Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Potop

„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Rozdział XXIV
Po kilku dniach Kmicic z ordą przedostał się do granic Prus elektorskich, dzięki wmieszaniu się w wojsko odjeżdżającego pod Warszawę hetmana polnego Gosiewskiego. Tymczasem Duglas z Radziejowskim i Radziwiłłem byli pewni, ze Kmicic także zawrócił pod Warszawę i czuli się już bezpiecznie. Gdy Andrzej przekroczył granicę elektorską: „Za czym, nie mogąc wywrzeć zemsty za krzywdy Rzeczypospolitej i swoje na osobie zdrajcy, wywarł ją w straszliwy sposób na posiadłościach elektorskich. Tej samej nocy jeszcze, w której Tatarzy minęli słup graniczny, niebo zaczerwieniło się łunami, rozległy się wrzaski i płacz ludzi deptanych stopą wojny. Kto polską mową o litość umiał prosić, ten z rozkazu wodza był oszczędzany, ale natomiast niemieckie osady, kolonie, wsie i miasteczka zmieniały się w rzekę ognia, a przerażony mieszkaniec szedł pod nóż”. Co wieczór, modląc się, myślał o ukochanej. Szedł w głąb Prus, równając z ziemią wszystko, co napotkał na swej drodze. Choć mógł zawrócić do Taurogów, wiedział, że musi wypełnić obowiązek służenia Rzeczpospolitej.

Nazwisko Babinicza stało się słynne. We wrogach powodowało grozę i przerażenie. Wszędzie opowiadano o tym mężnym żołnierzu: „Babinicz, który z dawna umiał się z wojny żywić, zebrał bogactwa potężne; natomiast śmierci, której więcej od złota szukał, nie znalazł”. Pewnego dnia szlachcic z chorągwi laudańskiej przywiózł mu list od Wołodyjowskiego. Michał donosił: „Idziemy z panem hetmanem polnym litewskim i księciem krajczym za Bogusławem i Waldekiem(…)- Połączże się z nami, bo pole do słusznej zemsty się znajdzie, a i prusactwu za opresję Rzeczypospolitej spłacić się przygodzi”. Kartka spowodowała, ze Andrzej zawrócił ordę i ruszył w kierunku Gosiewskiego, do którego dotarł po dwóch dniach. Po przywitaniu z Michałem, dowiedział się, że graf Waldek i Bogusław Radziwiłł przebywali w Prostkach. Budowali tam obóz i kopali szańce, ponieważ wkrótce miała rozegrać się bitwa. Wśród zebranych nie było pana Zagłoby. Został przy Sapieże, rozpaczając po stracie zabitego przez Radziwiłła Rocha. Wówczas Kmicic dowiedział się, że w bitwie pod Warszawą Kowalski ruszył z litewską husarią na Karola Gustawa. Choć pokonał elektorski regiment, tratując wszystko i wszystkich i już miał dopaść do króla (rozpoznał go z zajścia w Rudniku), poniósł klęskę. Wołodyjowski relacjonował: „- Starli się tedy w środku pola, iże piersi końskie uderzyły o piersi. Zakotłowało się! “Spojrzę - powiada nam oficer - aż król wraz z koniem już na ziemi!” Wydostał się, ruszył cyngla krócicy, chybił. Roch go za łeb, bo mu kapelusz spadł. Już miecz wznosił, już Szwedzi mdleli z przerażenia, bo nie czas było iść na ratunek, gdy Bogusław jakoby spod ziemi wyrósł i w samo ucho Kowalskiemu wystrzelił, że mu głowę wraz z hełmem rozniosło”. Na koniec powiedział, że Roch nie bronił się, gdy ujrzał Bogusława Radziwiłła. Służył w tej rodzinie od dziecka i uważał ich za swych panów. Na widok Bogusława poczuł respekt i dlatego nie odważył się podnieść na niego ręki. Jak się okazało, przypłacił to życiem. Kmicic z ordą ruszył ku Prostkom. Wojsko Gosiewskiego także.

„Potop” - TOM III - streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: