Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Antygona
Ismena jest siostrą tytułowej Antygony, córką Jokasty i Edypa, choć nie posiadamy dokładnych informacji, którym z kolei była dzieckiem wśród czwórki rodzeństwa. Zamieszkuje w pałacu, w swoim rodzinnym mieście Teby wraz z siostrą, wujem i jego rodziną.
Jest postacią drugoplanową, ale jej charakter możemy poznać już na samym początku wspomnianego dramatu. Wydaje nam się osobą ułożoną oraz dużo spokojniejszą od swojej buntowniczej siostry. Pomimo miłości do obu braci obawia się sprzeciwić Kreonowi i nie podejmuje się pochowania brata wraz z Antygoną. Lęk przed konsekwencjami sprzeciwu wobec rozkazów wuja okazuje się u niej silniejszy niż strach przed gniewem bogów.
Na tej podstawie możemy łatwo wywnioskować, że jest osobą, która bardzo szanuje swoje życie. Rozważnie stara się podejść do problemu i nie ma wystarczającej pewności siebie, aby przeciwstawić się Kreonowi. Wspomina o uległości w słowach do Antygony, a ta cecha wydaje się do niej idealnie pasować.
Baczyć to trzeba, że my przecie słabe,
Do walk z mężczyzną niezdolne niewiasty;
Że nam ulegać silniejszym należy,
Tych słuchać, nawet i sroższych rozkazów;
Ja więc, błagając o wyrozumienie
Zmarłych, że muszę tak ulec przemocy,
Posłuszna będę władcom tego świata,
Bo próżny opór urąga rozwadze.
Ismena wprost pokazuje swoją bezsilność w zaistniałej sytuacji i nie planuje nic z tym zrobić, mimo nalegań siostry. Jest osobą słabą i uległą wobec zaistniałych okoliczności.
Bezsprzecznie jej postawę cechuje rozwaga i do tej rozwagi stara się przekonać siostrę. Do cech pozytywnych kobiety należy zaliczyć też dotrzymywanie słowa. Jest osobą godną zaufania, nie wyjawiła zamiarów Antygony.
Niewątpliwie darzy siostrę silną miłością i nie pragnie jej zguby. To właśnie to uczucie w stosunku do siostry i braci wywołuje u niej wyrzuty sumienia, które są początkiem przypływu odwagi. Stara się wziąć część winy Antygony na siebie, by przynajmniej tak jej pomóc i uhonorować swojego brata. Nie boi się wówczas przeciwstawić słownie Kreonowi.
Jej zmiana w zachowaniu, wywołana silnymi emocjami, niestety nie przynosi żadnego efektu. Warto zwrócić uwagę na to, że Ismena nie targnęła się na własne życie po śmierci siostry, dzięki czemu możemy dojść do wniosku, że jej psychika była o wiele bardziej stabilna niż Antygony. Ismena - charakterystyka postaci
Autor: Jakub RudnickiIsmena jest siostrą tytułowej Antygony, córką Jokasty i Edypa, choć nie posiadamy dokładnych informacji, którym z kolei była dzieckiem wśród czwórki rodzeństwa. Zamieszkuje w pałacu, w swoim rodzinnym mieście Teby wraz z siostrą, wujem i jego rodziną.
Jest postacią drugoplanową, ale jej charakter możemy poznać już na samym początku wspomnianego dramatu. Wydaje nam się osobą ułożoną oraz dużo spokojniejszą od swojej buntowniczej siostry. Pomimo miłości do obu braci obawia się sprzeciwić Kreonowi i nie podejmuje się pochowania brata wraz z Antygoną. Lęk przed konsekwencjami sprzeciwu wobec rozkazów wuja okazuje się u niej silniejszy niż strach przed gniewem bogów.
Na tej podstawie możemy łatwo wywnioskować, że jest osobą, która bardzo szanuje swoje życie. Rozważnie stara się podejść do problemu i nie ma wystarczającej pewności siebie, aby przeciwstawić się Kreonowi. Wspomina o uległości w słowach do Antygony, a ta cecha wydaje się do niej idealnie pasować.
Baczyć to trzeba, że my przecie słabe,
Do walk z mężczyzną niezdolne niewiasty;
Że nam ulegać silniejszym należy,
Tych słuchać, nawet i sroższych rozkazów;
Ja więc, błagając o wyrozumienie
Zmarłych, że muszę tak ulec przemocy,
Posłuszna będę władcom tego świata,
Bo próżny opór urąga rozwadze.
Ismena wprost pokazuje swoją bezsilność w zaistniałej sytuacji i nie planuje nic z tym zrobić, mimo nalegań siostry. Jest osobą słabą i uległą wobec zaistniałych okoliczności.
Bezsprzecznie jej postawę cechuje rozwaga i do tej rozwagi stara się przekonać siostrę. Do cech pozytywnych kobiety należy zaliczyć też dotrzymywanie słowa. Jest osobą godną zaufania, nie wyjawiła zamiarów Antygony.
Niewątpliwie darzy siostrę silną miłością i nie pragnie jej zguby. To właśnie to uczucie w stosunku do siostry i braci wywołuje u niej wyrzuty sumienia, które są początkiem przypływu odwagi. Stara się wziąć część winy Antygony na siebie, by przynajmniej tak jej pomóc i uhonorować swojego brata. Nie boi się wówczas przeciwstawić słownie Kreonowi.
Niestety, Sofokles w swoich dramatach nie skupiał się na wyglądzie zewnętrznym postaci. Dlatego jedynie ze słów innych bohaterów wiemy, że Ismena jest młodą kobietą, gdyż Kreona nazywa ją „niewiastą”. Jeśli chodzi o wygląd bądź ubiór bohaterów tragedii, pozostaje nam się jedynie ich domyślać, bazując na zwyczajach panujących w hellenistycznej Grecji.
Twoja i moja; lecz dosyć tych zwlekań;
Wiedźcie je, sługi, w dom, bo odtąd mają
Żyć jak niewiasty, nie według swej woli.
Toć i zbyt śmiałe ulękną się serca,
Gdy widmo śmierci zaglądnie im w oczy ~ Kreon o Ismenie
Oceniając Ismenę z dramatu Sofoklesa, możemy bezsprzecznie uznać ją za pozytywną postać drugoplanową. Stara się myśleć rozważnie oraz obiektywnie spoglądać na sytuację dziejącą się dookoła niej. Mimo początkowej postawy bezradności i uległości kobieta staje w obronie siostry, gotowa wziąć część winy na siebie, a co za tym idzie – przeciwstawia się woli władcy, którego wcześniej się tak obawiała.
Ismena jest postacią kochającą swoją rodzinę i bardzo przeżywa nieszczęścia, jakie dosięgły ród Labdakidów. Stabilna psychika pozwala kobiecie przetrwać wszystkie przeciwności, jakie spadły na nią do tej pory, i bezsprzecznie powinna ona stanowić przykład dla swojej rodziny.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies