Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Antygona
Teatr grecki wywodzi się z obrzędów ku czci boga Dionizosa. U południowo – wschodniego stoku ateńskiego Akropolu, w świętym okręgu Dionizosa, gromadziły się tłumy, dla których uczestnictwo w widowiskach było niecodziennym wydarzeniem. Obecnie można oglądać odkopany w XIX wieku kuty w kamieniu teatr. Mógł on pomieścić nawet około piętnastu tysięcy widzów, a wybudowano go w II połowie IV w. p.n.e.
Wcześniej sztuki teatralne wystawiano na agorze – głównym palcu miasta, rynku, na prowizorycznie wzniesionych konstrukcjach drewnianych, ale źródła historyczne notują, że w latach 499 – 490 p.n.e. doszło do katastrofy – konstrukcja załamała się i śmierć poniosło wiele osób. Wtedy zdecydowano o przeniesieniu widowisk i obraniu dla nich stałego miejsca - usytuowano je w okolicy świątyni Dionizosa – u stóp Akropolu. Plac przeznaczony do tego celu musiał być dobrze widoczny i „akustyczny”, tak, by to, co działo się na scenie, było widzialne i słyszalne, a ponieważ ustrój był demokratyczny każdy miał prawo do widowiska.
Przedstawienie rozpoczynało się o wschodzie słońca, a kończyło wraz z jego zachodem i trwało zwykle kilka dni (sześć). Taką długość przedstawienia można by uznać za nużącą, ale spektakle przeplatano konkursami poetyckimi, przeglądem tańców, popisami muzyczno – wokalnymi. Wszystko odbywało się na świeżym powietrzu, pod „wielkim dachem nieba” a do teatru przybywali nie tylko mieszkańcy, ale i zaproszeni goście np. Grecy z innych państw.
Pierwszy dzień poświęcony był czynnościom kultowym (związanym z Dionizosem), drugi wypełniały zawody dytyrambiczne (śpiew, pieśni), w trzecim współzawodniczyły ze sobą komedie, trzy kolejne poświęcone były tragedii. Do tych zawodów stawało trzech poetów, każdy z nich wypełniał jeden dzień tetralogią – czterema sztukami, z których trzy były tragediami, a czwarta dramatem satyrowym.
Następnie zespół pięciu sędziów przyznawał zawodnikom nagrody.
W dni widowisk Ateńczycy całkowicie odrywali się od swoich zajęć, zatapiając się w atmosferze sztuki. Do teatru szli wszyscy, bywało, że nawet niewolnicy. Uboższym w czasach Sofoklesa udzielano specjalnych dotacji na uczestnictwo w uroczystościach. Z nich bowiem lud ateński miał czerpać radość i życiową energię: „I wytchnienia po trudach daliśmy duszy człowieka najwięcej, rok cały uświetniając igrzyskami i obchodami świątecznymi (...) skąd co dzień płynąca ku nam radość przepędza precz przygnębienie.” ( z „Wojny peloponeskiej” Tukidydesa).
Uczestnictwo w spotkaniach teatralnych miało nie tyle cel kulturoznawczy, co „rekreacyjny” i integracyjny, tym bardziej, że tekst tragedii nie miał aż takiego znaczenia. Temat i rozwiązanie wątku było na ogół znane, bo poeci czerpali z mitów, utworów Homera i współczesności. Treść nigdy nie była całkiem nowa, kojarzyć ją można z librettem, które im częściej jest powtarzane, tym chętniej się go słucha. Tekst miał opowiadać, nie odkrywać, stawał się przez to uniwersalny i czytelny w odbiorze.Teatr grecki
Autor: Ewa PetniakTeatr grecki wywodzi się z obrzędów ku czci boga Dionizosa. U południowo – wschodniego stoku ateńskiego Akropolu, w świętym okręgu Dionizosa, gromadziły się tłumy, dla których uczestnictwo w widowiskach było niecodziennym wydarzeniem. Obecnie można oglądać odkopany w XIX wieku kuty w kamieniu teatr. Mógł on pomieścić nawet około piętnastu tysięcy widzów, a wybudowano go w II połowie IV w. p.n.e.
Wcześniej sztuki teatralne wystawiano na agorze – głównym palcu miasta, rynku, na prowizorycznie wzniesionych konstrukcjach drewnianych, ale źródła historyczne notują, że w latach 499 – 490 p.n.e. doszło do katastrofy – konstrukcja załamała się i śmierć poniosło wiele osób. Wtedy zdecydowano o przeniesieniu widowisk i obraniu dla nich stałego miejsca - usytuowano je w okolicy świątyni Dionizosa – u stóp Akropolu. Plac przeznaczony do tego celu musiał być dobrze widoczny i „akustyczny”, tak, by to, co działo się na scenie, było widzialne i słyszalne, a ponieważ ustrój był demokratyczny każdy miał prawo do widowiska.
Przedstawienie rozpoczynało się o wschodzie słońca, a kończyło wraz z jego zachodem i trwało zwykle kilka dni (sześć). Taką długość przedstawienia można by uznać za nużącą, ale spektakle przeplatano konkursami poetyckimi, przeglądem tańców, popisami muzyczno – wokalnymi. Wszystko odbywało się na świeżym powietrzu, pod „wielkim dachem nieba” a do teatru przybywali nie tylko mieszkańcy, ale i zaproszeni goście np. Grecy z innych państw.
Pierwszy dzień poświęcony był czynnościom kultowym (związanym z Dionizosem), drugi wypełniały zawody dytyrambiczne (śpiew, pieśni), w trzecim współzawodniczyły ze sobą komedie, trzy kolejne poświęcone były tragedii. Do tych zawodów stawało trzech poetów, każdy z nich wypełniał jeden dzień tetralogią – czterema sztukami, z których trzy były tragediami, a czwarta dramatem satyrowym.
Następnie zespół pięciu sędziów przyznawał zawodnikom nagrody.
W dni widowisk Ateńczycy całkowicie odrywali się od swoich zajęć, zatapiając się w atmosferze sztuki. Do teatru szli wszyscy, bywało, że nawet niewolnicy. Uboższym w czasach Sofoklesa udzielano specjalnych dotacji na uczestnictwo w uroczystościach. Z nich bowiem lud ateński miał czerpać radość i życiową energię: „I wytchnienia po trudach daliśmy duszy człowieka najwięcej, rok cały uświetniając igrzyskami i obchodami świątecznymi (...) skąd co dzień płynąca ku nam radość przepędza precz przygnębienie.” ( z „Wojny peloponeskiej” Tukidydesa).
„Budynek” teatru
Terenem akcji dramatycznej był pierwotnie tylko okrągły plac gładko brukowany otoczony z trzech stron drewnianym amfiteatrem dla widzów (potem - w II połowie IV w. p.n.e. był to już teatr kuty w kamieniu) – zwano go orchestrą czyli miejscem tańca. Tu poruszał się chór i aktorzy. Później poza orchestrą, naprzeciw środkowych miejsc widowni, zbudowano szerokie prostokątne podwyższenie – proskenion i na nim zaczęli pojawiać się artyści. W pewnym odcinku obwodu orchestry, z inicjatywy Ajschylosa (tragik grecki) powstał drewniany budynek skene (czyli buda) – scena. Tu aktorzy mieli się przebierać i gromadzić rekwizyty. Z czasem drewniana skene przekształciła się w kamienny budynek zdobiony kolumnami, o wyglądzie pałacu lub świątyni.
strona: 1 2
Szybki test:
Skene to:a) drewniany budynek
b) drewniana dekoracja
c) drewniany podest
d) drewniane podwyższenie dla chóru
Rozwiązanie
Tetralogia składała się z:
a) trzech tragedii i jednego dramatu satyrowego
b) jednej tragedii i trzech dramatów satyrowych
c) czterech tragedii i czterech dramatów satyrowych
d) dwóch tragedii i dwóch dramatów satyrowych
Rozwiązanie
Koturn za czasów Sofoklesa to:
a) but z wysokim obcasem
b) ozdobna zasłona
c) miękki ozdobny trzewik
d) podwyższenie, na którym grali autorzy
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies