Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop
Nazajutrz Radziwiłł z oddziałem wyruszył na Podlasie na bitwę z Sapiehą. W Taurogach zostawił miecznika z Oleńką, ciotuchnę, oficera Brauna i Ketlinga do sprawowania straży (ten ostatni specjalnie zranił się szablą, by móc pozostać). Niedługo potem Tomasz otrzymał list od Bogusława, w którym ten zawiadomił adresata, że odkopał i przywłaszczył jego pieniądze.
Rozdział XIX
Miecznik długo rozpaczał po stracie pieniędzy. Ponownie z Oleńką zaczęli snuć plany ucieczki, bojąc się powrotu Bogusława. W zrealizowaniu swych zamiarów Aleksandra poprosiła o pomoc Ketlinga, lecz ten odmówił ze względu na to, iż okres służby przy boku Radziwiłła kończył mu się dopiero za pół roku. Zamierzał przestrzegać zatem rozkazów Bogusława, bo w przeciwnym razie groził mu sąd wojskowy. Tomasz z krewną stracili już nadzieję na oswobodzenie, gdy dotarła do nich wieść o obronie Częstochowy. Od tej chwili całe dnie spędzali na modlitwie o miłosierdzie nad Rzeczpospolitą.
Rozdział XX
Do Taurogów z konwojem żołnierzy przybyła Anusia Borzobohata-Krasieńska. Braun otrzymał wówczas list od księcia, że panna „ma mieć względy”, ponieważ była dworką księżnej Gryzeldy Wiśniowieckiej. Anusia i Oleńka od pierwszej chwili przypadły sobie do gustu. Panna wniosła ze swoim pojawieniem do pałacu radość i nowe wiadomości. Mówiła o bitwie w Częstochowie, o walce hetmanów koronnych ze Szwedami i wydaniu uniwersałów, o Bogusławie, którego znała od dawna (był on spowinowacony z Wiśniowieckim i Zamoyskim), o słynnym rycerzu Babiniczu, o podróży z nim i jego Tatarami do Sapiehy. Cały czas powtarzała, że mężczyzna zachwycił ją swą odwagą, lecz jego serce należało do innej. Anusia rozkochała w sobie wszystkich żołnierzy w Taurogach. Zdobywszy zaufanie Brauna, miała swego „szpiega” w zamku.
Pewnego dnia do Taurogów przybył pan Bies – szlachcic polski herbu Kornia – jadący z misją od Radziwiłła do Królewca. Dzięki tej wizycie zebrani dowiedzieli się nowych wieści z kraju. Choć Bogusław rozbił wojsko Krzysztofa Sapiehy i Horotkiewicza, to jednak jego oddziały były nieustannie mordowane przez Tatarów pod wodzą Babinicza. Bies powiedział: „Ale nieprzyjaciel nie dawał pola, jeno ciągle napadał i napadał. Poszły znów podjazdy i wróciły poszarpane. Odtąd poczęło nam wszystko w ręku topnieć, nie mieliśmy spokoju we dnie ni w nocy. Drogi nam psuto, groble przecinano, przejmowano wiwendę. Poczęły chodzić słuchy, że sam pan Czarniecki nas gnębi; żołnierz nie jadł, nie spał, duch upadł; w samym obozie ginęli ludzie, jakoby ich ziemia pożerała. W Białymstoku nieprzyjaciel zachwycił znów cały podjazd, kredensy i karoce książęce, i działa. Nigdy nic podobnego nie widziałem. Nie widziano też tego w poprzednich wojnach. Książę wpadł w alterację. Chciał jednej walnej bitwy, a musiał staczać co dzień po dziesięć mniejszych... i przegrywać. Ład rozprzęgał się. A cóż dopiero wyrazić zdoła naszą konfuzję i strach, gdyśmy się dowiedzieli, że sam pan Sapieha jeszcze nie nastąpił i że to tylko potężny podjazd przedostał się przed nas i tyle niewypowiedzianych klęsk nam zadał...W podjeździe tym były wojska tatarskie...”. Przekazał też informację o planach bitwy pod Janowem. Anusia cieszyła się, że Andrzej wygrywał z Bogusławem, a Oleńka zbladła – słysząc to imię. Wówczas to panna rzekła, że Babinicz nosi imię Andrzej.
Rozdział XXI
Po jakimś czasie do Taurogów powróciły resztki wojska Bogusława. Ich widok przedstawiał się nieciekawie. Nędzni, obdarci, pokonani pod Janowem, stracili sześciotysięczną armię, armaty, konie i cały tabor. Przegrali z wojskiem Sapiehy i Tatarami Babinicza. O powrocie Bogusława Oleńkę powiadomił Ketling. Mężczyzna obawiał się o bezpieczeństwo ukochanej, dlatego też dał jej do obrony przed natrętnym Bogusławem krócicę (pistolet).
Po przybyciu do Taurogów Bogusław czuł strach przed tym, że Babinicz nadciągnie z Tatarami na jego włości. Był pewny, że żołnierz nie zginął mimo przygniecenia przez konia. Książe musiał jechać do Królewca, dlatego też opiekę nad Anusią polecił Sakowiczowi (nie chciał narazić się Gryzeldzie czy Janowi), który wyznał mu, że chce się ożenić z piękną panną. Powodem tej decyzji była świadomość, że dziewczyna dziedziczyła po zmarłym narzeczonym duży majątek. Podczas pożegnania z Anusią Radziwiłł podkreślił, że nie jest uwięzioną, a jedynie przypadkowym gościem. Zapewniał jednocześnie, że w Taurogach będzie jej bezpiecznie pod opieką Sakowicza.„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe
Autor: Karolina MarlgaNazajutrz Radziwiłł z oddziałem wyruszył na Podlasie na bitwę z Sapiehą. W Taurogach zostawił miecznika z Oleńką, ciotuchnę, oficera Brauna i Ketlinga do sprawowania straży (ten ostatni specjalnie zranił się szablą, by móc pozostać). Niedługo potem Tomasz otrzymał list od Bogusława, w którym ten zawiadomił adresata, że odkopał i przywłaszczył jego pieniądze.
Rozdział XIX
Miecznik długo rozpaczał po stracie pieniędzy. Ponownie z Oleńką zaczęli snuć plany ucieczki, bojąc się powrotu Bogusława. W zrealizowaniu swych zamiarów Aleksandra poprosiła o pomoc Ketlinga, lecz ten odmówił ze względu na to, iż okres służby przy boku Radziwiłła kończył mu się dopiero za pół roku. Zamierzał przestrzegać zatem rozkazów Bogusława, bo w przeciwnym razie groził mu sąd wojskowy. Tomasz z krewną stracili już nadzieję na oswobodzenie, gdy dotarła do nich wieść o obronie Częstochowy. Od tej chwili całe dnie spędzali na modlitwie o miłosierdzie nad Rzeczpospolitą.
Rozdział XX
Do Taurogów z konwojem żołnierzy przybyła Anusia Borzobohata-Krasieńska. Braun otrzymał wówczas list od księcia, że panna „ma mieć względy”, ponieważ była dworką księżnej Gryzeldy Wiśniowieckiej. Anusia i Oleńka od pierwszej chwili przypadły sobie do gustu. Panna wniosła ze swoim pojawieniem do pałacu radość i nowe wiadomości. Mówiła o bitwie w Częstochowie, o walce hetmanów koronnych ze Szwedami i wydaniu uniwersałów, o Bogusławie, którego znała od dawna (był on spowinowacony z Wiśniowieckim i Zamoyskim), o słynnym rycerzu Babiniczu, o podróży z nim i jego Tatarami do Sapiehy. Cały czas powtarzała, że mężczyzna zachwycił ją swą odwagą, lecz jego serce należało do innej. Anusia rozkochała w sobie wszystkich żołnierzy w Taurogach. Zdobywszy zaufanie Brauna, miała swego „szpiega” w zamku.
Pewnego dnia do Taurogów przybył pan Bies – szlachcic polski herbu Kornia – jadący z misją od Radziwiłła do Królewca. Dzięki tej wizycie zebrani dowiedzieli się nowych wieści z kraju. Choć Bogusław rozbił wojsko Krzysztofa Sapiehy i Horotkiewicza, to jednak jego oddziały były nieustannie mordowane przez Tatarów pod wodzą Babinicza. Bies powiedział: „Ale nieprzyjaciel nie dawał pola, jeno ciągle napadał i napadał. Poszły znów podjazdy i wróciły poszarpane. Odtąd poczęło nam wszystko w ręku topnieć, nie mieliśmy spokoju we dnie ni w nocy. Drogi nam psuto, groble przecinano, przejmowano wiwendę. Poczęły chodzić słuchy, że sam pan Czarniecki nas gnębi; żołnierz nie jadł, nie spał, duch upadł; w samym obozie ginęli ludzie, jakoby ich ziemia pożerała. W Białymstoku nieprzyjaciel zachwycił znów cały podjazd, kredensy i karoce książęce, i działa. Nigdy nic podobnego nie widziałem. Nie widziano też tego w poprzednich wojnach. Książę wpadł w alterację. Chciał jednej walnej bitwy, a musiał staczać co dzień po dziesięć mniejszych... i przegrywać. Ład rozprzęgał się. A cóż dopiero wyrazić zdoła naszą konfuzję i strach, gdyśmy się dowiedzieli, że sam pan Sapieha jeszcze nie nastąpił i że to tylko potężny podjazd przedostał się przed nas i tyle niewypowiedzianych klęsk nam zadał...W podjeździe tym były wojska tatarskie...”. Przekazał też informację o planach bitwy pod Janowem. Anusia cieszyła się, że Andrzej wygrywał z Bogusławem, a Oleńka zbladła – słysząc to imię. Wówczas to panna rzekła, że Babinicz nosi imię Andrzej.
Rozdział XXI
Po jakimś czasie do Taurogów powróciły resztki wojska Bogusława. Ich widok przedstawiał się nieciekawie. Nędzni, obdarci, pokonani pod Janowem, stracili sześciotysięczną armię, armaty, konie i cały tabor. Przegrali z wojskiem Sapiehy i Tatarami Babinicza. O powrocie Bogusława Oleńkę powiadomił Ketling. Mężczyzna obawiał się o bezpieczeństwo ukochanej, dlatego też dał jej do obrony przed natrętnym Bogusławem krócicę (pistolet).
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16
Szybki test:
W Warce nad Pilicą dochodzi do bitwy Czarnieckiego z margrabią:a) badeńskim
b) saskim
c) szwedzkim
d) brandenburskim
Rozwiązanie
Po ślubie Andrzej został starostą:
a) laudańskim
b) upickim
c) kiejdańskim
d) żmudzkim
Rozwiązanie
Sakowicz to wierny sługa:
a) Zagłoby
b) Bogusława Radziwiłła
c) Kmicica
d) Janusza Radziwiłła
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies