Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Antygona

„Antygona” jako tragedia antyczna

Autor: Ewa Petniak

W epejsodionie IV widzimy Antygonę prowadzoną na śmierć. Jest to w przeważającej części scena muzyczna: kommos Antygony splata się z partiami Chóru. Wyraźnie nakreślone zostaje bohaterstwo skazanej, dla której poświęcone ważnemu celowi życie, nie było czymś bezwartościowym, ale pełną przeżyć minionych i niezrealizowanych. Chór przypomina o konflikcie prawd i ponownie wiąże go z winą tragiczną i przeznaczeniem, a w stasimonie IV „wylicza” postacie, które miały podobny los, jak Antygona. Jest to nieco „oschła” interpretacja tego, co wkrótce nastąpi. Dotychczas wydarzenia miały charakter węzła dramatycznego i perypetii – rozwoju akcji i działań bohaterów zmierzających do rozwiązania konfliktu, który został spotęgowany i uwydatnił emocje.

Epejsodion V to przełom, moment zwrotny w wydarzeniach – punkt kulminacyjny. Wieszcz Tyrezjasz przepowiada tragedię, której nie da się uniknąć, mimo że władca zdaje się opamiętywać, zamierza cofnąć rozkaz, sprawa jest przesądzona. Dumny Kreon zabrnął za daleko. Pycha i ignorancja muszą zostać ukarane.
Stasimon V – Chór przyzywa na pomoc boga Dionizosa – opiekuna Teb, pojawia się nadzieja, że być może sytuację da się uratować. Jest to jednak złudne, bo wkrótce następuje katastrofa i exodos (eksodos) – tragiczne zakończenie dramatu.

Wiadomość o „zakulisowych” konsekwencjach przynosi Posłaniec, który towarzyszył Kreonowi w drodze do groty Antygony. Relację swoją przedstawia Eurydyce – żonie Kreona, lecz ta, przerażona wiadomościami, znika, a po chwili Posłaniec ponownie powiadamia o śmierci, tym razem Eurydyki. Potem następuje zawodzący lament - kommos Kreona (podobny do tego Antygony), w którym obarcza on siebie winą za wszelkie nieszczęścia i uznaje wyższość boskich praw:
„Nieubłagana przystani, hadesie,
Gdzież koniec moich boleści? (...)
Biada! Nieszczęście z nieszczęścia się sączy,
Z synem śmierć żonę mi łączy.”

Przodownik Chóru i Chór komentują zaistniałe wydarzenia, odwołując się do konieczności losu. Śpiewając na cześć rozwagi i mądrości, a potępiając fałszywą dumę i pychę, Chór schodzi ze sceny.




strona:    1    2  

Szybki test:

Kommos to – partie śpiewane o charakterze:
a) lamentacyjnym
b) pochwalnym
c) błagalnym
d) dziękczynnym
Rozwiązanie

Na scenie prócz Chóru nie występuje więcej niż:
a) trzech aktorów
b) pięciu aktorów
c) dwóch aktorów
d) jeden aktor
Rozwiązanie

Język postaci jest:
a) prosty
b) potoczny
c) podniosły
d) niezrozumiały
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Inne
„Antygona” - streszczenie szczegółowe
„Antygona” jako tragedia antyczna
Antygona - charakterystyka szczegółowa
Teatr grecki
Cechy tragedii antycznej
Pochodzenie i rozwój dramatu antycznego
Streszczenie „Antygony” w pigułce
Kreon – charakterystyka szczegółowa
Prawda rozumu a prawdy uczucia w „Antygonie”
Konflikt miedzy jednostką a społeczeństwem w „Antygonie”
Konflikt między tym, co boskie a tym co, ludzkie
Konflikt tragiczny w „Antygonie” Sofoklesa
Biografia Sofoklesa
Charakterystyka pozostałych bohaterów „Antygony”
Mit rodu Labdakidów - streszczenie
Sofokles - twórczość
Plan wydarzeń „Antygony”
„Antygony” różne – reminiscencje: przekłady, kontynuacje i nawiązania...
Interpretacje sceniczne „Antygony” (przykłady)
Sofokles - kalendarium życia
O Sofoklesie powiedzieli...
Oskarżenie Antygony - lista argumentów i przemowa
Obrona Antygony - lista argumentów i przemowa
Mit tebański – streszczenie
Czy Antygona jest bohaterką tragiczną?
Ismena - charakterystyka postaci
Antygona – problematyka tragedii Sofoklesa
Na czym polega uniwersalność „Antygony”?
Tragizm bohaterów „Antygony” Sofoklesa: Antygona, Kreon, Hajmon, Ismena
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies