie chce żadnego gwaru, mówi do Poety:
„A trafiaj ty orły z proc (…)”.
Scena 18
Poprzedni, Czepiec
Czepiec wbiega do chaty odziany w kożuch. Trzyma wielką kosę w ręku. Dziwi się, że panowie stoją i zwyczajnie i sobie rozmawiają. Pan Młody wpada w zachwyt nad kosą chłopa. Dziwi go jej pionowe nastawienie.
Czepiec uświadamia im, że szykuje się wielki bój. Poeta pyta, czy ma on może jakąś sprawę do jego brata. Jeśli kosa jest potrzebna do namalowania przez Gospodarza obrazu, to można ją postawić w kącie. Chłop odpowiada:
„Aha, bratku, mom cie.
Juz sie obrazy skońcyły;
Panom ino obrazy, płótna”.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Szybki test:
Chochoł gra na:a) fujarce
b) skrzypcach
c) flecie
d) organach
Rozwiązanie
Klimina jest wdową po:
a) burmistrzu
b) wójcie
c) kupcu
d) sołtysie
Rozwiązanie
Zaproszenie fantastycznych gości przez Państwa Młodych zainspirowali:
a) Gospodarz i Gospodyni
b) Nos i Marysia
c) Dziennikarz i Czepiec
d) Poeta i Rachel
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies