Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Antygona
U frontu znajdowało się troje drzwi – wchodzili przez nie i wychodzili artyści, można było wytoczyć również małą platformę dla pokazania zabitego za sceną tyrana. W ten sposób Ajschylos wprowadził do tragedii akcję, która działa się poza sceną, a czasem mogła rozgrywać się nawet na trzech poziomach: orchestra (tu chór), proskenion (aktorzy) i skene (tło). W początkach teatru w miejscu orchestry ustawiano ołtarz z posągiem Dionizosa – thymele.
Aktorzy w greckim teatrze
Aktor był słabo widoczny z daleka, ale można było to „skorygować” dzięki odpowiedniej akustyce i właściwie zbudowanej masce. Wtedy mógł być słyszalny nawet z najdalszych miejsc.
Dobierano aktorów według rodzajów głosu, zwłaszcza, że czasem musieli śpiewać niemal operowo. Rekrutowano ich spośród obywateli państwa, a czynił to urzędnik państwowy zwany pierwszym archontem, do którego należała organizacja uroczystości. Udział w przedstawieniach poczytywano za zaszczyt. Aktor musiał doskonale opanować sztukę pantomimy i tańca.
Maska, którą zakrywał twarz, była dla widzów środkiem informacji o roli aktora. Ponadto oznaczała symboliczną przemianę – można było czuć się herosem, bogiem. Uniemożliwiała jednak mimikę, ale ta z perspektywy i tak byłaby słabo widoczna. Była konieczna również dlatego, że w teatrze greckim (podobnie i w szekspirowskim) występowali sami mężczyźni, a ci musieli odgrywać i role kobiece. Dodatkowo potęgowała wyrazistość gestu i harmonizowała z monumentalnym kostiumem.
Kostium musiał być jaskrawy i dobrze widzialny, bo przyoblekał ciało, które miało być pełne ekspresji. Uwaga widzów koncentrowała się więc na stronie wokalnej i wizualnej: słuchano i obserwowano, bacząc przy tym na gestykulację.
Artyści występowali w specjalnym obuwiu zwanym koturnami. W czasach Sofoklesa (jak wskazują ówczesne źródła kultury z zakresu sztuki i plastyki) nie były to wcale zbyt wysokie buty. Ich podeszwa była tylko nieco grubsza od normalnej, bo podbita kilkoma warstwami skóry, ale nie musiało to wcale służyć „podwyższeniu” aktora, lecz nadaniu mu bardziej wyniosłej postawy. Koturn to miękki ozdobny trzewik z cholewką, o zwyczajnej podeszwie. W V w. p.n.e., w Atenach koturny nosiły eleganckie kobiety, a w wyobrażeniach obuwano w nie boga Dionizosa, który posiadał pewne cechy niewieście. Być może od niego ten detal stroju przeszedł do przebrania aktorów, w celu podniesienia przepychu kostiumu (Jerzy Łanowski).
strona: 1 2
a) nieprzyciągający wzroku
b) jaskrawy i dobrze widzialny
c) skromny
d) bezbarwny by nie odwracać uwagi od masek aktorów
Rozwiązanie
Skene to:
a) drewniany budynek
b) drewniane podwyższenie dla chóru
c) drewniany podest
d) drewniana dekoracja
Rozwiązanie
Koturn za czasów Sofoklesa to:
a) ozdobna zasłona
b) but z wysokim obcasem
c) miękki ozdobny trzewik
d) podwyższenie, na którym grali autorzy
Rozwiązanie
Więcej pytań
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Teatr grecki
Autor: Ewa PetniakU frontu znajdowało się troje drzwi – wchodzili przez nie i wychodzili artyści, można było wytoczyć również małą platformę dla pokazania zabitego za sceną tyrana. W ten sposób Ajschylos wprowadził do tragedii akcję, która działa się poza sceną, a czasem mogła rozgrywać się nawet na trzech poziomach: orchestra (tu chór), proskenion (aktorzy) i skene (tło). W początkach teatru w miejscu orchestry ustawiano ołtarz z posągiem Dionizosa – thymele.
Aktorzy w greckim teatrze
Aktor był słabo widoczny z daleka, ale można było to „skorygować” dzięki odpowiedniej akustyce i właściwie zbudowanej masce. Wtedy mógł być słyszalny nawet z najdalszych miejsc.
Dobierano aktorów według rodzajów głosu, zwłaszcza, że czasem musieli śpiewać niemal operowo. Rekrutowano ich spośród obywateli państwa, a czynił to urzędnik państwowy zwany pierwszym archontem, do którego należała organizacja uroczystości. Udział w przedstawieniach poczytywano za zaszczyt. Aktor musiał doskonale opanować sztukę pantomimy i tańca.
Maska, którą zakrywał twarz, była dla widzów środkiem informacji o roli aktora. Ponadto oznaczała symboliczną przemianę – można było czuć się herosem, bogiem. Uniemożliwiała jednak mimikę, ale ta z perspektywy i tak byłaby słabo widoczna. Była konieczna również dlatego, że w teatrze greckim (podobnie i w szekspirowskim) występowali sami mężczyźni, a ci musieli odgrywać i role kobiece. Dodatkowo potęgowała wyrazistość gestu i harmonizowała z monumentalnym kostiumem.
Kostium musiał być jaskrawy i dobrze widzialny, bo przyoblekał ciało, które miało być pełne ekspresji. Uwaga widzów koncentrowała się więc na stronie wokalnej i wizualnej: słuchano i obserwowano, bacząc przy tym na gestykulację.
Artyści występowali w specjalnym obuwiu zwanym koturnami. W czasach Sofoklesa (jak wskazują ówczesne źródła kultury z zakresu sztuki i plastyki) nie były to wcale zbyt wysokie buty. Ich podeszwa była tylko nieco grubsza od normalnej, bo podbita kilkoma warstwami skóry, ale nie musiało to wcale służyć „podwyższeniu” aktora, lecz nadaniu mu bardziej wyniosłej postawy. Koturn to miękki ozdobny trzewik z cholewką, o zwyczajnej podeszwie. W V w. p.n.e., w Atenach koturny nosiły eleganckie kobiety, a w wyobrażeniach obuwano w nie boga Dionizosa, który posiadał pewne cechy niewieście. Być może od niego ten detal stroju przeszedł do przebrania aktorów, w celu podniesienia przepychu kostiumu (Jerzy Łanowski).
strona: 1 2
Szybki test:
Kostium w teatrze antycznym musiał być:a) nieprzyciągający wzroku
b) jaskrawy i dobrze widzialny
c) skromny
d) bezbarwny by nie odwracać uwagi od masek aktorów
Rozwiązanie
Skene to:
a) drewniany budynek
b) drewniane podwyższenie dla chóru
c) drewniany podest
d) drewniana dekoracja
Rozwiązanie
Koturn za czasów Sofoklesa to:
a) ozdobna zasłona
b) but z wysokim obcasem
c) miękki ozdobny trzewik
d) podwyższenie, na którym grali autorzy
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies